Werkgeversorganisatie Unizo heeft de hele politieke heisa van minuut tot minuut gevolgd en voorman Karel Van Eetvelt heeft ook de nota van Johan Vande Lanotte grondig doorgenomen.
“Ik begrijp niet goed waarom de media nu alle schuld in de schoenen schuiven van N-VA of de CD&V”, zegt Van Eetvelt. “In hun plaats zou ik ook bezwaren hebben. Drie jaar gelden heb ik al gezegd dat je maar een goed akkoord kunt bereiken als je vooraf ook goede afspraken maakt. Nu snelsnel een regering vormen zonder dat alles ten gronde is uitgepraat, kan niet. De jongste drie jaren hebben we al gezien waartoe dat leidt.”
Responsabilisering Volgens Van Eetvelt draait alles om het sleutelwoord responsabilisering, of beter het gebrek daaraan. “Ik zie positieve zaken in de nota van Vande Lanote, zoals het feit dat hij alles bespreekbaar heeft gemaakt en voor alles voorstellen formuleert”, zegt de topman van Unizo. “Maar ik stel me in de plaats van de bedrijfsleiders en erger me blauw dat er over essentiële economische dossiers alleen in vage bewoordingen wordt geschreven. Ik denk bij voorbeeld aan het gebrek aan activering op de arbeidsmarkt enerzijds en de vergrijzingsproblematiek anderzijds. Als ons land die essentiële zaken nu niet oplost, rijden we ons hopeloos vast. Ik kan alleen maar vaststellen dat de nota hierover erg vaag blijft. Bovendien was de PS nog nooit bereid om haar deel van de verantwoordelijkheid op te nemen voor de gewesten en de gemeenschappen. Responsabilisering betekent dat men ook budgettair verantwoordelijk wordt voor regionale beslissingen, inclusief het zoeken naar eigen inkomsten. Voor de vergrijzing heeft de PS wel al verantwoordelijkheid opgenomen door een generatiepact af te sluiten, zelfs tegen de eigen FGTB-achterban in. Maar voor de activering van de arbeidsmarkt, zie ik niets bewegen.”
De Brusselse factuur
Van Eetvelt kijkt ook met verstomming naar de factuur die Vlaanderen zou moeten betalen voor Brussel. “Ja, er moet solidariteit zijn, maar solidariteit kent ook grenzen”, zegt hij. “Als Vlaanderen te veel moet betalen voor Brussel of voor Wallonië – zoals in het voorstel-Vande Lanotte – betekent dat zoveel als: we halen de brandstof uit de Vlaamse economie. Het is en blijft onwaarschijnlijk dat er in dit land te weinig wordt ingezet op economie, alsof dat niet belangrijk zou zijn. In Vlaanderen is dat besef er wel, en staan de ondernemingen al sinds de wederopbouw van de Tweede Wereldoorlog centraal. In Wallonië staat echter niet de economie centraal, maar wel de Staat. Kan het dan missen dat we naast elkaar praten en dat de structuren niet meer werken?”
K.C.
