Iedereen kent ondertussen wel de ideale babysit. Haar of zijn eerste letter is meestal een kleine i. Daarbij geniet iPad de voorkeur boven iPhone, niet het minst omdat het iets grotere scherm beter is voor de kleine vingertjes. Dagelijks kan je de wonderen van de perfecte babysit aanschouwen. Kinderen lastig in een restaurant? Geef ze een iPad. Voor de allerkleinsten: start een leuke app, en ze zijn dadelijk en voor lange tijd zoet. Als ze wat groter zijn: geef ze gewoon de iPad, ze kiezen zelf wel een toepassing, en je kan een zevengangenmenu de baas zonder één keer gestoord te worden.
In mijn kinderjaren (lang, lang geleden, toen de dieren nog spraken) vervulde een tekenfilm op tv wonderen. Dan waren we allemaal muisstil. Maar ja, je kon de tv niet meesleuren naar het restaurant, en in die tijd speelden ze overigens ook geen tekenfilms op bevel.
De moraalridders spreken er uiteraard schande van. Om andere redenen dan ik schande zou spreken. Ik zou wel eens durven te stellen dat het pedagogisch niet verantwoord is om kleine kinderen mee te nemen naar een restaurant. Ze moeten er stilzitten, eten er vaak helemaal niet gezond, en het lijkt me volkomen normaal dat ze zeer ongedurig worden als de ouders extra lang willen tafelen, dat wil zeggen twee minuten langer dan de kinderen zelf eten. Ik geef de ouders dus gelijk: als je dan toch met kinderen naar zulke vreemde oorden trekt, kan je beter een goede babysit meenemen.
Nooit waren restaurants zo vrij van kindergezeur. En het is blijkbaar een wereldwijd fenomeen. Ik heb het met eigen ogen gezien in China (bewijst uiteraard niets), en uit onderzoek van Common Sense Media blijkt dat in de Verenigde Staten reeds 38 procent van de min-tweejarigen met smartphones of tablets speelt. Tweedehands iPhones worden niet afgedankt, neen, ze zijn het ideale speelgoed voor peuters en kleuters. Die leren swipen nog voor ze een correcte zin kunnen vormen. En blijkbaar is met je vinger over een scherm schuiven een zeer natuurlijke beweging, want almaar meer zie je peuters ook trachten zo het beeld op de televisie te laten doorschuiven.
Maar vooraleer u lid wordt van de over deze trend erg verontruste ouders moet u wel weten dat de goede oude televisie nog altijd het mediatoestel nummer één is voor de kinderen tussen nul en acht. En denk vooral niet dat onze jongste kinderen niet mee zijn met hun tijd: 16 procent bekijkt al twee multimedia tegelijkertijd. En het gaat keihard vooruit. De 38 procent gebruikers werd twee jaar geleden bereikt bij kinderen onder de acht jaar, en nu dus al onder de twee jaar. In dit tempo begint het gebruik binnenkort in de moederschoot.
Maar misschien moeten we toch ongerust zijn. Een Britse studie heeft 19.000 kinderen gevolgd die geboren zijn in de jaren 2000 en 2001. Wie langer dan drie uur per dag naar televisie of video keek, had op zevenjarige leeftijd een veel grotere kans op emotionele of gedragsproblemen en had meer problemen met contacten met andere mensen. Maar kinderen die even lang videospelletjes speelden, hadden die problemen niet. Moraalridders, het is dus net omgekeerd! Die oude vertrouwde televisie als babysitter is de boeman. Laat je kinderen dus Candy-Crushen en vooral Angry Birds spelen dat het een lust is, maar hou ze van de tv weg! Mijn vader was overigens altijd verontwaardigd als men de tv als boosdoener afschilderde: “In mijn tijd vertelde men van Kludde met zijn ketens en daar hadden de kinderen veel meer schrik van dan van de slechterik op televisie.” De moraalridders waren vroeger overigens toch wel erg stil toen men aan zevenjarigen in de meest plastische beelden vertelde over eeuwig branden in de hel. Dan lijkt mij Candy Crush spelen minder traumatiserend. En vooral… veel leuker.
Het wordt tijd dat ik een nieuwe generatie introduceer. Zij die opgevoed zijn met Angry Birds. Ik noem ze de neomillennials. Hun vingers zullen krom staan van het swipen. Ze zullen denken dat eten op restaurant altijd gepaard gaat met het gekrijs van stervende vogels. En ze zullen echt niet meer kunnen wachten. Want waar leer je in het leven echt wachten? In een restaurant! Zeker als kind, want je moet nadat je zelf hebt gegeten, nog eens eindeloos je geduld oefenen tot de ouders gedaan hebben met praten. Als de neomillennials ooit met pensioen gaan, zal het hek helemaal van de dam zijn. Want nu al behoren de pas gepensioneerden tot de meest ongeduldigen van onze samenleving.
De auteur is partner-hoogleraar management aan de Vlerick Business School.
MARC BUELENS
Het wordt tijd dat ik een nieuwe generatie introduceer. Zij die opgevoed zijn met Angry Birds. Ik noem ze de neomillennials.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier