Het onophoudelijk smeulende conflict tussen de twee Korea’s laait weer hoog op. Is een militaire confrontatie altijd een heikele toestand, dan krijgt deze nieuwe gewelduitbarsting toch wel een bijzonder naargeestig trekje omwille van twee elementen.
Ten eerste, het financieel-economisch plaatje ziet er zeker voor de rijkere landen van de aardbol niet echt florissant uit.
Overheidsschulden escaleren en de situatie van de bankwereld gaat er op zijn zachtst gezegd niet echt op vooruit. De werkloosheid blijft hoog. Grote onzekerheid overheerst en zet ondernemers aan tot voorzichtigheid.
Neemt die onzekerheid niet af, dan krijg je nooit een uitgesponnen economisch herstel. Welnu, een militair conflict met directe betrokkenheid van over nucleaire wapens beschikkend én onberekenbaar regime jaagt de graad van onzekerheid wereldwijd met een ruk verder de hoogte in. En dus loopt het economisch herstel verdere averij op als dit conflict niet snel en afdoende onder controle wordt gebracht.
Ten tweede, nogal wat politieke en militaire waarnemers beschouwen Noord Korea als niet meer of minder dan een satelliet van China. Pyongyang schiet geen raketten af als Bejing daar niet de goedkeuring voor geeft, zo luidt het in deze hoek.
Dat China oproept tot kalmte staat niet haaks op deze thesis (wat kunnen ze anders in het publiek zeggen?). In mate dat de stelling van een van Pyong gestuurd door Bejing de realiteit dekt, krijgt een Noord Koreaanse provocatie zoals die van hedenochtend een heel nare bijsmaak.
Want wat wil China dan met dit wapengekletter bewijzen? Dat het niet alleen over forse economische en financiële spierballen beschikt maar ook militair nadrukkelijk zijn wil wenst op te leggen?
Dat het land het niet neemt dat het zwaar onder druk gezet wordt, zoals bijvoorbeeld over haar muntbeleid? Vervelende vragen met alleen maar heel vervelende antwoorden, zeker vanuit de bekommernis voor het economisch herstel.
Johan Van Overtveldt