De Fakkels

Als restauranteigenaar moet je polyvalent zijn: Paul-Luc Meesen bond een keukenschort voor en ruilde de eetzaal voor de keuken.

In Kasteel de Clee in Kuttekoven verwelkomde Paul-Luc Meesen de gasten met brio. Toen de kasteeldeur op slot ging, trokken zaalman en kok naar Sint-Truiden, waar een somptueus bankiershuis werd omgebouwd tot het voorname restaurant De Fakkels. Het eethuis groeide uit tot een vaste waarde. Maar toen de huiseigenaar aanstalten maakte om het pand te verkopen, zat er voor de uitbaters niets anders op dan naar een andere locatie uit te kijken. Paul-Luc Meesen stak zich in de schulden toen hij aan de rand van de stad de vervallen woning van een houthandelaar aankocht en rigoureus verbouwde. De nieuwe Fakkels is inmiddels vijf jaar open en geniet in de streek van een zekere reputatie.

Vorig jaar, na veertien jaar samenwerken, gingen kok en zaalman uit elkaar en besloot Paul-Luc Meesen om zelf de plaats aan het fornuis in te nemen. Echtgenote Nicole staat nu alleen in de eetzaal.

De Fakkels ziet er aan de straatkant uit als een streng meisjespensionaat. Binnen wacht een comfortabel salon met abrikooskleurig plafond en met dennenhout beklede muren en een ruime eetzaal met uitgelichte tafels, met stoffen beklede stoelen, kristallen luchters en losjes geknoopte brokaatgordijnen. Wat stoorde, waren de scheef opgeknoopte Amerikaanse stores en de op halfzeven hangende schilderijen van Coco Meesen, de nicht van Paul-Luc. De Fakkels heeft voor zonnige momenten een nieuw aangelegde siertuin.

Wij kregen een tafel van Nicole, die er lustig op los babbelde. Wij bleven die avond alleen, waardoor de banale, klassieke kaakwalsmuziek extra irriteerde. Aangezien we Paul-Luc Meesen de gelegenheid wilden geven om te tonen wat hij in zijn mars heeft, viel de keuze op het degustatiemenu (56 euro; 79 euro met aangepaste wijnen). Op tafel kwamen vier lekkere hapjes en het glas werd gevuld met een correcte mâcon Prissé 1999. Het eerste gerecht, een constructie in de hoogte van tomaat, mozzarella, basilicum, gebakken zwaardvis, moes van gandaham en basilicumvinaigrette viel tegen. Het miste frisheid van kleur en de combinatie van zwaardvis en ham-moes was niet geslaagd. De tweede bereiding bestond uit een lasagne van zalm (te ver gegaard), sint-jakobsschelpdieren en spinazie met een ouderwetse dragonsaus. In het glas kwam een fraaie, intense riesling Gocker 2000, een Elzaswijn met een pittige, frisse smaak. Als derde gerecht kregen we zeetongfilets, gevuld met ragout van asperges en gekookt ei, waarbij de mousselinesaus goed paste. Een stoofpotje met heerlijk vlees van Bressehoen, zwezerik, asperges (opnieuw), morieljen, peulen en keurig gesneden kasteelaardappelen bracht volledige tevredenheid. Deze keer werd het glas gevuld met een warm-kruidge Château Balac 1999 uit de Haut Médoc. Deze nogal rustieke Vlaamse feestmaaltijd werd afgesloten met een bol ijs en krokante cannelloni met aardbei, banaan en appel.

Pieter van Doveren [{ssquf}]