‘De wijn heeft mij geleerd geduld te oefenen’

Steeds meer Belgische toplui en ondernemers ruilen hun carrière in voor een wijnkasteel. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Wat begon als een hobby wordt algauw een onderneming.

Kathleen Van den Berghe is burgerlijk bouwkundig ingenieur (bruggenbouw), maar ze vond de bouwsector in ons land niet echt opwindend. Na een MBA bij Vlerick Business School ging ze daarom in de internationale consultancy bij McKinsey. Ze zag de hele wereld en haar inkomen verveelvoudigde. Nadat ze bij het consultancybedrijf haar man Sigurd had leren kennen, begon ze te denken aan kinderen en aan een rustiger leven. Ze ging opnieuw in België aan de slag. In de vastgoedsector dit keer, bij de Matexi Group. Een job die haar best aanstond, tot ze werd uitgenodigd bij vrienden in Toscane.

“Die vrienden hadden een huis gekocht met een wijngaard. Daar is het idee gegroeid”, zegt Van den Berghe. “Wij zijn geen zonnekloppers, dus gingen we in frissere regio’s op zoek naar een huis met een ‘gezellig wijngaardje’. We moesten en zouden vanuit onze woonkamer onze wijngaard zien. Eerst gingen we kijken in de Bourgogne, maar daar waren de prijzen te hoog. We verlegden onze horizon naar de Loire. Die streek is eigenlijk veel mooier dan de Bourgogne en op de koop toe zijn de prijzen er schappelijk.”

“Ik herinner me nog de rit in de auto met de vastgoedagente. We hadden al enkele huizen gezien die niet helemaal waren wat we zochten, en toen zei die vrouw: “Nu gaan we kijken naar Château de Minière.” Minière? Mijn man consulteert al jarenlang mijnen bij McKinsey, en was meteen gecharmeerd. Het gebouw had alles: esthetiek, authenticiteit, geschiedenis, wijnkelders. Het is een grote mansion uit de 16de eeuw met ook nog eens een vierkantshoeve eraan. Ik zag meteen het vastgoedpotentieel ervan in. De vorige eigenaars waren failliet en de schuldeisers wilden dringend geld zien. Ik proefde de wijn die er gemaakt werd: die was middelmatig. Op één groot vat na, gemaakt van een perceel met oude wijnstokken. We hebben dat vat meteen gekocht, ook al waren we niet 100 procent zeker dat de koop zou doorgaan.”

Project

“We zaten op die manier natuurlijk ver van ons oorspronkelijke idee af. Van een huis met wijngaardje kwamen we uit bij een complex van gebouwen met 23 hectare wijngaard. We zaten ook een categorie hoger dan we gebudgetteerd hadden. Al spreken we dan nog altijd over een bedrag waarmee je geen villa koopt in de Brusselse rand. We hebben geprobeerd het te kopen met slechts 7 hectare erbij, maar dat kon niet. We moesten minimaal 18 hectare nemen. In september 2010 hebben we Château de Minière gekocht. Vanaf dat moment zagen we het niet meer als een tweede verblijf, maar als een heus project voor mij.”

Van den Berghe zou er voortaan goede wijn maken in plaats van middelmatige. Het gebouw werd ontmanteld om de structuur te herstellen. “Veel mensen zijn daar bang voor, maar met mijn ervaring in de bouw weet ik hoe je dat aanpakt.” Het project is niet meer vrijblijvend: de voormalige consultant werkt met zeven personeelsleden. “De oenoloog met wie ik werkte omdat ik hem contractueel moest overnemen van de vorige eige-naars, heb ik ontslagen. Hij bedroog me. Mijn plan was na drie jaar break-even te draaien. Mijn man vond dat wat optimistisch. Hij mikte op vijf jaar. We zijn nu drieëneenhalf jaar verder en ik denk dat ik mijn man gelijk moet geven. De wijn heeft mij geleerd geduld te oefenen.”

“Als je de wijnwereld alleen van buitenaf kent, schrik je van wat er allemaal bij de productie komt kijken: labels ontwerpen en laten drukken, botteling, investeren in kurk en nieuwe vaten, takszegels, douanedeclaraties, transport, voorraadbeheer, landbouwwetgeving. Ik heb ook een commercieel consultant in de arm genomen. Die heeft mij geleerd niet te braderen: je stelt een eerlijke prijs voorop en daar wijk je niet van af. Daardoor zijn we veel oude klanten kwijtgeraakt. In de Loire is het blijkbaar de gewoonte tegen erg lage prijzen te verkopen. Tot onder de kostprijs.”

Vrouwen

Van den Berghe liet zich ook over de streep trekken door het feit dat het domein al twee eeuwen door vrouwen wordt geleid. “Ik zal de vrouw zijn die Château de Minière weer op de kaart probeert te zetten. Mijn man bemoeit zich helemaal niet. Hij werkt rustig verder bij McKinsey. Hij speelt quality controller, proeft dus van de wijn en pept mij op als ik het niet meer zie zitten. Maar hij ziet ook het potentieel. Een langetermijnvisie is altijd belangrijk.”

Na drie jaar begint Van den Berghe taken te delegeren. “Ik ken het bedrijf nu door en door. Ik werf nu een manager aan. Zelf vertegenwoordig ik het Château op salons, beurzen, seminars, diners, ga ik de wijn laten proeven bij gastronomische restaurants. In plaats van een kasteelvrouw ben ik een veredelde pr-dame en verkoopster.”

De voormalige bedrijfsconsultant moet nu ook zelf de regeltjes in de praktijk omzetten. Welke punten zijn het belangrijkst? “Ik zou visie op nummer één zetten. Je moet voor ogen houden waar je naartoe wil. Mijn visie voor Château de Minière is een complete wijnervaring aanbieden. Wie ze meemaakt, wil ze opnieuw meemaken. Marketing komt op nummer twee. Marketing staat in functie van de hoofdvisie. Tegelijk wil ik origineel zijn. Château De Minière is een van de weinige in de Loire die bubbels maakt van rode wijn. Voor een hoger kwaliteitsniveau werken we gecertifieerd biologisch. Qua kwaliteit zitten we in mijn ogen aan 7,5 à 8 op 10. Het kan nog beter. We bottelen ook veel magnums, drieliter- en zelfs zesliterflessen, ook dat geeft ons een eigen gezicht.”

Veel aandacht gaat ook naar channel management. “Dat is heel belangrijk in de wijnwereld. Wie zich op restaurant een fles Château de Minière laat serveren, mag diezelfde fles niet in de supermarkt gezien hebben voor een fractie van de prijs. Je levert aan diverse distributiekanalen en je hebt telkens een andere prijs, een andere kwaliteit, een ander label en een andere communicatie nodig, maar intussen mag je niet verzwijgen dat het van Château de Minière komt.”

DIRK RODRIGUEZ, FOTOGRAFIE IVAN PUT

“Als je de wijnwereld alleen van buitenaf kent, schrik je van wat er allemaal bij de productie komt kijken”