DE SHAPESNATCHER

EXCLUSIEVE DEAL.

Op 23 november 1998 ondertekenden Luc Van Gool (39 j.), Filip Defoort (25 j.) en Marc Proesmans (34 j.) van de Leuvense spin-off Eyetronics een raamcontract met de Amerikaanse filmproducent Centropolis – bekend van het trio Emmerich, Devlin & Rosen, de makers van films zoals “Independance Day” en “Godzilla”.

De exclusieve deal voorziet samenwerking in verband met een zestal filmprojecten. Zo is er een scène waarbij een acteur een vis moet zijn. Eyetronics verwerkt de gelaatstrekken op verbluffende wijze in het dier. In een andere scène moet een baby op vloeiende wijze een gesprek voeren. De rol wordt vertolkt door een veertienjarige dwergacteur. Zijn gezicht wordt op naadloze wijze op de figuur van de baby ingepast.

Eyetronics vond een methode om op eenvoudige en relatief goedkope wijze kwalitatief hoogstaande 3D-informatie te puren uit 2D-gezichtsopnames. Daartoe wordt een klein glasplaatje met rasterpatroon geplaatst op een diaprojector, die een lichtstraal projecteert op het gelaat. Met behulp van een verfijnd wiskundig model wordt van de natuurlijke vervorming van de rasterlijnen gebruik gemaakt om de zijkant te genereren. Met andere woorden, op basis van het frontale gelaat (in 2D) van een persoon wordt zijn profiel (in 3D) gevisualiseerd.

“We noemen die technologie de ShapeSnatcher,” zegt Filip Defoort. “En daar blijkt erg veel interesse voor te bestaan vanuit de VS. Hollywood kickt erop.” Zo werd de oplossing van Eyetronics getest in competitie met een klassiek systeem voor motion capturing. Op het gezicht van een acteur werden 500 autoreflectieve markers geplakt, waarmee zijn mimiek op computer kan worden vastgelegd. Een onmogelijke karwei, zo bleek. “Het menselijke gezicht is veel te complex om op die manier in een 3D-model vastgelegd te worden,” aldus Defoort.

De rastermethode van Eyetronics – goed voor zo’n 30 à 35.000 datapunten op het gelaat – zorgde voor veel betere resultaten (zie foto’s). Ze bleek ook een ideaal alternatief voor professionele scanningsapparatuur zoals die van Cyberware. “Hierbij moet een acteur onbeweeglijk stil staan. Een laserlijn loopt dan over zijn gezicht of lichaam: een erg tijdrovend proces en peperduur,” legt Luc Van Gool uit.

Als alles goed verloopt, kan Eyetronics – dat op 13 februari 1998 (een vrijdag) werd opgestart met 11,2 miljoen frank startkapitaal van onder meer de KU Leuven en het Gemma Frisius-fonds – al in zijn eerste boekjaar een omzet boeken van minstens 1 miljoen dollar. Wellicht wordt het meer. “Elk filmproject in het contract met Centropolis is mogelijkerwijs voor ons 100 miljoen frank waard,” merkt Filip Defoort op. “Maar we willen de huid van de beer niet verkopen vooraleer hij geschoten is.”

Ook Imagination in Motion (zie hoofdtekst) nam contact op met Eyetronics voor de gezichtsanimatie van zijn figuurtje “Raptom”. De toepassingen voor de ShapeSnatcher zijn legio. Met Cranial Technologies uit Phoenix ontwikkelt Eyetronics een hoofdscanner voor baby’s om schedelvervorming tegen te gaan. En met de Nederlandse recherche is er een identificatieproject in de maak. “Ook met het Centrum voor Vermiste Kinderen zien we synergieën,” zegt Filip Defoort. “Onze 3D-technologie zou er kunnen gebruikt worden om veranderingen bij vermiste kinderen als gevolg van het verouderingsproces te simuleren.”

Piet Depuydt