DE BELGISCHE ELITE BETOVERT HET VEV

1 mei ’95 mag snel vergeten worden. Was 3 mei, het Feest van de Arbeid van het VEV, beter ? Wie huurt u als Vlaamse ondernemer het liefst in om uw belangen te behartigen ? Een barrikadevechter of een diplomaat ? Ooit was het VEV, louter door haar voor het establishment kwetsende standpunten, mild rebels, vooral op het staatsrechterlijke niveau. Vandaag omhelst het VEV gulzig, als de verloren zoon die thuiskomt, de elitaire consensus in België. Door het verdedigen van de meerderheid van de Vlamingen (het meerderheidsbeginsel) loopt België het gevaar uit mekaar te springen. Zonder het accepteren van een evenwicht, dus van pariteit, is het onmogelijk om Vlamingen en Walen te doen samenleven. Het VEV aanvaardt de paritaire funktionering van België. De vigerende overlegbesluitvorming en het neokorporatisme zijn stevig verankerd in de Belgische elitaire consensus. Dat aanvaardt het VEV. Brussel is het machtscentrum van een driedelig land en illustreert de onvolkomen pacifikatie van het Sint-Michielsakkoord. Ook hier volgt het VEV de elitaire consensus. “De elite kent haar eigen waarden en eigen voordeel die sterk in de lijn liggen van het geldend Belgisch maatschappij- en staatspatroon. Dat is wat zij bewaakt in de haar toebedeelde én verworven rol van stuurman van de maatschappij ! “, schrijft Wilfried Dewachter in zijn briljante en té zelden gelezen boek “Besluitvorming in Politiek België” (1992). Het VEV is vandaag stuurman en wil de voortgang van de Vlaamse ekonomie verwezenlijken door een intellektualistischer werkgeversverbond voor Vlaanderen te zijn dan het federale voorbeeld, het VBO. Zonder het gedoe, en akelige aanvaringen, van het sociale overleg te moeten ondergaan (het bereiken van Vlaamse KAO’s zit veilig en diep in de kast), de korte termijn, poogt het VEV met basisteksten de politieke (en syndikale) elite te overtuigen van een lastenverlaging voor de bedrijven en betere randvoorwaarden voor groei, de lange termijn. 3 mei ’95 bekrachtigde de kanteling van de korte- naar de lange-termijnstrategie.

Bewerkstelligt deze metamorfoze een machtig VEV ? De argumenten van het VEV zijn feiten waarrond eensgezindheden kunnen uitkristallizeren. Het communiqué-genootschap van weleer scoort hier beter dan voordien. Echter, is het niet de fundamentele rol van een werkgeversorganizatie om in echte onderhandelingen te treden en lijf aan lijf te negotiëren over realia met de tegenpartij, de vakbonden. Vandaag is het VEV een sterke studiedienst met een brede financiële basis door de ledenbijdragen van duizenden ondernemingen in Vlaanderen. Dit is gunstig voor de ideeënstrijd, maar hoeft het bedrijfsleven daarvoor een duur VEV ? Kan “Op Zoek naar Groei” en “Op Weg naar Groei” niet geschreven worden door een hernieuwde (Belgische) Stichting van de Onderneming met haar begroting van 50 miljoen frank ?

Hij betaalt 300.000 frank lidgeld aan het VEV en schreef 2 kaderleden in voor het kongres. Een loyale soldaat van de patronale weermacht. Plots ontvalt hem : “Wat levert het op, kennen die verstandige mensen van de VEV-studiedienst wel de werkelijkheid ? Zij zouden hier moeten komen onderhandelen met de délégués. ” Zijn mengeling van trouw en onvrede is kenschetsend. Hoe breed wordt de kloof tussen Johan De Muynck en zijn basis ?

F. Cr.