Een jaar. Zo lang duurt de coronamiserie met bijbehorende vrijheidsbeperkingen al. Geen wonder dat de roep om versoepelingen van de coronamaatregelen stilaan oorverdovend luid klinkt. Geen sector die zichzelf niet au sérieux neemt, of hij eist de operationele vrijheid op. En naast de economische sectoren zijn er de jeugd en jongvolwassenen, die het niet langer nemen in een strak keurslijf te moeten leven. Psychologen kunnen de vloed aan aanvragen voor bijstand niet meer aan, en op sociale media stroomt de bitterheid van mensen die er hun buik begrijpelijkerwijs vol van hebben.
Onze overheid probeert intussen iedereen in het gareel te houden, al lukt het op het terrein steeds minder. En lang niet alleen omdat het fuck-you-fenomeen van verboden coronafeestjes onuitroeibaar blijkt te zijn. Dat in Brussel, in tegenstelling tot onder meer in Antwerpen, de zonzoekende parkbezoekers onlangs niet werden geverbaliseerd toen zij de coronaregels aan hun laars lapten, is een gevaarlijk precedent. Voor we het weten, is een sneeuwbal van opgestoken middelvingers richting de overheid onhoudbaar aan het rollen. Al te vergoelijkend zijn, is niet de juiste tactiek. Het is enkel met strakke maatregelen dat we kunnen vermijden dat het openlijke verzet tegen maatregelen ontspoort. Nu meer dan ooit, want we zitten op een cruciaal, maar heel gevaarlijk kruispunt. De cijfers zijn niet dramatisch slecht, maar ook lang niet goed. Er werd lang benadrukt dat de coronamaatregelen pas konden worden versoepeld zodra het aantal besmettingen zou zakken tot 800 per dag, en de ziekenhuisopnames tot 75 per dag. Wel, bij de recentste cijfers bedraagt het dagelijks aantal besmettingen ruim 2000 en het aantal ziekenhuisopnames ruim 120.
Dat de zonzoekende parkbezoekers in Brussel niet werden geverbaliseerd toen zij de coronaregels aan hun laars lapten, is een gevaarlijk precedent.
Vergelijk dat met de cijfers van midden september vorig jaar: toen testten dagelijks 1370 mensen positief op covid-19 en belandden dagelijks 53 mensen in het ziekenhuis. Dagelijks stierven ook drie mensen aan covid, nu tien keer zoveel. Ondanks de stijgende indicatoren, kondigde de toenmalige regering van Sophie Wilmès toch versoepelingen aan, die de aanzet vormden voor de tweede coronagolf. Een harde les, die veel mensenlevens heeft gekost.
Nu de teugels opnieuw vieren is absurd en idioot, gezien de huidige cijfers, de onzekerheid over de vaccinleveringen en de nog niet in te schatten impact van de allicht 50 procent meer besmettelijke Britse variant. Zelfs de domste ezel gaat zich toch niet opnieuw aan die coronasteen stoten, zodat de zo gevreesde derde golf wordt getriggerd, zeker? We staan op een kritiek punt in deze pandemie, en moeten ondanks het tandengeknars bij velen nog even doorbijten. ‘Even’ is in deze nog minstens tot in april, en in het slechtste geval tot mei. Dat bleek uit de scenario’s voor relaxatie, zeg maar het vieren van de coronateugels, die biostatisticus Niel Hens eerder deze week presenteerde. Dat dit voor een aantal sectoren onverteerbaar is, staat in de sterren geschreven, en het gelobby beleeft hoogdagen. Maar doorbijten moet, want alle scenario’s wijzen op een gunstige evolutie richting de zomervakantie.
Het dreigen dus bijzonder hete maanden te worden voor Frank Vandenbroucke en Alexander De Croo, de tandem die de stuurknuppel in handen heeft in deze crisis. Vooral Vandenbroucke, die lang werd geprezen voor zijn communicatie en onverstoorbaar op de barricaden is blijven staan om geduld te prediken, komt in de vuurlinie te liggen. We maken ons niet de illusie dat de misnoegde massa oren zal hebben naar hun te verwachten pleidooi voor verder uitstel voor versoepelingen. We wensen hen dus een brede en sterke ruggengraat toe. Nu nog even de hakken in het zand zetten, is noodzakelijk om de medische, sociale en economische ellende achter ons te kunnen laten. Geloof het of niet, maar dan ziet de zomer er goed uit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier