Guido Van Oevelen (Zorgnet Vlaanderen): ‘Niemand durft te zeggen dat het feest uit is’

Guido Van Oevelen trekt achter de schermen aan de touwtjes van de Vlaamse zorgsector. Nu trekt hij ook aan de alarmbel. Het gaat de verkeerde kant uit met de zorg in Vlaanderen en bij uitbreiding met ons samenlevingsmodel.

Van Oevelen (61) is de voorzitter en sterke man van Zorgnet Vlaanderen, het Vlaams netwerk van meer dan 500 ziekenhuizen, woonzorgvoorzieningen en andere instellingen in de gezondheidszorg. Samen verschaffen die werk aan bijna 100.000 mensen. Van Oevelen is ook voorzitter van de groep Emmaüs, een prominent lid van Zorgnet Vlaanderen.

Met zijn drie decennia ervaring en helikoptervisie op de zorgsector is Van Oevelen zeer goed geplaatst om de sector en de maatschappelijke evoluties te ontleden. En zijn analyse oogt niet rooskleurig. “We zijn straks een jaar bezig met regeringsonderhandelingen. Dat draait hoofdzakelijk rond de staatshervorming. Maar we hebben vooral een samenlevingshervorming nodig. Ik geloof absoluut niet dat de problemen van onze kinderen en kleinkinderen opgelost worden door alleen maar meer Vlaanderen. Wat we zelf doen, doen we beter? Ik denk het niet.”

“De bomen groeien niet tot in de hemel, ook niet als we in Vlaanderen zelf bevoegd zijn. Maar er is niemand die de moed heeft om te zeggen dat het feest uit is. Er moet bijvoorbeeld een antwoord komen op de enorme vergrijzingsgolf. Er moeten duizenden opvangplaatsen extra gecreëerd worden voor die 80-plussers die er massaal aankomen. Een groot deel zal het niet rooien met goede zelfzorg of mantelzorg. De betaalbaarheid van dat alles is een enorm probleem. Vele ouderen leven onder de armoedegrens. Bovendien zijn de ziekenhuizen ondergefinancierd. We moeten keuzes maken, vooral over welke waarden we belangrijk vinden.”

“Intussen is het onwaarschijnlijk hoe politici de sociale zekerheid, of het faillissement ervan, regelen. De jaarlijkse groei van uitgaven in de gezondheidszorg bedraagt 4,5 procent bovenop de index. Dat is een luchtbel, want de maximale reële groei die we ooit hebben gehad, is 3 procent.”

“De problematiek van de zorgsector is ook maar een onderdeel van die van de samenleving. De maatschappelijke problemen stapelen zich op. We weten niet hoe we met asielzoekers moeten omgaan, en de armoede en de vereenzaming stijgen. Ook in zelfdodingen scoren wij de helft hoger dan het Europese gemiddelde. Dat is verschrikkelijk. En het gebruik van farmaceutische producten is ontzettend hoog. Intussen is in de bijzondere jeugdzorg de capaciteit enorm gestegen, in Emmaüs de voorbije vijf jaar met 40 procent. Er zijn 3000 jongeren die je moet catalogeren als delinquent en 21.000 met een problematische opvoedingssituatie. Allemaal Vlaamse dingen. Dan zijn we niet zo goed bezig, heb ik de indruk.”

“Bovendien zijn er de vele wachtlijsten, vanaf de geboorte. Voor kinderopvang, voor de lagere school, bejaarden, voor bijzondere jeugdzorg, psychiatrie voor kinderen en adolescenten. Je zult het maar meemaken dat je een kind hebt dat suïcidaal is. De gemiddelde wachttijd om binnen te raken in een centrum voor geestelijke gezondheidszorg is drie maanden. Een jongere die ernstig suïcidaal is? Spijtig, maar geen plaats.”

Be.L./A.M.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content