De liefde is een slagveld – het jaar 2059

HANS BOURLON

In De Tijdreiziger blikt Hans Bourlon, CEO van Studio 100, met veel fantasie enkele decennia vooruit. Deze week: Verliefd zijn kan in 2059 vreemde gevolgen hebben

Hoe zoiets begint? Op het perron. Op een dag als alle andere. Er stopt een trein aan de overzijde. Aan het raam kijkt een wondermooie vrouw mij aan met een stralende lach. Ik ben overrompeld, ik lach terug, maar… te laat, de trein vertrekt en ze verdwijnt.

En ik blijf achter, totaal van de kaart.

Vroeger eindigde zo’n uitzonderlijke gebeurtenis hier. Maar niet in 2059.

Snel open ik mijn app waarmee je met iedereen binnen een straal van 500 meter onmiddellijk contact kan leggen.

Bingo! Haar naam is Louise.

De volgende dag al zitten we samen op een bankje in het park. Dolverliefd kijken we naar elkaar en naar de eendjes.

Wanneer we kussen, wordt Louise ernstig. “Ik neem beslissingen in mijn leven niet lichtzinnig”, zegt ze. “Ik laat, zoals velen vandaag, mijn levenspad uitstippelen door algoritmen.”

Op haar verzoek zit ik een dag later in de consultatiekamer van een onderzoekscentrum. Ik verwacht mij aan een diepte-interview, maar niets daarvan.

“Mensen doen zich in zo’n interview altijd op een bepaalde manier voor”, zegt de dame in de witte kiel. “Ze hangen een beeld van zichzelf op.”

“Hoe we dan wel te werk gaan? We plaatsen een biometrische sensor onder je huid”, legt de dame uit. “Die meet processen in je lichaam die onze computers daarna ontleden. Waar je om lacht of huilt, wat je raakt of niet en waarom. Daar maken we een objectieve analyse van. Op het moment dat we je diepere ik zijn binnengedrongen, weten we wie je echt bent. Dan kunnen we bepalen of Louise en jij de perfecte match zijn.”

“Euh… is dat allemaal wel wetenschappelijk?” vraag ik.

“Ons instituut is een onderdeel van de universiteit”, zegt de dame. “Onze missie is geluk te creëren en ook spijt te vermijden. Wij helpen levenskeuzes te maken. Beslissingen van mensen zijn onbetrouwbaar. Wij zijn als de GPS in je wagen. Wij stippelen de route uit. Want wie alleen op zijn gevoel rijdt, raakt de weg kwijt.”

Ik knik langzaam.

“Maar eerst doen we een lichamelijke check-up”, zegt dame.

“Prima, ” antwoord ik, “ik ben in topconditie.”

Ze plaatst zuignappen op mijn borstkas en geeft me een masker om in te ademen. “Uw conditie is niet van belang”, zegt ze. “Wij onderzoeken welke organen in je lichaam origineel zijn en welke niet. Dat hoort ook bij de analyse of Louise en jij een perfecte match zijn.”

“Ik ben puur natuur”, zeg ik verwonderd. “Ik heb geen vals gebit, geen kunsthartkleppen, geen implantaten.”

De dame lacht. “Dat zijn de verouderde methoden. Vandaag is genetische upgrading meest in trek. Dat is het systeem waarmee men je organen, je huid en je weefsels verjongt. Zieke of oude organen worden gerepareerd met genetisch gemodificeerde stamcellen. Ook de levensverwachting is er drastisch door toegenomen. Het is nieuw en voor de happy few.”

“Dus sommige mensen zien er mooier en jonger uit dan ze echt zijn?” vraag ik.

“Klopt. Vandaag zijn er mensen van tachtig die er veertig uitzien. Fantastisch toch?”

“Hoe oud is Louise?” vraag ik plots.

“Ons onderzoek verplicht ons tot wederzijdse openheid”, zegt de dame en ze zoekt in haar bestand. “Louise is 92 jaar.”

Mijn mond valt open. Ik ben totaal van de kaart. Heb ik op die bank in het park een vrouw van 92 gekust?

De dame ziet dat ik schrik. “Genetische upgrading is klein bier”, gaat ze onverstoord voort. “Vandaag wordt het DNA van embryo’s vaak gemodificeerd. Om erfelijke ziektes te verwijderen, maar ook om esthetische eigenschappen toe te voegen. Blond haar, blauwe ogen, een slanke lijn. Alles is te koop. En zoiets kunnen wij niet opsporen.”

“De liefde in 2059 is een slagveld”, mompel ik. “Uw onderzoek zou verplicht moeten zijn, mevrouw.”

Net dan schalt een hoge bieptoon door de kamer. Alle lichten op het scherm aan de muur springen op rood.

“Dit heb ik nog nooit meegemaakt”, roept dame ontzet. “Bestaat uw lichaam uit een nieuw soort genetische upgrading?”

“Nee mevrouw, ik ben geen bedrieger”, zeg ik. “Ik kan het uitleggen. Wat u ziet is van een andere orde. Ik ben een tijdreiziger.”

De volgende dag sta ik weer op het perron. Vol heimwee naar de tijd dat wie in die andere trein zat, na een paar seconden onherroepelijk verdween.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content