Crocodile Scotty

De jonge Australiër Adam Scott wordt stilaan de grote boeman van zijn collega’s.

De Australiër Adam Scott (26) wordt beschouwd als de grootste potentiële rivaal van Tiger Woods. Nu misschien wel meer dan ooit, want nu won hij eindelijk ook een toernooi op Amerikaanse bodem.

Dat gebeurde twee weken geleden in Atlanta, waar hij de beste was in het Tour Championship. De nummer vier van de wereld stond zondag bij het begin van de laatste ronde al aan de leiding, en sloeg dan nog eens een mooie 66, vier onder de par. Daarmee deed hij uiteindelijk drie slagen beter dan Jim Furyk.

In de laatste ronde had Scott vijf birdies geslagen, waarvan de laatste op de dertiende hole, waar hij de bal vanuit een bunker binnen gaf. Op de zestiende hole ging zijn approach dan voorbij de green, waardoor hij zijn enige bogey van de dag moest slaan. Scott was uitzinnig van vreugde toen hij gewonnen spel had, en dat is begrijpelijk: in 2006 finishte hij in de Amerikaanse Tour in zestien toernooien niet minder dan negen keer in de top tien, waarvan zes keer in de top drie. Het getuigt van grote regelmaat voor de leerling van Butch Harmon, vroeger coach van Tiger Woods.

Dit jaar alleen al speelde Adam Scott 5 miljoen dollar prijzengeld bij elkaar. “Mijn noeste werk gooit eindelijk vruchten af,” zei hij. “Net op tijd, overigens. In de toekomst zou ik trouwens vaker willen winnen op Amerikaanse bodem.”

“Adam verdiende deze toernooizege,” vond Furyk, die tweede werd. “Iemand die de laatste dag aan de leiding staat en dan ook nog eens een 66 kan slaan, die haal je gewoon niet meer bij.” Furyk kon troost zoeken in de Trofee Vardon, die hij kreeg omdat hij over het hele Amerikaanse seizoen (in minstens zestig ronden) het mooiste gemiddelde had geslagen: hij haalde een knappe 68,86. Woods deed beter met 68,11 maar haalde het vereiste totaal van zestig ronden niet.

Nicolas Vanhootegem en Nicolas Colsaerts (die een nieuwe site heeft,www.nicolascolsaerts.com) werken zich momenteel uit de naad om een kaart voor de volgende Europese Tour af te dwingen. Dat kreeg Adam Scott in 2000 in amper acht toernooien voor elkaar. En in zijn tweede seizoen bij de professionals, in de Europese Tour, won hij in Zuid-Afrika het Alfred Dunhill Championship. In 2002 won hij dan de Qatar Masters en het Scottish PGA Championship. Het volgende jaar voegde hij daar het Deutsche Bank Championship en de Scandinavian Masters aan toe. Greg Norman, zijn bekende landgenoot, schreeuwde het toen van alle daken: “Adam wordt de nummer één van de wereld.”

In 2004 zette Scott de grote stap naar de Verenigde Staten en won er het Players Championship, dat wordt beschouwd als de vijfde major, maar ook de Booz Allen Classic. Vorig jaar voegde hij daar nog eens de Johnnie Walker Classic en de Nissan Open aan toe.

Zijn recentste twee resultaten in majors (achtste ex aequo in de British en derde ex aequo in het PGA Championship) geven duidelijk aan hoe Adam Scott als speler evolueert: “Ik ben in die toernooien veel regelmatiger geworden, want ze schrikken me niet meer af. Ik speel nu veel beter en dat zien de anderen ook. Ja, ik dwing stilaan respect af bij mijn collega’s, en dat is altijd goed.”

John Baete