De puinruimer

Een keiharde crisismanager met een uitzonderlijk hoog IQ, maar een zwak EI (emotionele intelligentie). Zo omschrijven voor- en tegenstanders Carl Malbrain (43), die op 1 maart 2002 algemeen directeur van Seghersbetter Technology Group(SBTG) wordt. Na een sabbatjaar, waarin hij louter als voorzitter van de raad van bestuur bij Indaver opereerde, pakt de Vlaamse puinruimer zijn volgende puinhoop aan: SBTG. Seghersbetter Technology Group is een intrinsiek sterk, hoogtechnologisch milieubedrijf, maar wordt geteisterd door financiële problemen als gevolg van het eigenzinnige beleid van stichter en meerderheidsaandeelhouder Hendrik Seghers.

Maar Malbrain is van geen kleintje vervaard. Na zijn studie van burgerlijk ingenieur elektromechanica aan de KU Leuven, trok hij in 1979 met een beurs naar de Verenigde Staten om te specialiseren in nucleaire geneeskunde. Aan het befaamde Massachusetts Institute of Technology (MIT) haalt de briljante studax zowel een Master of Science in nuclear engineering als een Ph.D. in energy technology & policy. In 1984 ruilde hij de universiteit voor de privé-sector, maar bleef in het wetenschappelijk onderzoek. Als business development manager van WasteChem – de Amerikaanse dochter van de Duitse energiegroep RWE en Nukem – werkte hij mee aan de snelle kweekreactor van het Superphoenix-project. Daar leert hij de milieutechnologie van binnenuit kennen.

Vier jaar later keerde Malbrain naar zijn vaderland terug. Op voorspraak van de toenmalige Vlaamse milieuminister Jan Lenssens ( CD&V) – goede vriend van zijn vader, een bekende pediater uit Dendermonde – kreeg hij het zinkende Studiecentrum voor Kernenergie ( SCK) onder zijn hoede. Met de steun van de toenmalige bestuursvoorzitter Roger Van Geen en van Ivo Van Vaerenbergh, de huidige voorzitter van de Vlaamse Milieuholding ( VMH), slaagde de techneut cum laude in zijn saneringsopdracht – iets wat maar weinigen voor mogelijk hielden. Op drie jaar tijd wist de amper dertigjarige winnaar van de Jaycees Young Outstanding Professional Award (1992) de logge staatsinstelling – gewend om rijkelijk uit de overheidsruif te eten – aan te passen aan de Belgische staatshervorming, uit de financiële put van 25 miljoen euro te halen en om te turnen tot een gedepolitiseerd overheidsbedrijf. In 1991 was de Vlaamse Instelling voor Technologisch Onderzoek ( Vito), die alle niet-nucleaire activiteiten groepeert, een feit en maakt het federale SCK met 50 miljoen euro aan liquide middelen opnieuw winst.

Eenmaal terug op de sporen boeide het SCK Malbrain steeds minder. Bovendien kreeg hij opnieuw moeilijkheden met politieke inmenging. Uitgekeken op het overheidsbedrijf zocht en vond de veelbelovende captain of industry in 1995 een nieuwe uitdaging: Biffa. Deze afvaldochter van de Engelse waterreus Severn Trent, tevens aandeelhouder van Aquafin, wilde in ons land een geïntegreerd milieubedrijf opbouwen. Malbrain voerde een grondige herstructurering en informatisering door. Door de slechte koers van het moederbedrijf kreeg hij echter niet de gewenste middelen om de nodige overnames te financieren. In 1998 kaapte het rijke Shanks de vrijgekomen dochters van Lyonnaise des Eaux – Page, Sobry, Fusiman en Vancoppenolle – voor zijn neus weg. Ook botste het project van een nieuwe, moderne stortplaats in Steendorp op een politiek veto. Dankzij organische groei realiseerde Malbrain op zes jaar tijd toch een omzetgroei van 50 naar 75 miljoen euro, terwijl de winst van 4 naar 12,5 miljoen euro steeg. Het laagtechnologische kader en de lage perspectieven wisten hem nog weinig te boeien en begin 2001 stapte hij enigszins teleurgesteld op bij Biffa. Er volgde een sabbatical, die volgende week eindigt om een nieuwe crisis aan te pakken: SBTG.

Als echte workaholic kent Malbrain rang noch stand. Zonder enig minderwaardigheidscomplex blaft hij verwaande politici af en spelt hij met grote dossierkennis de internationale nutsgroepen – zoals RWE in het Transnuclear-schandaal – de les. Daarbij hanteert de ongeduldige ingenieur het Amerikaanse principe van management by walking. Te pas en te onpas wipt hij de afdelingen binnen om zijn persoonlijke advies te formuleren. Maar die aanpak wordt niet door iedereen gesmaakt. Ondanks zijn talenten en inspirerende persoonlijkheid slaagt Malbrain er niet in duurzame relaties met zijn medewerkers op te bouwen. Uitgezonderd een sporadische zijsprong – als fan van Sinéad O’Connor ging hij begin jaren negentig naar een optreden van de Ierse popzangeres op het festival van Werchter – is het al werken wat de klok slaat.

Ook op persoonlijk vlak botert het niet goed. Een goed jaar geleden verliet echtgenote Kathleen Maes – gedelegeerd bestuurder van Pacino Communications en zus van de bekende Pattie Maes (MIT) – het echtelijke dak. Malbrain viel in een depressie en verliet Biffa. Op voorspraak van professor Aviel Verbruggen, voormalig kabinetschef van minister van Milieu Vera Dua(Agalev), volgde hij in maart 2001 Frank Parent (administrateur-generaal van Ovam) op als voorzitter van het semi-publieke afvalbedrijf Indaver, slechts een parttime job. Maar als nieuwe chief executive officer van SBTG zal hij die functie eerstdaags neerleggen om belangenconflicten te vermijden.

De vraag die iedereen zich stelt, is hoe twee persoonlijkheden als Hendrik Seghers en Carl Malbrain – die beiden in Klein-Brabant wonen – ooit kunnen samenwerken. Geen probleem, antwoordt Malbrain: “De taken zijn goed en duidelijk verdeeld. Ik leid het bedrijf, terwijl Hendrik als meerderheidsaandeelhouder mijn resultaten zal beoordelen. Natuurlijk zal ik niet nalaten te gepasten tijde een beroep te doen op zijn enorme kennis en ervaring in de milieusector. Zo’n asset mag je toch niet onbenut laten.”

eric pompen [{ssquf}]

Als echte workaholic kent Malbrain rang noch stand. Verwaande politici blaft hij af, grote nutsgroepen spelt hij de les.