Carne Tremula

Op een meesterlijke wijze combineert Pedro Almodovar in “Carne Tremula” de elementen van een melodramatische soap met stijlvolle politiefilmingrediënten.

In “Carne Tremula” lijkt het Spaanse enfant terrible van weleer zijn wilde haren definitief te hebben verloren. Niet dat de flamboyante visuele fantasieën van Pedro Almodovar aan kracht hebben ingeboet. De kitscherige zeepbelplaatsjes en de wat oppervlakkige karaktertekeningen uit zijn films van de jaren ’90 hebben evenwel plaats gemaakt voor een meer realistische stijl en subtiel uitgewerkte personages. Hoewel elke nieuwe actie uit “Carne Tremula” steevast wordt ingeleid door een vrouwelijke gil, zijn de sterke vrouwelijke personages uit zijn vorige films afwezig. De vrouwen in “Carne Tremula” vormen nog wel de motor voor de mannelijke actie en tragiek, maar hun lotsbestemming ondergaan ze passief, of ze gaan gebukt onder schuldgevoelens.

In “Carne Tremula” kruisen vijf personages elkaars pad. Met een in de hele film terugkerend gevoel voor absurde humor en cynisme begint Almodovar zijn verhaal in het nachtelijke Madrid van 1970. Victor (rol van Liberto Rabal) wordt geboren in een lege lijnbus. Twintig jaar later, als Spanje weliswaar bevrijd is van het Franco-juk, is het leven voor Victor nog altijd even troosteloos. Hunkerend van verlangen staat hij onder het venster van Elena, de vrouw die hem enkele dagen voordien in een discotheek ontmaagde. Hij loodst zichzelf naar haar appartement, maar wordt met een revolver de deur gewezen. De twee politiemannen David en Sancho snellen ter hulp. Er wordt een schot gelost en David raakt verwond. Vijf jaar later komt Victor uit de gevangenis en loopt op het kerkhof, waar zijn moeder ligt begraven, Elena (die ondertussen met de in een rolstoel gezeten David getrouwd is) en Carla (de overspelige echtgenote van Sancho) tegen het lijf. Victor begint een passionele verhouding met Carla (een integere vertolking van Angela Molina), maar kan Elena niet vergeten. Vanaf dat moment gaat het drama tussen de vijf personages pas echt van start. In “Carne Tremula” diept Almodovar met een sarcastisch genoegen de machogedragingen van de man uit. Het terugkerend gebruik van de revolver staat zowel symbool voor de viriliteit als voor de impotentie. In prachtige beeldschermcomposities en bedwelmende kleuren stelt Almodovar cinefiele knipoogjes (de verwijzingen naar Bunuel zijn niet gratuit), erotiek, pure sitcom en psychologisch drama evenwichtig tegenover elkaar. Met “Carne Tremula” grijpt Almodovar terug naar zijn filmstijl uit de jaren ’80. Hij lijkt volwassener en soberder geworden. “Carne Tremula” is hoedanook de beste Almodovar sinds jaren.

PIET GOETHALS

Carne Tremula De beste Almodovar sinds jaren.