“Mijn ouders waren altijd al een rolmodel voor mij, en dat zijn ze nog steeds. Mijn moeder heeft zoveel meegemaakt, maar ze is zó sterk. Ze werkt vandaag voltijds, ze heeft een eigen zaak. Ook mijn vader heeft als zelfstandige altijd hard gewerkt. Nu is het aan mij om die waarde door te geven aan mijn kinderen. Want werken geeft betekenis aan je leven. Werken staat voor vrijheid. Financiële vrijheid, maar ook de vrijheid om te kunnen doen wat je wilt. Ook die filosofie wil ik doorgeven, en niet alleen aan mijn kinderen.
“Ik zie de shift bijvoorbeeld ook stilaan in mijn gemeenschap, bij vrouwen met een migratieachtergrond. Ze blijven niet langer huismoeder, maar gaan buitenshuis werken. Dat is ook mijn boodschap aan hen: het is niet meer zoals vroeger of zoals in landen in het Midden-Oosten. Je kunt niet meer als vrouw thuisblijven voor de kinderen. Je moet werken zodat je jezelf kunt ontwikkelen. Alleen is het voor vrouwen met een migratieachtergrond, die vaak meerdere kinderen hebben, niet altijd makkelijk om kinderopvang te vinden. Zoiets weegt op hun work-lifebalance. De work-lifebalance is dus een luxegoed. Veel mensen hebben helemaal de keuze niet om die balans ter discussie te stellen of aan te passen. Ze kunnen vaak niet anders dan blijven doorwerken, terwijl wij zitten te klagen over het evenwicht tussen werk en leven. Daar ben ik me van bewust. Ik zoek de balans daarom zelf ook niet per se op.”
Autoriteit afdwingen
“Wat ik wel elk weekend blijf doen, is op het voetbalveld aantreden als scheidsrechter. Voetbal is geen hobby voor mij, het is een passie. Het is emotie (lacht). Als scheidsrechter heb ik een functie met autoriteit. Ik ben de dirigent van het spel. Ik moet veel discipline en volharding tonen, want het is niet makkelijk om die autoriteit als vrouw af te dwingen op het veld. Het heeft me wel sterker gemaakt. Weerbaarder. En me veel bijgebracht over hoe om te gaan met stressvolle situaties.
“Daarnaast werk ik vaak door. ‘s Avonds na de avondrush van het eten maken en de kinderen in bed stoppen. Of in het weekend met de kinderen in huis. Dan gaat de laptop opnieuw open, maar niet met tegenzin. Mensen in kwetsbare situaties aan een baan helpen is een grote verantwoordelijkheid, maar ook een die enorm dankbaar is. Onlangs belde een moeder me met de vraag haar zoon aan werk te helpen. Ze waren toen al vijf jaar in België, maar een baan vinden was nog niet gelukt. Wel, ik héb die zoon intussen aan een baan geholpen. De mama was zo dankbaar dat ze een portret van mij schilderde.”
Investering in de toekomst
“Zo gaat dat in een maatschappij waarin nog altijd veel mensen er niet in slagen aan een baan te raken en amper kansen krijgen om te werken. Terwijl vluchtelingen bijvoorbeeld niets liever zouden willen. Je moet dus dankbaar zijn als er wel werk voor je is. En de kansen grijpen als ze zich aandienen. Door de krapte op de arbeidsmarkt beginnen werkgevers vandaag ook kansen te geven aan mensen die de taal nog niet machtig zijn. Ik begeleid hen dan tijdens de sollicitatieprocedure, om hun kansen nog te vergroten.
“Dat betekent wel dat er dagen zijn dat ik mijn kinderen niet zie. Dat doet pijn aan mijn moederhart, dat moet ik toegeven. Mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste in mijn leven, maar ook werken is voor mij heel waardevol. En mijn kinderen niet zien, dat doe ik eigenlijk ook voor hen. Het is een investering in hun toekomst. Ik wil dat ze later naar mij opkijken en trots zijn op wat ik heb bereikt. Ik wil hun rolmodel zijn.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier