De geur van water

Heeft het met de komst van The Age of Aquarius te maken? Die hang naar puurheid, naar doorkijk, naar transparantie op alle niveaus? Feit is dat ‘waters’ het beter dan ooit doen op de parfummarkt. Van Eau de Cologne tot Eau d’Issey: een zoektocht naar helderheid.

Op donderdagavond was het zover: duizenden huisgezinnen zaten aan hun televisie gekluisterd om de lotgevallen van de familie Ewing te volgen. Tussen JR en Sue Ellen boterde het al lang niet goed meer, maar toen ook Pamela haar Bobby de laan uitstuurde, leek het nooit meer te zullen goedkomen met dit familie-ideaal. Ze hadden nochtans de nodige verleidingstechnieken aangewend, deze dames van de power generation. Parfum op kop. Geen simpele geuren, maar van die typische jaren-tachtig-spetters, die luisterden naar namen als Poison of Opium. Parfums hadden toen iets weg van een statement. Ze waren zwoel en zwaar. Je kon ze niet missen, ook al had de drager al een uurtje de lift verlaten. Parfums leken een logisch verlengstuk op een gemoedsgesteltenis die ook in het kleedgedrag vervat lag: vrouwen waren immers winners en droegen power suits met brede schouderpartijen, van die uitgesproken mannelijke broekpakken dus. Alleen de stiletto-heels konden een vrouwelijk trekje verraden – maar waren ook die geen wapens in de strijd? Vrouwen waagden zich aan ostentatieve, expliciete parfums als wilden ze dat ze niet onopgemerkt konden voorbijgaan. Net als die schouders.

Hoe groot

was de ommekeer, toen begin jaren negentig plots een heel andere kant van de vrouw naar boven kwam. Ze mocht weer zichzelf zijn, en dat liefst zonder al te overdadige franjes. Haar kleding werd soberder, haar leven intiemer. Ze koos voor kinderen zonder de job op te geven, ze zou vrouw zijn in alle betekenissen van het woord. Gek genoeg uitte zich dat ook in de keuze van haar parfum. Ze ging weliswaar alweer naar van die opvallende geuren, maar die hadden niks gemeen met zwoel of zwaar. Een nieuwe lichtheid werd geapprecieerd. En wat was lichter dan Eau?

Zelfs vandaag hebben geurwaters meer succes dan heuse parfums. Niks nieuws onder de zon, zegt u. Kan kloppen, want wie kent niet Eau de Cologne, Acqua di Parma, Eau de Coty, O de Lancome, de klassiekers? Davidoff lanceerde in ’88 al zijn Cool Water, en wat nu Eau d’Orange verte van Hermès heet, dateert al van ’79. Toch werd een nieuw hoofdstuk in de watergeuren aangesneden met de lancering van Dune van Christian Dior, een parfum dat zijn tijd vooruit was, met zijn bloemakkoorden en oceaannoten. Niet veel later kwam Eau d’Issey (van Miyake) met pijlers als water, lotus en fresia. Eau d’Eden (van Cacharel), Eau Belle (van Azzaro), Eau de Lancaster en Eau Dynamisante (van Clarins) volgden – in een zelfde overtuiging. Niet alleen begaven deze geuren zich op het pad van de frisheid, ze gunden de omgeving ook een rustpunt. Bovendien zijn deze Eaux sowieso al populair in de zomer, zon en parfum gaan nu eenmaal niet samen. (Tenzij u pigmentvlekken op de huid apprecieert.) Keuze te over trouwens in deze Eaux: van Eau sans alcool ( Kenzo), Sunwater ( Lancaster) tot Eau Hydratente Deci Dela ( Nina Ricci).

De hang

naar soberheid, naar puurheid, naar transparantie zelfs, is eigen aan deze woelige tijd. Een teken van fin de siècle? Translucidity is nu eenmaal een thema dat zich uit in mode en design, in zowel kleding als accessoires. Doorkijk wordt een must, maar dan wel anders vertaald dan een paar jaar terug. Vandaar allicht het succes van water, van eau. Of we het nu drinken of er ons mee parfumeren. Estee Lauder doopt de voorjaarsmake-up Sea Shimmers en heeft het over glanzend en transparant. Guerlains nieuwste maquillage heet Aquatique. Carita heeft een verzorgingslijn uit die Icely heet en gebaseerd is op het poolwater. Boordevol zuurstof. Boordevol leven. En precies dat was ooit de boodschap van Eau de Cologne – allicht het beroemdste geurwater ooit.

VEERLE WINDELS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content