Nee, het voorstel van InBev weegt niet op tegen de alternatieve plannen tot waardecreatie voor de aandeelhouders. Die boodschap gaf ‘de leidende onafhankelijke bestuurder’ Douglas A. Warner III van Anheuser-Busch afgelopen donderdag, 26 juni, mee in een persbericht. Daarin verwierp de Amerikaanse brouwer het overnamebod van 65 dollar per aandeel, dat de Leuvense brouwer op 11 juni lanceerde.
Het Amerikaanse bierconcern ontsluierde prompt ‘een nieuw Anheuser-Busch’ – dixit CEO August A. Busch IV – dat de aandelenkoers eigenhandig zou opkrikken. Of zijn dat slechts schijnmanoeuvres? Want met Douglas A. Warner III – Sandy voor de vrienden, vanwege de tweede voornaam Alexander – staat een ware dealmaker mee op het toneel.
Een van de machtigste financiers van de wereld. Zo omschreef de krant Le Monde hem toen ze in oktober 1996 bij Sandy op de koffie ging. De gastheer schonk bij die gelegenheid zelf het zwarte vocht. Sandy Warner hield in die dagen kantoor op de 20ste verdieping van Wall Street nummer 60. Als toenmalige voorzitter van JP Morgan bekleedde de Amerikaan een absolute topfunctie. De investeringbankier JP Morgan speelde voor het Amerikaanse kapitalisme van de 20ste eeuw de rol die de bankierfamilie Rothschild vervulde in het Europa van de 19de eeuw. Namelijk: de geldschieter van de grootste industriële conglomeraten, zoals General Electric, AT&T en US Steel. Sandy Warner is bestuurder bij General Electric. En sinds 1992 bij dat andere Amerikaanse icoon, de brouwer Anheuser-Busch.
De biotoop van Warner valt te situeren op de bühne van wereldwijde financiële deals. Zijn bekendste wapenfeit dateert daarbij van 2000, toen hij zijn eigen bank aan Chase Manhattan Bank verkocht voor 30,9 miljard dollar (32,4 miljard euro). Hij was nog één jaar de voorzitter van de raad van bestuur van de nieuwe fusiegroep, JP Morgan Chase. Eind 2001 stapte Sandy op. Hij had een jaar de integratie in goede banen geleid. Vandaag is JP Morgan een van de banken die het overnamebod van InBev mee financieren. Voormalige collega’s van Sandy Warner zetelen nog in het directiecomité van de fusiebank.
Warner zelf hield het voor bekeken na 33 jaar als onecompanyman. Het maakt dat hij doordrongen raakte van de bedrijfscultuur bij JP Morgan. Centraal daarin staat discretie. Wie promotie wil maken, geeft geen interviews. Hoffelijkheid en bescheidenheid voeren er de boventoon. Want de buitenwereld mag de binnenskamerse brutaliteit niet gewaarworden. Uitgebreide portretten van Sandy Warner zijn daarom schaars.
Sandy studeerde geneeskunde aan Yale University. Daar leerde hij de huidige president, George W. Bush, kennen. Een vriendschap die standhoudt, want in 2000 rolde zijn naam over de tongen als mogelijke minister van Financiën. In 1968 ging Douglas A. Warner III bij JP Morgan aan de slag. In 1970 werd hij, nauwelijks 24, de persoonlijke secretaris van de voorzitter van de raad van bestuur. Na diverse functies in de Verenigde Staten en Londen, werd hij in 1990 CEO. Ook voor die functie was hij vrij jong, nauwelijks 44.
Sandy’s stokpaardjes heten management en organisatie. Hoe beheer je een instelling die evolueerde van een pure commerciële bank naar een wereldwijde financiële dienstverlener met kennis over aandelenuitgiftes, beursoperaties, fusies en overnames? Zijn antwoord: via een horizontale structuur, zonder veel hiërarchie. De veranderende bankwereld vraagt steeds meer gespecialiseerde medewerkers, die steeds complexere producten beheren. Ze moeten de nodige autonomie bewaren. Maar centrifugale krachten kunnen een bedrijf met zo’n schaalgrootte uiteen doen spatten. Voldoende informatiedoorstroming naar de top is dus cruciaal.
Sandy Warner organiseerde dat wereldwijde financiële conglomeraat via elf centrale bedrijfstakken. Bekend – of berucht – werden de maandelijkse ‘huisarrestsessies’. Een oefening in brain-stormen met het topmanagement in het hoofdkantoor in Wall Street. Afwezigheid was verboden, behalve bij overlijden of zware ziekte.
De troepen aanvaardden het zelf opgelegde huisarrest. Want Douglas A. Warner III wordt het nodige charisma en leiderschap toegedicht. De operationele man deed dingen bewegen. Die drang naar actie zou zijn sterkte zijn, maar ook zijn zwakte. Vrienden herinneren zich een steeds overbezette bankier. Ontspanning zocht hij tijdens weekends in zijn buitenhuis. Maar ook daar bleek hij nauwelijks aanspreekbaar. Wellicht staalde de vroege dood van vader én een dochtertje de topbankier. Pas sinds hij op latere leeftijd kwam, loopt hij er meer ontspannen bij. (T)
Wolfgang Riepl
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier