De twijfels van Ernie Els

Het leven begint op 40. En de carrière van een golfspeler?

Tijdens de US Open op Pebble Beach stond de Zuid-Afrikaan Ernie Els even ex aequo aan de leiding, de laatste dag. Maar na de turn viel hij terug en werd uiteindelijk derde. Het was de eerste keer sinds de British Open van 2002 dat Els opnieuw uitzicht kreeg op winst in een toptoernooi.

Nadat hij was doorgegaan met 33 en drie birdies had geslagen, waarbij hij zelfs een eagle miste op een putt van 2.50 meter, besefte Els dat hij zijn goede score mocht vergeten. Op de 10 sloeg hij zijn drive in het hoge gras van de rots boven de oceaan: dubbele bogey. Op zondag speelde hij dan uit met een 73, een slag boven de par. “Ik sloeg een paar keer niet goed, maar bij mijn goede slagen had ik ook geen geluk. Zo gaat dat, een of twee goede rebounds en het leven ziet er helemaal anders uit.”

Meer wilde de man die in 1994 en ’97 de US open won niet kwijt. Els was zo ontgoocheld dat hij na afloop zelfs weigerde met de pers te praten. Het was de Zuid-Afrikaan, bekend om zijn fair play, nooit eerder overkomen. Het winderige weer leek nochtans in zijn kaart te spelen, want de Zuid-Afrikaan geldt als een specialist van links, zoals hij die ook over twee weken op St.-Andrews terugvindt. Bovendien had hij dit jaar al twee toernooien gewonnen in de Amerikaanse Tour. “Ik speel dit jaar best goed”, vindt Els zelf. “Ik voel dat ik om het even welk toernooi kan winnen, want ik speel snel en amuseer me op het parcours. Bovendien putt ik niet slecht. Ik ben nu veertig, maar ik train nog altijd even hard en gedreven. Ja, ik weet zeker dat ik nog toptoernooien zal winnen.”

Dat zei Ernie Els de dag na de Open, toen hij de rest van het seizoen aan het plannen was en aankondigde dat hij op dinsdag 22 juni naar Europa zou afreizen. “Ik neem deel aan de BMW International in München, een toernooi waar ik veel van hou.” Maar het Duitse parcours was hem daar niet meteen dankbaar voor. Els belandde de eerste twee dagen in het meer van de 11de hole en overleefde de cut niet. “Ik denk dat ik een beetje vermoeid was”, zei Els, die misschien wel al te lang voor televisie had gezeten voor de wereldbeker voetbal. “Ik ben immers een voetbalfanaat”, zegt de Zuid-Afrikaan die vroeger zelf voetbalde, maar in zijn adolescentie ook rugby en tennis speelde.

John Baete