DE REGERING-VERHOFSTADT FAALT

Was u verrast bij het lezen van de covertitel op deze Trends: “Hoe België een sociaal paradijs kan blijven”? Dacht u even een links-gauchistisch blad in handen te hebben?

Dat hebt u verkeerd. Een paradijs is volgens Van Dale een “uitzonderlijk bekoorlijke en lieflijke verblijfplaats”. Dat moet Vlaanderen kunnen zijn. Dat betekent een deftige uitkering voor iedereen die werkloos, ziek of met pensioen is. Dat betekent ook een lage armoede. Maar dat betekent níét: misbruik maken van de sociale systemen.

In het omslagverhaal op blz. 42 geven we twaalf maatregelen die nodig zijn om dit sociaal paradijs te bereiken. Het zijn stuk voor stuk maatregelen die toepasbaar zijn zonder een revolutie in het systeem te ontketenen. Dit is geen ‘tabula rasa’-denken.

Meer mensen aan het werk krijgen, is misschien wel de meest essentiële maatregel. Want meer werkenden, betekent meer inkomsten voor de overheid en dat is noodzakelijk om een sociaal paradijs betaalbaar te houden. Uit onderzoek blijkt trouwens dat landen met een goed sociaal systeem het ook economisch goed doen.

De problemen zijn bekend, alle twaalf maatregelen ook. U zult hier geen ‘grote verrassing’ vinden. En toch staat de regering-Verhofstadt bijna nergens. Loopt u er even mee door?

1. Fiscale druk op arbeid verminderen. Hiervoor bestaan wel voorzichtige plannen, maar de ideologische tegenstelling tussen de regeringspartijen is groot.

2. Afschaffing van het brugpensioen & co. De regering slaagt er zelfs niet in een onderhandelingsnota over dit onderwerp op te stellen.

3. Invoering van een pensioenmalus. Die idee schijnt al overboord gegooid te zijn.

4. Werkloosheidsuitkeringen in de tijd beperken. Ligt zelfs niet op tafel, want volledig onbespreekbaar.

5. Combinatie werk-gezin draaglijker maken. Hier worden wel stappen gezet.

6. Sanctiemechanismen in de gezondheidszorg. Ook hier een voorzichtige aanzet, maar een structurele responsabilisering is nog veraf.

7. Openbare aanbesteding geneesmiddelen. Blijft zeer controversieel.

8. Gedeeltelijke privatisering van de zorg. Gebruik de woorden ‘privatisering’ en ‘zorg’ nooit in een (positieve) zin als je geen banbliksems over je wilt krijgen.

9. Meer investeren in onderzoek & ontwikkeling. Ook daar gaat het erg traag.

10. Levenslang leren. Opnieuw erg trage vooruitgang.

11. Selectieve migratie. Net als in andere EU-landen wordt er geen doordacht migratiebeleid gevoerd.

12. Regionalisering van de gezondheidszorg en het arbeidsmarktbeleid. Het eerste lijkt van de agenda afgevoerd en het tweede wordt nu wel door vice-premier Johan Vande Lanotte (SP.A) voorgesteld, maar heeft al veel tegenwind gekregen.

Slotsom. België doet te weinig, doet wat het doet te traag en vermijdt essentiële maatregelen. Elke dag die verloren wordt, is er een te veel, want dit is het soort maatregelen dat tijd nodig heeft om effect te hebben.

Waarom gebeurt er niets? Omdat er te veel conservatieve krachten hun verworven rechten willen behouden. Het is jammer dat de politici de uitdagingen van vandaag niet kunnen aangrijpen om de bevolking een ‘wervend project’ aan te bieden. Zodat de bevolking niet in de grijparmen blijft steken van de angst die gezaaid wordt door die conservatieve krachten.

Wat zou mooier zijn dan een gebalanceerd plan dat een sociaal paradijs mogelijk maakt?

Guido Muelenaer