DE VEV-DROOM IS VOORBIJ

Luc Cortebeeck, Vlaams ACV-topman, haalde vorige week keihard uit naar het VEV : de VEV-studie “Op weg naar groei” is vooringenomen, verdraait de werkelijkheid, veramerikanizeert, is neoliberaal, enzovoort. Na een eerder demagogische aanval voor syndikale militanten, herhaalde Cortebeeck deze analyse op een perskonferentie waarbij hij een lijvig dokument van 34 bladzijden voorstelde. Daarin werd de VEV-studie hoofdstuk per hoofdstuk aangepakt : positieve en negatieve punten worden opgesomd. Zoals te verwachten, was het lijstje negatief langer.

Daarmee is de droom van het VEV, een breed en open maatschappelijk debat om zo te komen tot een door iedereen gesteund strategisch plan voor Vlaanderen, voorbij. Niet dat er op minder dan een maand van het VEV-kongres nog veel illuzies daarover bestonden.

Het ACV scoort wel punten. De vakbondsanalyse is grondig en sommige voorbeelden doorprikken ballonnetjes. Een voorbeeld. Het VEV levert kritiek op de loonwig, die in België veel te groot is. Een alleenstaande arbeider heeft voor een nettoloon van 100 frank een loonkost van 194 frank, in Nederland is dat slechts 186 en in Duitsland 183. Het is maar wat je vergelijkt, riposteert het ACV en herberekent de loonwig voor een huishouden met twee kinderen en één inkomen. 100 frank nettoloon kost dan 164 frank, beduidend minder dan in Nederland (182 frank) en vergelijkbaar met Duitsland (159 frank).

Het ACV tekent met zijn repliek punten op, maar het doet dat veel te laat. Het VEV lanceerde een jaar geleden reeds “Op zoek naar groei”, een eerste analyse (die bevatte ook al het voorbeeld van de loonwig). Het ACV reageerde toen nauwelijks, tenzij met een hoofdartikel in een eigen publikatie. Een gestoffeerd dossier als dat van nu kwam er echter niet. Het VEV had dat eerste stuk nochtans gelanceerd als diskussieplatform om alle partijen rond de tafel te brengen. Het ACV (én het ABVV trouwens) bleef daar weg. Luc Cortebeeck laat nu verstaan waarom : “Het VEV staat op de berg en strooit ideeën rond, zij luisteren en zij maken de eindkonklusie op, om dan met een plan naar hun kongres te gaan. Een echt breed maatschappelijk debat kan beter in de geëigende overlegorganen zoals de Serv gebeuren. ” Het ACV wou met een vroege reaktie vermijden dat het VEV op zijn kongres een algemeen aanvaard plan zou voorstellen. Het zou het bewijs leveren dat het overleg ook buiten de normale kanalen kan. Koudwatervrees, heet dat.

Zijn de problemen misschien niet ernstig genoeg om de traditionele paden te verlaten ? Toegegeven, men kan de redenering ook omdraaien, het VEV had zelf ook iets meer een toegift kunnen doen. Misschien is het VEV-plan ook wel wat een publiciteitsstunt, zijn de uitgangspunten wat patronaal. Maar de werkgevers hebben tenminste de hand uitgestoken, ze is niet aangenomen door de vakbonden.

Een ambitieuze poging dreigt te mislukken. Het VEV-kongres zal een mooie tekst bespreken en er zal een derde essay gepubliceerd worden. En de (Vlaamse) wereld draaide voort : met bedrijven die gebukt gaan onder te hoge loonkosten en met meer dan tweehonderdduizend jonge en oudere mensen zonder werk. Dank u ACV en ABVV.

G.M.