België en zijn planetenstelsel

Uit de lucht vallen is gevaarlijk, maar ook wel een typische sport van bij ons. Tijdens een lokale ontdekkingsreis in Brussel werden meerdere politici onlangs verrast door het reilen en zeilen in de eigen hoofdstad.

Vreemd dat buurten in Anderlecht en Molenbeek plots weer opduiken als probleemgebieden terwijl de situatie, zoals ze gevaarlijk en onveilig wordt aangevoeld en beschreven, daar al meer dan vijftien jaar dezelfde is. De jongste 35 jaar is er natuurlijk veel veranderd, maar niet noodzakelijk in de negatieve zin. Dat je op de tram en in de metro meer allochtonen dan autochtonen tegenkomt is een feit, maar niet het probleem. Wel dat Brussel een andere wereld is, die in de loop der jaren nog meer vervreemd is van Vlaanderen en Wallonië of de Oostkantons. We willen er alles te zeggen hebben, maar zo weinig mogelijk mee te maken hebben. In zo’n niemandsland gaan nieuwelingen zich nestelen en er op hun manier een eigen wereld creëren. Tussen licht en donker, in een schemerzone, met vele eilandjes waar elke goedlachse, nietsvermoedende burgemeester ondertussen zijn eigen strand en badzone zou willen creëren, en gezellig faits divers wil uitwisselen bij een overheerlijke geuze.

Brussel is een andere planeet voor velen die enkel van de trein tot aan het ministerie stappen, of met hun wagen rechtstreeks de ondergrondse parking van hun administratie of parlement binnenrijden. Als elke Belg zich een beetje van Brussel zou aantrekken en er een beetje van zou houden, zou Brussel niet zo vreemd aanvoelen. Een ritje met tram, bus of metro, of een fikse wandeling door de hoofdstad kan het beeld en het inzicht vlug veranderen. Brussel mag je niet beleven als een open asielcentrum, of een uit de hand gelopen attractiepark. Brussel heeft een rijk kleur- en klankenpalet.

Samenleven is niet zo vanzelfsprekend, al was het maar omdat onze prioriteiten lichtjes variëren. Voor de ene is het leven gevuld met Opel, voor de ander is dat het voetbal, of wielrennen, of Mijn Restaurant, of een lange wapperende brug, of… We leven allemaal op verschillende planeten, naast, op, boven of onder elkaar. Een soort luchtruim boven een klein landje, met een holle akoestiek waar het zeer moeilijk is om elkaar te verstaan.

Daarboven, omdat zij zo belangrijk zijn voor alle andere planeten, leven onze vertegenwoordigers en afgevaardigden, sommigen zelfs op wolken. Nog anderen schitteren via een groot scherm omdat ze zo slim of mooi of aantrekkelijk zijn, als fonkelende sterretjes, of veelvuldig gelauwerde onvoorspelbare en onverwachtse prijzenwinnaars… Vanuit die hoogte vallen er dan soms, de dwarrelende sneeuw achterna, weer anderen uit de lucht en ontdekken ze wat er zich zoal onder die koude materie afspeelt. Er ontstaan gaten in de wegen, waarover we dan eens bewust kunnen rijden, hobbelen en bobbelen, en van gedachte wisselen over de houdbaarheidsdatum van het asfalt. Gelukkig hebben vele lucht-acrobaten parachutes aan. Sommigen zijn herkenbaar aan hun kruisje of een rood of wit mutsje. Zodra ze met hun voeten op de grond staan, beseffen ze wat hun overkomen is. Zo uit de lucht komen vallen, vanaf een planeet waar geen seks bestaat, en onbeschadigd landen, je moet het kunnen. Waarschijnlijk helpen de handen van een goede engelbewaarder.

Misschien is het leuk om met zo’n engel enkele gewone grondbewoners, mensen, mee terug te sturen naar afzender. Ze kunnen tijdens zo’n hoogtestage laten aanvoelen dat je niet bang moet zijn van het leven, van gevoelens of driften. Beneden, in, op en boven grond en water is er iets bijzonders, de natuur, met seizoenen en kriebels die planten, dieren en mensen prikkelen en kronkelen… Je moet eens weten hoe zalig het kan zijn, zo eenvoudig op de grond.

Er leven nog veel mensen op andere planeten waar het koningshuis en Congo, of het onderwijs, of geld het belangrijkste is. Te veel om op te noemen. Gelukkig is er een planeet die alles coördineert: de Planeet Peeters en Pichal. Daar kun je vrij en ongezouten, liefst zoveel mogelijk, maar wel korte en ongenuanceerde sms’jes sturen, of mailen, of faxen of eens binnenwippen. Ministers en parlementsleden, senatoren en gedelegeerd bestuurders, schieten meteen te hulp en pakken alle problemen aan. Een luchtparlement op één golflengte, rechtstreeks in contact vanaf de eerste nieuwsberichten in de vroege ochtend, en ‘s avonds, voor wie door de vrienden wil opgevrolijkt worden met beelden bij de geluiden van ‘s morgens. Eenvoudig mensen bij elkaar brengen. Neen, niet om spanningen te creëren of te stoken, zeker niet…

Een rustige wandeling van de ene planeet naar de andere, kunnen kijken en luisteren en mee leven met die andere vreemde bewoners, met finesse mee zoeken naar één zelfde golflengte, kan ook zalig zijn…

DE AUTEUR IS CINEAST.

Stijn Coninx

Gelukkig is er een planeet die alles coördineert:

de Planeet Peeters en Pichal.