De outing van een duivel-doet-al

Wim Heylen is actief in de projectontwikkeling, de logistiek, kantoormachines en een muntfabriek. Transparant is zijn Groep Heylen allesbehalve. Maar dat wil deze duivel-doet-al uit het Kempense Herentals voortaan anders.

Je kan er niet naast kijken. Aan de snelweg E313 in Herentals lijkt een industriële constructie in de lucht te zweven. Het gedurfde gebouw (ontwerp: B-Architecten) van 10.000 vierkante meter bevat naast kantoren en een showroom op het dak ook een tennisbaan. De man achter ‘Frame21’ is Wim Heylen. Hij investeert 12 miljoen in het project, niet min voor een ondernemer van amper 36.

Heylen is via meer dan twintig vennootschappen actief in de projectontwikkeling, de logistieke dienstverlening, de verkoop van kantoormachines en de productie van munten. “Een lijn moet je er niet in zoeken. Ik investeer opportunistisch en mijd alleen de zuivere aanneming wegens te conjunctuurgevoelig. Voor de rest koop ik gezonde bedrijven waarvan de leiding het leidinggeven beu is of gewoon met pensioen wil. Ik ben dus geen bedrijvendokter die ondernemingen saneert. Evenmin een private- equityinvesteerder die vooral denkt aan zijn exit.”

Eigenlijk bestaat het bedrijf Groep Heylen zelfs niet. Heylen en zijn vennootschap G.R. Capital Partners hebben een half jaar geleden wel het bvba’tje de Groep Heylen Buildings and Business opgericht. “Dit commerciële uithangbord bestaat alleen om business cards van Groep Heylen te kunnen drukken en er een website aan te plakken. Er bestaat geen Heylen Holding of zoiets.”

Informatie over een of ander bedrijf rond de ondernemende Kempenaar blijft in het eerste deel van ons gesprek vaag. Heylen noemt ze slapende vennootschappen, tussenholdings, dode bedrijven, uitgestelde projecten, enzovoort, enzovoort. Als we blijven doorvragen, grinnikt hij. “Niemand raakt wijs uit mijn netwerk van bedrijven. En dat is ook de bedoeling.” Enkele dagen later volgt een telefoon met de uitnodiging voor een tweede gesprek. “Mijn excuses. Ik ben volwassen geworden. Wat heb ik te verbergen? Niets. Het wordt tijd dat ik durf tonen waarmee ik bezig ben. En hoe ik dat doe. Vanaf nu ga ik voor de volle transparantie.” Of wat een gesprek met Trends teweeg kan brengen.

Solocarrière

Heylen komt uit een kroostrijke familie (acht kinderen), waarvan de pater familias actief was in de meststoffendistributie. Hij heeft naar eigen zeggen “geen euro, zelfs geen borgstelling” gekregen bij zijn start als ondernemer. Voor de rest blijft hij discreet over zijn privéleven.

Nadere informatie in Kempense ondernemerskringen leert dat Heylen in 1990 inderdaad met een banklening van (toen) 5 miljoen frank begon als zelfstandige in een winkel in huis-, tuin- en diergerief. “Ik werd aangestoken door het ondernemersvirus door het Platoproject dat lokale bedrijven stimuleert. Ik ontmoette er echte ondernemers. Durvers die ook strategisch en structureel vooruit waren op de kleine zelfstandigen en bedrijfsleiders die deze regio kenmerkten.”

In 1994 startte Heylen met enkele stille investeerders de keten in huisdierenaccessoires en -voeding Amizoo. In 2000 werd het bedrijf (inmiddels dertien vestigingen met 12,5 miljoen euro omzet) verkocht aan Tom & Co (Delhaize). In de rand van Amizoo ontwikkelde Heylen enkele talenten die hij ook vandaag nog kan gebruiken: het vinden en ontwikkelen van geschikte locaties en de inrichting van winkels. Met dat laatste begon hij dat onder de handelsnaam Object Projectontwikkeling ook voor andere ketens te doen (zoals Seca, Shell en JBC). In 2000 groeide dit uit tot Object Design & Consult, dat op zijn beurt weer joint ventures oprichtte in design en IT voor de bouwsector. Die werden ondertussen zonder veel rendement verkocht.

