Ben ik met de juiste zaken bezig? Ga ik in de goede richting? In mijn werk, en in mijn leven? Ik denk er graag over na tijdens het hardlopen. In die twaalf tot vijftien kilometer door de velden daag ik mezelf niet alleen fysiek uit, maar zet ik alles ook op een rijtje. Zonder te piekeren, want ik ben geen piekeraar. Zalig is dat moment van reflectie. Dan ben ik alleen met mezelf en merk ik dat ik tegenwoordig alleen nog wil sleutelen aan kleine dingen. De fase dat ik de zaken fundamenteel anders wilde, ben ik voorbij. Ik ben vandaag een gelukkig mens.
“Ik ben nochtans een tijdlang zoekend geweest. Ik was in die periode hard bezig met wat mijn toegevoegde waarde was in het leven – en nog altijd, trouwens. Een existentiële vraag, die voortkomt uit de klassiekers die ik als jonge vrouw las. Het werk van Sartre en Camus, De kleine Johannes van Frederik van Eeden… Ik kreeg de kans er in mijn jonge leven analyses over te maken. Op mijn achttiende kreeg ik van mijn lerares Nederlands een onvergetelijke examenvraag voorgeschoteld: ‘Waarom zijn we hier?’ Het heeft me gestimuleerd daar later ook nog bij stil te staan.”
Moederinstinct
“Als ik dan vandaag reflecteer over waarom ik me zo gelukkig voel, besef ik dat mijn leven uiteenvalt in twee delen: de periode voordat ik kinderen had en de periode erna. Ik kreeg mijn kinderen pas later in het leven. Ik was 36 toen mijn zoon werd geboren en 39 bij de geboorte van mijn dochter. Voordien had ik niet echt een moederinstinct, maar mijn kinderen hebben mijn leven ten goede veranderd. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik meer evenwicht heb gevonden. Terwijl ik me sinds hun komst eigenlijk nog meer op mijn werk ben gaan toeleggen dan voorheen. Terwijl ik vroeger een duidelijk onderscheid maakte tussen werk en vrije tijd, vloeit nu alles veel meer in elkaar over. Dat werkt voor ons.
“Het was biologisch bekeken misschien niet ideaal om pas op latere leeftijd kinderen te krijgen, maar ik vind het fantastisch dat ik nog jonge kinderen in huis heb. Ik heb het gevoel dat ik er nu nog meer van kan genieten. Ze dagen mij ook geregeld uit tijdens onze gesprekken over actualiteit. Heel inspirerend. Probeer bijvoorbeeld maar eens aan een dertienjarige uit te leggen wat er vandaag gaande is in de wereld, om meer nuance en context te bieden bij de berichten die ze hoort. Het is een van de redenen waarom ik er zoveel belang aan hecht regelmatig met mijn gezin aan tafel te kunnen zitten. En waarom ik de actualiteit zo volg in het weekend. ‘ If you do not read, you become obsolete.’ Een oud-collega zei me dat ooit en hij had gelijk. Voor je het weet, ben je achterhaald en verouderd.”
Een beetje dimmen
“Uiteraard zie ik daardoor de polarisatie in de samenleving vandaag ook wel, maar daar focus ik niet op. Ik ben een verbinder, ook in mijn werk. Ik zoek naar gemene delers en bouw graag op naar een consensus. Dat komt misschien een beetje naïef over, maar dat is het niet. Het is eerder een manier om de zaken vooruit te doen gaan. Wat me daarbij helpt, is dat ik graag lach en leef. Ik heb plezier in de dingen die ik doe, maar ik besef dat dat niet bij iedereen altijd het geval is. Mensen zijn allemaal anders, en dus moet je je momenten kiezen en rekening houden met wat voor anderen belangrijk is.
“Soms moet ik mezelf dus toespreken. Dan zeg ik: ‘Ann, een beetje dimmen. Zet maar even een stapje opzij.’ Dat durf ik ook thuis wel te doen. Dan kruip ik voor een uur mijn yogamat op, waar het denken en het reflecteren echt stoppen. Zo’n moment eis ik gewoon voor mezelf op.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier