Jean Gandois, de voormalige baas van het Luikse bedrijf Cockerill-Sambre, is vrijdag op 90-jarige leeftijd ‘aan ouderdom’ overleden.
De Franse zakenman was sinds juli 1986 voorzitter van de raad van bestuur van de Waalse staalgroep Cockerill-Sambre. In 1983 had de Belgische regering hem de reorganisatie van de staalgroep toevertrouwd. Hij was algemeen afgevaardigde van de Belgische regering voor Cockerill-Sambre van maart 1984 tot eind september 1985. Hij schreef het rapport Gandois, dat een nieuwe koers uitzette. Hij liet 7000 van de 15.000 banen schrappen, waarna het bedrijf een heropleving kende. Hij werd door sommigen op het schild getild als ‘de redder van de Waalse industrie’. De heropleving bleef echter niet duren en tegen 2011 waren er – na ettelijke fusies – in het Luikse bekken geen staalovens meer over.
Volgens voormalig vakbondsman Louis Smal stierf Gandois op zijn landgoed in Sologne, nabij Orléans in Frankrijk.
Smal zei dat zijn gezondheidstoestand na een val snel achteruitgegaan was. ‘Het is geen ziekte die hem geveld heeft, maar de oude dag’.
Gandois was in 1930 geboren in Nieul in de Haute Vienne (Frankrijk).
Na een lange aanloop met buitenlandse missies kwam hij in 1976 aan het hoofd van de groep Rhône-Poulenc. Hij nam weer ontslag in 1982, uit verzet tegen de plannen tot nationalisering van president François Mitterrand.
Gandois werd internationaal adviseur, en kwam in België om de groep Cockerill-Sambre door te lichten. Nadat hij een rapport over de groep had geschreven – het rapport Gandois-, vroeg de Belgische regering hem om het bedrijf onder handen en later in handen te nemen.
‘100.000 banen geschrapt’
In juli 1986 werd Gandois benoemd tot directeur-generaal van de Franse groep Pechiney (aluminium en verpakkingen). Begin juli 1994 liet hij weten dat hij deze functie zou beëindigen. Hij maakte meteen ook bekend dat hij kandidaat was voor het voorzitterschap van de Nationale Raad van het Franse Patronaat (CNPF).
Hij cumuleerde talloze bestuurdersmandaten.
Hij was niet alom geliefd. Zo erkende hij in een interview met Le Monde in 1995 dat hij ‘geen man van consensus was’. Hij schrapte in zijn carrière meer dan honderdduizend jobs, gaf hij toe, om er naar eigen zeggen ‘driehonderdduizend te redden’.