Nog in 2000 kocht Heylen Baticon, de Herentalse producent van schuif- en draaideuren, die na een sanering opging in en in 2004 verkocht werd aan de Nederlandse wereldleider Boon Edam.

Geboorte Groep Heylen

2004 was een scharniermoment. “ODC was een accident de parcours. Mijn enige. Ik trok er een les uit en bleef sindsdien weg uit zaken waarvan ik niks ken, zoals IT. Bij Boon Edam leerde ik dan weer de Angelsaksische manier van rapporteren, die ik sinds dan wilde toepassen op mijn eigen ondernemingen. Ik besliste toen dat het onmogelijk was om met tien dingen tegelijk bezig te zijn, maar dat ik samen met topmanagers bedrijven wilde uitbouwen. Groep Heylen was geboren.”

Heylen zelf is binnen de Groep met vastgoed in de weer. “Wim speelt het keihard tegenover aannemers”, zegt een collega-projectontwikkelaar uit de streek. “En ik weet dat er minstens een zijn broek scheurde aan een van zijn projecten. Wat de afwerking betreft, is hij erg correct tegenover de klant. Logisch, want hij blijft eigenaar.” Een redenering die Heylen deels beaamt. “We zullen dan ook zelden elke centimeter opbrengst uit een complex knijpen. Ik wil mooie gebouwen op de kaart zetten. Op het einde van de rit moet iedereen zich goed voelen, want een slechte reputatie snelt je vooruit. Zeker in het vastgoed.”

Zijn bekendste project vandaag is Link21, het kantoren- annex restaurantcomplex dat hij vier jaar geleden naast de autosnelweg optrok en dat hij uitbaat met de Groep Van Eyck. Heylen hoopt in de tweede helft van 2008 een kleiner project in Mol en het al genoemde Frame21 op de markt te brengen. De groep opteert voor een formule waarbij bedrijven voor een korte tijd een bureau huren en de kosten van de ondersteunende diensten (secretariaat, vergaderruimte) delen.

“Het is een vastgoedformule voor dienstenbedrijven of verkoopafdelingen van producenten die in de Kempen een pied-à-terre willen. We bieden een oplossing voor het mobiliteitsprobleem. In de Kempen en in Limburg balen veel jonge gasten bij het idee om zich elke dag in de file richting Antwerpen of Brussel te gooien. Ze verdienen liever wat minder als ze in de eigen streek kunnen werken. Dus loont het voor bedrijven in de rest van Vlaanderen om hier een Kempens pootje op te zetten.”

Groep Heylen heeft een vastgoedportefeuille ter waarde van 40 miljoen, waarvan een derde al ontwikkeld is. Wim Heylen zweert bij projecten die hij zelf kan opvolgen op een terrein dat hij kent. ” (resoluut) Als de beschikbare gronden voor semi-industrieel vastgoed zijn opgedroogd, stop ik ermee. Ik doe geen vastgoed om het vastgoed. En ik ben dus niet van plan om naar Oost-Europa te trekken, zoals andere collega’s. Ik wil niet de financier zijn van andermans projecten. Er zijn hier in Vlaanderen voldoende mooie ondernemingen om in te investeren.”

