De metamorfose van Verhofstadt

Vice-premier Jef Tavernier ( Agalev) kon zijn misprijzen nauwelijks verbergen toen hij de nachtelijke boksmatch die uitmondde in de begroting van 2003 omschreef als een gebeurtenis waarbij “alle trucs van de foor” aan bod kwamen. Tegelijkertijd bezwoer eerste minister Guy Verhofstadt ( VLD) dat er “een begroting met een ziel en een visie” op tafel lag. In de Kamer haalde hij zwaar uit naar iedereen die kritiek heeft op zijn paars-groene project. Nochtans beseft niemand beter dan Verhofstadt zelf dat de termen knip- en plakwerk nog te positief klinken voor deze begroting.

De lacunes in de begroting zijn te talrijk om hier zelfs maar op te sommen. De groeiprognose van 2,1% voor 2003 ligt te hoog. Fictieve besparingen, eenmalige inkomsten en verschuivingen ten nadele van de lagere overheden lopen als een rode draad door het huiswerk van minister van Begroting Johan Vande Lanotte ( SP.A). Ongelooflijk dat geen enkele VLD’er zijn veto stelde tegen de onfatsoenlijke middelenverhoging voor de ziekteverzekering georkestreerd door minister van Sociale Zaken Frank Vandenbroucke (SP.A). Tussen 2000 en 2003 zullen de middelen voor de ziekteverzekering toenemen met bijna 25% tot 15,34 miljard euro. De SP.A kijkt tevreden: via de ziekteverzekering wil de partij haar electorale machtsbasis verder uitbouwen.

Het primaire overschot van de federale overheid en de sociale zekerheid samen daalt van 6,3% van het bruto binnenlands product (BBP) in 2000 naar 4,7% in 2003. Het primaire overschot geeft het saldo weer van de inkomsten en de uitgaven, exclusief rentelasten. Dit cijfer toont aan hoezeer paars-groen zijn financiële huishouding verwaarloost. Al de rest is politiek-electorale fictie van een coalitie waarin nauwelijks nog cohesie zit.

Het valt steeds meer mensen zwaar dat zulke vertoningen opgevoerd worden onder leiding van Guy Verhofstadt. Wijlen Knack-directeur Sus Verleyen vertelde in zijn laatste levensjaren geregeld dat hij maar twee politici gekend had die echt gedreven bezig waren met een begeesterend project: Wilfried Martens (staatshervorming) en Guy Verhofstadt (het vernieuwde liberalisme). Eind jaren zeventig zorgde de piepjonge Verhofstadt voor een verfrissende boodschap toegespitst op vrijemarkteconomie en burgerzin. In die jaren ploeterde België door een diep dal van wanbeleid op zowat alle domeinen.

Ook toen hij in de jaren tachtig in de tweede rooms-blauwe regering Martens-Gol minister van Begroting werd, vormde Verhofstadt voor velen de belichaming van een nieuwe politieke cultuur waarin vrije markt en ondernemingszin primeerden op etatistisch profitariaat. Ruim drie jaar paars-groen veranderden Verhofstadt grondig. Behalve het verlangen om de christelijke zuil van de macht weg te houden, is er nagenoeg niets dat de huidige regeringspartijen bindt. Verhofstadt en de VLD kunnen dit schip slechts drijvend houden door voortdurend hun eigen basisprincipes te verloochenen, een mechanisme dat vooral de socialisten tot het uiterste exploiteren. En zolang de VLD goed scoort in de peilingen, blijft de onherkenbaar veranderde Verhofstadt onaantastbaar.

Johan Van Overtveldt [{ssquf}]