‘Het is een schande dat Italië voor investeringen in infrastructuur buiten de grenzen van de EU moet kijken’

‘De Europese Unie moet ervoor zorgen dat lidstaten collectief investeren, en daarmee de infrastructuur in handen houden die cruciaal is voor de gezondheid van het continent.’ Dat zegt Trends-redacteur Jef Poortmans.

Vorige week gaf de Italiaanse premier Giuseppe Conte aan te overwegen Chinees geld aan te nemen van het Belt and Road Initiative. Met dat pronkproject wil de Chinese president Xi Jinping zijn land via infrastructuurinvesteringen verankeren in Centraal-Azië, het Midden-Oosten en Europa.

Europa’s vierde grootste economie, ook een lid van de G7, kijkt dus voor cruciale infrastructuurinvesteringen naar China, in plaats van naar collega-lidstaten met wie ze de Europese interne markt deelt. Een mooi voorbeeld van hoe de Europese Unie zichzelf uit elkaar laat spelen.

Italië heeft met een begrotingstekort van 131 procent van het bbp weinig ruimte om de nodige investeringen alleen te dragen. De eurozone als geheel staat er wel goed voor, met een schuldgraad van 87 procent van het bbp. Ter vergelijking, de Amerikaanse ligt boven 100 procent en de Japanse dubbel zo hoog. Ondanks die algemene budgettaire sterkte dreigt de EU toe te laten dat China vitale Europese infrastructuur in handen krijgt.

Tegelijkertijd kondigde de ECB een verlenging aan van haar extreme lagerentebeleid. Daarop schermde menig econoom met het schrikbeeld van Japan, waar de economische groei en de inflatie al decennia stagneren. Terwijl net Japan de EU waardevolle lessen aanreikt. Namelijk, dat overheidsinvesteringen het instrument bij uitstek zijn om een economie draaiende te houden waarin gezinnen en bedrijven de hand op de knip houden.

Voor de Europese Unie, en vooral voor de lidstaten, is het moment aangebroken om de irrationele begrotingsfetisj, emotionele discussies over een transferunie en technocratisch gejeremieer over een ontbrekend institutioneel kader aan de kant te schuiven. Het is een schande en niet ongevaarlijk dat Italië voor investeringen in elementaire infrastructuur buiten de grenzen van de Unie moet kijken. De Unie moet ervoor zorgen dat lidstaten collectief investeren, en daarmee de infrastructuur in handen houden die cruciaal is voor de gezondheid van het continent.