Antwerp East

In de logistiek, bijvoorbeeld, is Heylen sinds 2002 actief. Eerst via X-Tra uit Schoten, dat vorig jaar fusioneerde met J. Gilis-Cos uit Olen. Dit jaar budgetteert de groep een omzet van 11,3 miljoen euro en een behoorlijke bedrijfscashflow van 9 %. Gilis-Cos heeft zich gespecialiseerd in de paletdistributie en -logistiek. “Ik geloof rotsvast in de logistiek in deze regio, die ik Antwerp East noem. Het havengebied strekt zich door de mobiliteitsdruk uit buiten het stadsgebied. De haven creëert logistieke steunpunten in de Kempen en in Limburg, onder meer via het Albertkanaal. Hierin investeren, is eigenlijk mikken op de groei van de haven, dus op de globalisering van de economie.”

Heylen laat de leiding van Gilis-Cos over aan Cees Smilde en Edwin van de Langenberg. Die stapten op als de nummer een en twee van het Nederlandse ACR Logistics, toen het werd overgenomen door Kuehne + Nagel. Ze leidden tot 2006 een bedrijf van 1500 werknemers, vijftien keer meer dan vandaag.

“Vandaag is Gilis-Cos eigenlijk te klein voor die twee zwaargewichten. Zij willen dus vooruit en bewijzen dat er plaats is voor middelgrote logistieke spelers. Zij leveren diensten en dus meerwaarde die het multinationals ontbreekt. Ik leer zelf veel van hun expertise en die kan ik uitspelen in mijn vastgoedprojecten. Groep Heylen levert aan Gilis-Cos, vooral financiële steun, ook al omdat we via de bank een maximale hefboom kunnen realiseren.” Bij de logistieke poot worden 1,7 miljoen eigen middelen ingezet tegenover 5 miljoen schulden.

Heylens Belgian Office Groep heeft dan weer 1,8 miljoen eigen middelen en 3,7 miljoen schulden uitstaan. Deze holding overkoepelt Van De Mierop uit Herentals, de Belgische marktleider in de verdeling van Olivetti, dat Heylen in 2005 overnam; de Kortrijkse branchegenoot Joye Kantoormachines en het Limburgse Beva (copy-print). Die laatste twee prijken sinds vorig jaar op het overnamepalmares van Groep Heylen. BOG haalde vorig jaar een omzet van 6,6 miljoen euro en een stevige bedrijfscashflow van 1,5 miljoen. De leiding is in handen van gewezen consultant Sven Danneels, die ook 10 % participeert.

Een totaal andere niche is de investering die Heylen twee jaar geleden deed in Mauquoy Token Company, met 2,2 miljoen euro omzet (0,9 miljoen bedrijfscashflow) Europees marktleider in de productie van munten voor de privésector (supermarkten en parkeerbedrijven, bijvoorbeeld). Het bedrijf wordt geleid door Bob Schmeitz, tot 2006 aan het hoofd van sportschoendistributeur Hardcore Supplies in Nederland.

Los van deze structuur richtte Heylen Coincepts op, dat nieuwe concepten in deze niche ontwikkelt, bijvoorbeeld: munten als wenskaart. “Onderzoek mag de resultaten van het kernbedrijf niet aantasten. Dat is voor geen van beide – Groep Heylen, noch de bedrijfsleider – een goede zaak.”

Maandelijks toetst Wim Heylen met het management de resultaten af van alle bedrijven van de Groep, die omwille van de recente overnames weinig of geen officiële cijfers heeft gepubliceerd – alle cijfers komen van de Groep zelf. “Als het moet, ben ik de baas, maar ik wil geen bedrijfsstrategie opleggen. Niemand kan tegelijk de expert zijn in vastgoed, kantoormachines, munten en logistiek. Ook ik niet. Ik verwacht in al mijn ondernemingen alleen dat het management meerwaarde creëert. Hoe, dat is specialistenwerk. De managers zijn vennoot en aandeelhouder, die zelf een risico lopen. En dus sterk gemotiveerd zijn om mee te kunnen profiteren van de meerwaarde. De top van de bedrijven uit de Groep Heylen zijn meer dan managers. Het zijn vooral ondernemers. Dat is onze sterkte.” (T)

Door Hans Brockmans/Foto’s Michel Wiegandt