‘Wie is hier de speculant?’

‘Speculant’ is een beladen term. Het suggereert roekeloos gokken, met geld dat men best voor belangrijke doelen achterhoudt. Volgens een iets mildere definitie is speculeren hopen op een goede afloop. ‘Billen dicht en hopen maar’.

Paul Huybrechts, de voorzitter van de Vlaamse Federatie van Beleggers, had het in een recent editoriaal van het ledenblad ‘Beste Belegger’ over speculanten. Hij sprak over ‘de speculanten die de spaarcenten van kleine spaarders belegden in het hefboomfonds Dexia.’ En over ‘de speculanten die gul aan iedereen die protesteert hoge pensioenen beloven, zelfs vanaf 55 jaar, zonder daar enige reserve voor aan te leggen.’

Het zijn andere speculanten dan degenen die onze politiek-correcte leiders voor ogen hebben. Sterker nog, deze speculanten maken deel uit van onze politiek-correcte leidersklasse. Zij speculeren volgens onze ‘billen dicht en hopen maar’-definitie. Mogelijk zijn ze zelfs nog cynischer: hoge pensioenen beloven om vandaag kiezers te misleiden, in de wetenschap dat een ander morgen de factuur van die niet ingeloste beloftes zal krijgen. Après moi le déluge. Die hopen zelfs niet op een goede afloop, ze weten dat een dergelijk beleid onmogelijk goed kan aflopen. Ze speculeren dat het nog tot na hun eigen pensioen duurt alvorens dat kaartenhuisje valt. Dit zijn speculanten van het ergste soort.

Wie is hier nog de speculant? Hij die het historisch record op spaarboekjes vorige maand op 260 miljard euro bracht. De doorsnee spaarder dus, die beseft dat hij niét spaart en die situatie braafjes ondergaat. ‘Ach, dat sparen voor mijn appeltje voor de dorst, dat is toch mijn verantwoordelijkheid niet? De overheid doet dat wel voor mij. Ze heeft dat beloofd’, zo fluistert de doorsnee goede huisvader zichzelf goede moed in. Hoe gevaarlijk is dat, hopen op de overheid voor een sappig appeltje voor de latere dorst! Een overheid dan nog, die tegenover haar gigantische schuldenberg maar bitter weinig inkomsten kan zetten. Dàt is pas speculeren.

Maar heeft de spaarder keus? De overheid doet er alles voor om hem naar die opbrengstloze spaarboekjes te lokken. Enerzijds met een fluo-oranje wortel: spaarboekjes zijn dezer dagen volstrekt belastingvrij. Anderzijds met een nare stok: degene die in aandelen durft te beleggen, wordt fiscaal zwaar bestraft. Bovenop de belasting op dividenden en de in de voorbije jaren vrolijk fors verhoogde beurstaks, overweegt de overheid de invoering van een speculatietaks. Een heffing op aandelen die na een beperkte periode opnieuw worden verkocht.

Die speculatietaks is er nog niet. Laten we hopen dat deze regering tijdig het barslechte idee ervan inziet. Het zou immers een domper zijn voor alle ondernemers die via een beursgang kapitaal willen ophalen bij de beleggers. Welke belegger wil immers nog het risico nemen zijn geld te steken in jonge beloftevolle bedrijven zonder track record, als hij wordt beboet in het geval hij nadien van gedacht durft te veranderen?

Voorzichtige beleggers kopen en verkopen vaak niet alles tegelijk, die bouwen liever stelselmatig een positie op en stellen graag nu en dan een deel van hun winsten veilig. Deze behoedzame kleine beleggers worden dus geviseerd, want zij zouden die verfoeide superrijke speculanten zijn. Echt? Trouwens, hoe kan de fiscus weten welke aandelen langer of korter dan de beoogde speculatietaksperiode werden bijgehouden? Alleen via een gigantische bureaucratische rompslomp met een allesomvattende nummering en toewijzing van effecten. Dat zou niet alleen peperduur zijn, zoiets is simpelweg dodelijk voor de beurs.

De mogelijke opbrengsten uit speculatietaks zullen sowieso verwaarloosbaar zijn, dat weet iedereen wel, maar daar is het de politici niet om te doen. Dit is een symbooltaks. Iemand moet hier worden gestraft. Hij of zij die het aandurft actief te beleggen – en dus bereid is het risico te nemen bedrijven met ambities nuttig kapitaal te verschaffen. Dié moet worden gestraft. Want dat is een spe-cu-lant!