‘Elf weken na de zondvloed. Het leger brengt Gentse waterzooi.’

‘De vraag is wie al die huizen weer bewoonbaar zal maken, wie de wegen en de nutsvoorzieningen zal herstellen en hoe lang dat zal duren. Er zijn te weinig middelen, er is te weinig capaciteit.’ Dat zegt Trends-hoofdredacteur Wim Verhoeven.

Vorig weekend ben ik nog eens door een deel van de Vesder-vallei gereden. Elf weken na de grote zondvloed is dat nog altijd één langgerekte oorlogszone. Veel Vlamingen hebben de onwaarschijnlijke beelden van midden juli al een beetje naar de achtergrond verdrongen. Maar duizenden getroffen gezinnen zitten er nog middenin.

Onderweg zie je mensen hard werken, maar je ziet ook doffe ellende, leegstand en onnoemelijke schade. De bakker, de kapper en de superette blijven gesloten. In de getroffen wijken staan tentjes en containers van het Rode Kruis. Mensen krijgen er levensmiddelen of wat menselijke warmte. Her en der staan douchecabines, voor wie geen warm water of badkamer meer heeft. Over een langgerekte strook langs de rivier zijn alle benedenverdiepingen vernield.

In het beste geval zitten mensen in een vochtige ruwbouw en hebben ze de rotte en verzopen muurbekleding al weggekapt. Je kunt je echt niet voorstellen hoe zij de winter moeten doorkomen. Met hun handdoekje en hun stukje zeep aan de douchecabine. Met hun elektrisch vuurtje in een kamer op de eerste verdieping. Wie geld of een sociaal netwerk heeft, kan zich redden. Wie arm, oud of minder strijdbaar is, komt naar het Rode Kruis. Zeven dagen per week brengt het Belgisch leger warme maaltijden. Gentse waterzooi au bain-marie. Binnen de twee uur op te eten. En morgen zijn het hamburgers in Provençaalse saus.

Vreemd dat militairen zich nog altijd met de voedselbedeling bezighouden. Je zou toch denken dat er genoeg cateraars en transportbedrijven zijn waarmee de overheid een contract kan afsluiten. Laat alle beschikbare militairen en hun zwaar materieel mee voor de wederopbouw zorgen. Werk is er genoeg en aannemers zijn er te weinig. Als je door die ene vallei rijdt, steek je op verschillende plaatsen de meanderende rivier over. Een paar keer moet je over één rijstrook omdat de andere met brug en al is weggeslagen. Soms ligt een volledige brug in het water. De pijlers omver, het wegdek in elkaar geknikt. Buiten Trooz kronkelt de rivier zich rond een sociale woonwijk. Ze is volledig verlaten. En dan ben ik niet eens in Pepinster geweest, het epicentrum.

In Trends van deze week leest u over een van de bottlenecks: de verzekeraars. Veel getroffen gezinnen kregen een voorschot, maar uiteraard is dat ontoereikend. Eén op de vijf schadedossiers is ondertussen afgerond. De experts werken zich uit de naad, maar in dit tempo hebben ze nog veel maanden werk. De vraag is ook wie al die huizen weer bewoonbaar zal maken, wie de wegen en de nutsvoorzieningen zal herstellen en hoe lang dat zal duren. Er zijn te weinig middelen, er is te weinig capaciteit. Wallonië krijgt dit niet zomaar opgelost. In deze streek is de PS oppermachtig. Geen wonder dat de partij zakt in de peilingen.

Tot slot een positieve noot. Mijn petekind Arthur loopt school in het dorpje Fraipont, vlak naast de Vesder. Zijn grootouders hebben de beelden van zijn vernielde schooltje laten rondgaan bij vrienden en kennissen in Lier. Een paar fantastische ondernemers – een bouwbedrijf, een specialist in schoolmeubelen en veel anonieme sponsors – hebben er vervolgens voor gezorgd dat alle kinderen van Fraipont op 1 september naar school konden. Ondertussen zijn leerlingen van een middelbare school uit Duffel het speelterrein gaan schoonmaken. Zo zijn er veel verhalen en dat doet de slachtoffers ongetwijfeld deugd. Maar vrijwilligerswerk heeft zijn grenzen.

De verzekeringssector heeft het Waals Gewest een renteloze lening van 1 miljard euro toegekend. Vlaanderen wil ook geld lenen, al liggen de voorwaarden nog niet vast. Deze miserie kunnen we niet laten aanslepen. Durft iemand te voorspellen wanneer de betonmixers komen? Wanneer het Rode Kruis kan vertrekken? Wanneer de mensen weer zelf kunnen koken?