Heidi Theys (mede-oprichtster LQ) is terminaal: ‘Die kanker verandert mijn levensdoel niet’

Begin 2019 stampten Heidi Theys, Peter De Prins en Geert Letens het Leuvense consultancybureau in changemanagement LQ uit de grond. Toen stak het leven stokken in de wielen: in augustus 2020 stapte De Prins uit het leven, en in oktober 2022 kreeg Theys de bikkelharde diagnose: pancreaskanker stadium vier. Genezen kan niet, opereren evenmin, stabiliseren in het beste geval. Toch ligt noch de optimistische onderneemster, noch haar bedrijf op apegapen.

De voordeur geeft uit op een gang die veel prijsgeeft van de ziel van Heidi Theys, de oprichtster van LQ: warme familiefoto’s met een hoofdrol voor dochter Anna, waar het plezier van afspat. Er komt ook veel sport in beeld. De echtgenoot van Theys is een verwoede triatleet en sportcoach. Zij, een prille vijftiger, heeft ook weinig zitvlees: ze loopt, fietst, skiet… Dat is niet meteen een levensstijl die leidt naar een terminale ziekte. “Onze reactie op het verdict van de arts was dan ook: ‘Kan niet. Check je nog eens?’ en daarna ‘Wat hadden we kunnen doen om dit te vermijden?’ Niets, zo bleek. Het is simpelweg brute pech.”

Na een rijkgevulde internationale carrière voor Fortune 500-bedrijven met standplaatsen in Rome, Bristol en Amsterdam, besloot handelsingenieur Heidi Theys de ondernemer in haar de vrije teugel te laten. “Je noemt het een late roeping, dat kan kloppen. Ik durfde dat risico niet eerder te nemen. Ik wilde zekerheid hebben en me er klaar voor voelen. Als je een bedrijf opricht, is het vertrouwen tussen de aandeelhouders cruciaal.” Die sterke connectie vond ze bij de medeoprichters van LQ, de Vlerick-professoren Geert Letens en Peter De Prins, beiden de co-auteurs van de managementseller Six Batteries of Change. “De academische kennis die zij hadden opgebouwd met dat boek, wilden we met LQ in de praktijk brengen. Een helder doel met een strak businessplan. In januari 2019, net vier jaar geleden, hielden we onze onderneming boven de doopvont.”

Dat de daaropvolgende vier jaar zo’n emotionele rollercoaster zouden worden, kon het businessplan niet voorzien. In de zomer van 2020 pleegde Peter De Prins zelfmoord. “Dat hebben we moeten accepteren. Natuurlijk waren we enorm aangeslagen en gaf zijn dood aanleiding tot een diepe introspectie, maar tegelijkertijd waren we ons ervan bewust dat het doel van LQ niet was veranderd en dat we Peters legacy het beste konden eren door door te zetten, weliswaar met een versterkt team.”

De aandeelhouders van LQ moesten een onverwachte klip omzeilen: wat met de aandelen van De Prins? “Om die uit te betalen aan zijn vrouw, moesten we putten uit ons persoonlijk kapitaal”, zegt Heidi Theys. “Dat was geen slim idee, want wat als er nog een aandeelhouder sterft? Bij de oprichting hadden we veel aandacht besteed aan ons aandeelhouderscharter en onder meer bepaald dat aandelen niet kunnen worden overgedragen aan de partner van de aandeelhouder, maar die afdekken met een overlijdensverzekering was nooit bij ons opgekomen. Waarom zouden we ook? We waren toch jonge, gezonde en energieke vijftigers met een strak tienjarenplan?”

Drie woorden omkaderd

Goed twee jaar later staan Heidi Theys en haar team voor een soortgelijke existentiële uitdaging. Het hartverscheurende verdict van ongeneeslijke pancreaskanker haalt de tweede kapitein van boord van een schip dat nog niet zo heel lang te water is. Hoe moet het verder? Dat heeft Heidi Theys netjes op een A4’tje in een strak schema neergepend. Drie woorden zijn omkaderd: ‘leven’, ‘waarom?’ en ‘hoe?’

Leven

“Pancreaskanker komt zelden voor en wordt haast altijd te laat gedetecteerd”, legt Theys uit. “Het is niet zoals met vele vormen van borstkanker. Ik heb niet het perspectief dat ik over zes maanden opnieuw kan werken. Ik kan niet meer genezen. In het beste geval kan het stabiliseren met regelmatige en belastende chemobehandelingen. De meeste patiënten overlijden binnen het jaar, de kans dat ik over vijf jaar nog leef, is 1 procent. Die feiten zijn hard. Maar ik heb geen keuze, ik moet die accepteren. Ik heb voor mezelf beslist: ik wil leven. Die ene procent, die pak ik.”

Waarom?

“Mijn levensdoel is de rode draad door mijn persoonlijke en professionele leven: ik wil er zijn voor mezelf, maar vooral voor anderen. Mensen coachen en helpen om het leven mooier en duurzaam te maken, ik doe niets liever. Weet je, hier in het plaatselijke café spreken ze me niet aan met ‘Heidi’, maar met ‘de coach’. Willen weten hoe het echt gaat met de mensen rondom mij, hen helpen hun talenten te ontdekken en hen in contact brengen met anderen, dat zit in mij, dat is bij lange na geen verkooppraatje. Ik weet waarom ik kies voor chemo: omdat ik weet wat mijn doel is.”

