5 OPLOSSINGEN UIT DE CRISIS

Het woord instituties valt de jongste tijd steeds vaker tijdens discussies over economisch beleid. Maar wat wordt daarmee precies bedoeld? Topeconoom Edmund Phelps geeft vijf voorbeelden van maatregelen die onze economie uit het slop kunnen halen:

Er moeten beter werkende aandelenmarkten komen, die dieper in het economisch systeem zitten ingeworteld. Dergelijke aandelenmarkten zouden de economische groei, de tewerkstellingsgraad en de productiviteit op een positieve manier beïnvloeden. Phelps: “Het Europese vasteland heeft hier een flinke achterstand op de VS en Engeland. Daar is de aandelenmarktkapitalisatie, uitgedrukt in percentage van het bruto binnenlands product, veel groter”.

De vennootschapswetgeving en vooral het faillissementsluik daarvan moeten het ondernemen stimuleren en mislukkingen weghalen uit de schandaalsfeer. Phelps: “In de VS denkt een mislukt ondernemer meteen aan nieuwe opportuniteiten. In Europa moet zo iemand zich bijna uit het publieke leven terugtrekken”.

De bureaucratische rompslomp, vooral voor beginnende en expanderende ondernemingen, moet naar beneden. Volgens Phelps weegt de bureaucratie zwaarder door op de sociaal-economische toekomst van een land zoals België dan de politici hier schijnen te beseffen.

De impact van niet-aandeelhouders op het strategische beslissingsproces binnen ondernemingen moet naar omlaag. Volgens de Amerikaanse topeconoom zetten niet-aandeelhouders een rem op innovatie en expansie. “Ik weet dat ze binnen de vakorganisaties daar anders over zullen denken, maar zoiets als de ondernemingsraden in België zijn echt een onding en een wezenlijk onderdeel van de sociaal-economische malaise.”

De ontslagvergoedingen moeten dringend naar omlaag. Volgens Phelps wijst alle economisch onderzoek uit dat hoge ontslagvergoedingen de tewerkstelling en de productiviteit schaden.

Beseft Edmund Phelps eigenlijk dat de twee laatste punten voor de vakbonden zeer gevoelig liggen? “Ik ben me daarvan goed bewust, maar geloof dat de politici een duidelijke strategische optie moeten aanbieden aan de vakorganisaties. De vijf bovenstaande elementen kunnen worden gerealiseerd zonder dat er een uitputtingsslag komt over de toekomst van de welvaartsstaat. We moeten geen bitse discussies meer voeren over belastingverlagingen en/of de hoogte van de sociale uitkeringen. Ofwel pakken de vakorganisaties de uitgestoken hand beet en kunnen zij de gekoesterde welvaartsstaat voor hun achterban behouden terwijl ze meewerken aan instituties die Europa op termijn een nieuwe economische dynamiek zullen bezorgen. Ofwel verwerpen ze die uitgestoken hand. Maar dan moeten ze wel beseffen dat ze uiteindelijk tweemaal in de hoek zullen zitten waar de klappen vallen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content