ABVV zet Vlaanderen in de hoek

Vorige week verscheen in Trends een interview met drie Vlaamse sociale partners: Philippe Muyters van het VEV, Vital Peeters van het ACV en Xavier Verboven van het ABVV. Aanleiding was de oproep van Vital Peeters tot een sociaal pact: een akkoord tussen sociale partners en andere belangengroepen over een reeks elementen die van belang zijn voor de toekomst van Vlaanderen.

Het werd een hallucinant gesprek waarbij Xavier Verboven elke discussie weigerde aan te gaan. Tot stijgend ongeloof van Muyters en Peeters. Dat een vakbondsman zich zo openlijk, met de cassetterecorder voor zijn neus, aanstelt, was nog maar zelden vertoond. Het artikel was eind vorige week, begin deze week dan ook talk of the town. Tot op de ministerraad van de Vlaamse regering.

Merkwaardig genoeg kreeg de oerconservatieve – en we drukken ons beleefd uit – Verboven goede punten binnen zijn organisatie. Waarom weigerde Verboven enkele deuren die wagenwijd openstonden binnen te gaan?

Het antwoord is even simpel als cynisch. Omdat hij dat niet mag van de echte baas in het Vlaamse ABVV: Mia De Vits, de nummer twee van de federale ABVV-organisatie. Het ABVV wil op geen enkele wijze een teken van Vlaamse autonomie geven. Dus zeker geen sociaal pact dat een dynamiek zou kunnen ontwikkelen binnen Vlaanderen die het federale niveau een neus zou zetten. De Vits beveelt Verboven elke uitgestoken hand te weigeren. En de brave soldaat Verboven voert dat bevel uit.

Sterker, Mia De Vits zou ook een ‘akkoord’ hebben met federaal ACV-voorzitter Luc Cortebeeck waarin staat dat die Vital Peeters, de Vlaamse ACV-topman, niet te veel ademruimte moet geven. Was het misschien daarom dat Peeters zijn oproep tot een sociaal pact zonder al te veel voorafgaand overleg lanceerde?

En wie is de winnaar van dat schandelijke schoonzoonoptreden van Verboven? Vlaams minister-president Patrick Dewael (VLD). Hij kan nu het voortouw nemen in de Vlaamse Conferentie, die streeft naar een langetermijnvisie voor Vlaanderen. Op de jongste maandagbijeenkomst van het Vesoc – het overlegorgaan tussen de sociale partners en de Vlaamse regering – kondigde hij de oprichting aan van Forum 21: een verzameling van 21 experts en deskundigen die naast de vijf visiegroepen materiaal kunnen aanbrengen voor de Vlaamse Conferentie. De visiegroepen worden geleid door de betrokken deelministers, Forum 21 hoogstwaarschijnlijk door Dewael zelf.

Afgelopen maandag werd ook overeengekomen dat de Vlaamse Conferentie – die op 23 maart officieel van start gaat – een langetermijnvisie met internationale benchmarking zal uitbouwen, dat de discussies los van de structuren zullen worden gevoerd en dat de Conferentie moet eindigen met engagementen. Xavier Verboven zou verklaard hebben van goede wil te zijn en “te willen beginnen met de discussie”.

Dat de politici de feitelijke en nu ook morele leiding hebben genomen van de Vlaamse Conferentie is uiteraard niet noodzakelijk negatief. Het eindresultaat telt. Maar er zijn risico’s.

Ten eerste bestaat het gevaar dat de Vlaamse Conferentie een politiek vehikel wordt, ter meerdere eer en glorie van Patrick Dewael. En niet noodzakelijk een degelijk instrument dat Vlaanderen op de goede sporen zet. Ten tweede kan de vraag gesteld worden hoe de Vlaamse Conferentie, zonder dat alle sociale partners er met hun hart en ziel bij zijn, kan uitgroeien tot wat ze moet zijn: een soort Akkoord van Wassenaar dat de grondslag heeft gelegd van het Poldermodel van onze noorderburen.

Mia De Vits mag in haar vuistje lachen. Vlaanderen zal ‘dankzij’ haar geen goede punten scoren. Arme burgers die hun welvaart afhankelijk zien van zulke machiavellisten.

Guido Muelenaer