“Op geen enkel moment heb ik gedacht: ik gooi mijn leven volledig om, ik maak gemiste tijd goed, ik werk een bucketlist af… Ik heb niet gedacht: ik sla de deur bij LQ achter mij dicht en focus me op mijn dochter en mijn man. Je hoort soms dat kankerpatiënten van chemo naar chemo leven, voor de rest doelloos zijn en zichzelf nog moeten zoeken. Mijn grotere doel is niet ‘met kanker omgaan’, dat is een gegeven. Mijn grotere doel is altijd hetzelfde gebleven: wat kan ik doen voor de mensen rondom mij? Waarom zou ik dat niet blijven doen, ik heb zo’n mooi leven gekregen. Wel is de manier waarop ik dat nu doe anders.”

Hoe?

De linkerkolom van de A4 focust op het ‘hoe’. In sierlijk handgeschreven blauwe letters ziet het er allemaal bedrieglijk eenvoudig uit. Quod non. ‘Eerst accepteren & loslaten’, staat er te lezen. “Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan”, bekent Heidi Theys. “Ik ben nooit ziek geweest, dus mijn ongeloof was groot. Het waren harde weken.”

Om duidelijk te maken hoe ze het aanpakt om “alles in functie van mijn hoger doel” te plaatsen, haalt de motivatiecoach in Theys de piramide van Maslow erbij – een wereldbekend motivatiemodel met vijf lagen, waarvan ‘primaire (fysieke) behoeften’ het fundament vormen en ‘zelfontplooiing’ de top. “Zonder fundament kun je niets bouwen. In eerste instantie ging al mijn aandacht dus naar mijn circle of trust, personen rondom mij die mij dierbaar zijn, maar ook mensen die mij vanuit hun expertise kunnen helpen om praktische zaken op te lossen.”

“Daar wil ik wel de klemtoon op leggen: ik wil eerst alle feiten kennen en zekerheden creëren. In mijn visie bestaat 10 procent van je leven uit feiten, 90 procent wordt bepaald door je mindset. Maar zolang je niet alle feiten goed op een rij heb, kun je heel moeilijk bouwen aan die mindset. Je kunt niet veel groter denken of je levensdoel realiseren als je je suf piekert over de basisbehoeften. Zekerheid, ook over de zaken die je liever niet hoort, biedt rust. En dus ben ik het rijtje van vertrouwenspersonen afgegaan en heb ik telkens orde op zaken gesteld. Ik ben naar mijn notaris gegaan om te kijken naar mijn huwelijkscontract, naar de successierechten enzovoort. Daarna volgden mijn verzekeringsagent en het ziekenfonds voor het gewaarborgd inkomen, de boekhouder, het medisch team en de professor die mij opvolgt, een ortomoleculaire arts voor mijn dieet… Die mensen vertrouw ik om hun deskundigheid. In het midden van mijn circle of trust: mijn dochter en mijn echtgenoot, mijn familie, het team bij LQ, mijn vriendenkring en mijn sportmakkers…”

Documenten invullen

Behoorlijk wat negatieve energie ging de afgelopen weken naar administratieve rompslomp en kafkaiaanse van-het-kastje-naar-de-muurtoestanden. Zo is de terugbetaling van de pruik van Theys door het ziekenfonds een onderwerp van een steeds langere e-mailconversatie. “De medische zorg in België is voortreffelijk, maar mochten we die formaliteiten even efficiënt kunnen aanpakken, zou dat voor heel veel patiënten een wereld van verschil betekenen. Ik wil zo vlug mogelijk mijn levensdoel oppakken, geen documenten invullen. Het moet toch mogelijk zijn een platform uit te werken zodat alle betrokken partijen veilig informatie kunnen uitwisselen. Nu wordt nog heel veel gewerkt vanuit silo’s. Het zou ook goed zijn, mochten bijvoorbeeld de notaris, de verzekeraar en de boekhouder op een gedeeld dataplatform kunnen werken. Daar wil ik mij de komende maanden over buigen.”

Blijven dienen

Twee weken na de mentale bominslag, begin december, stond Heidi Theys voor haar team. “Ik had ervoor kunnen kiezen hen te zeggen dat ik CEO zou blijven, weliswaar op een lager pitje. Daarmee zou ik niet tegemoetkomen aan mijn uitgangspunt: je moet accepteren én loslaten. En dus was mijn boodschap: ‘Ik zal nooit meer jullie operationele CEO zijn, maar blijf jullie coachen als strategisch adviseur in de raad van bestuur.’ Het viel velen zwaar, maar ik zie het vooral als een sleutelmoment waar de organisatie sterker uitkomt. Liever dan aan iets vast te klampen, bouw ik verder op wederzijds vertrouwen. Mijn operationele taken komen bij een interne CEO (Gunter Blanckaert) en een externe CEO (Anne Kloosterboer), die samen ook medeaandeelhouders zijn.”

Terug naar de vraag hoe het verder moet. “Eigenlijk is dit het ideale moment om de estafettestok door te geven. Ik ben op een zucht na vier jaar CEO geweest en het bedrijf is klaar voor internationale groei. Het ploeteren door de modder ligt achter ons. Ik ben een ‘dienende leider’. Het valt me dus niet zwaar die stap in handen te geven van personen die ik ten volste vertrouw. Ik heb trouwens altijd gezegd dat ik wilde stoppen met werken op mijn vijftigste (lacht uitbundig). Mocht ik veertig zijn, zou het me moeilijker vallen. Nu zie ik een strategische rol als uitdager van de CEO’s vanuit de raad van bestuur prima zitten. Daar – maar ook elders – zal ik nog meer dan ooit gaan voor de essentie, voor het echte gesprek. Ik wil geen tijd verspillen met rond de pot te draaien. Dus meer dan ooit zeg ik: cut the crap, carpe diem.”