‘Vijf manieren om het Arco-dossier op te lossen’

Volgens Geert Lenssens, advocaat en auteur van het boek ‘Belogen en bedrogen’ is het Arco-dossier minder ingewikkeld dan het lijkt. Hij stelt vijf oplossingen voor.

Het Arco-dossier sleept bijna tien jaar aan. De lijdensweg van een behoorlijk deel van onze Belgische bevolking begon al in 2008. Toen vroeg de overheid, dixit Minister Koen Geens, aan al deze mensen Arco niet te verlaten. Integendeel: hij vroeg om mee in te stappen in de beloofde redding van Dexia. Eind 2011 bleek dat een loze belofte want Dexia, ging ten onder en de berooide Arco-coöperanten waren nog meer geld kwijt. Belfius werd een overheidsbank en de toxische bestanddelen werden in het zieltogende Dexia achtergelaten waar tot op de dag van vandaag puinruimers aan het werk zijn, maar waar nooit een nieuwe onderneming zal uit voortkomen. Dexia zit al meer dan vijf jaar in palliatieve zorgen.

Na die eerste loze belofte kwam de tweede of neen, de derde loze belofte. Voordien was namelijk aan bijna één miljoen mensen beloofd dat de Arco-aandelen risicoloos waren en een uitstekende manier om veilig te sparen vormden. Dat was de eerste valse belofte in het verhaal. Na de hoger besproken tweede valse belofte , kwam de derde valse belofte in 2011. Toen beloofde diezelfde overheid dat 100 procent van het kapitaal gewaarborgd zou worden. Men sprak van een ‘staatswaarborg’ , maar in feite was het een ‘bankwaarborg’ die verstrekt werd door het Garantiefonds. Dat fonds wordt gespijsd door banken en verzekeraars en het was hetzelfde fonds dat in 2016 de Optima-gedupeerden vergoedde. Dat fonds zou meer dan voldoende reserves bevatten om die Arco-waarborg uit te betalen, maar het Europees Hof van Justitie verklaarde heel de constructie eind 2016 illegaal en er kwam dus niets.

Toen kwam opnieuw diezelfde overheid met nog eens een nieuwe belofte. Ditmaal zou 40 procent van het kapitaal terugbetaald worden. Geen hond natuurlijk die op dat moment nog vertrouwen had in de overheid. Hoe was overigens een raadsel hoe de overheid plots aan 40 procent kwam. Waarom geen 80 of 5 procent.

Naast die totale willekeur werd het wantrouwen nog gestimuleerd door de zogenaamde task force van Premier Michel. Daaromtrent heerst tot op vandaag de grootste geheimzinnigheid. Om te beginnen heeft dat geheime genootschap totaal geen wettelijke basis. Wie er allemaal inzit is even raadselachtig als het ontstaan van het heelal. Wat daar allemaal bedisseld wordt in de achterkamertjes van de Wetstraat roept eerder beelden op van een rioolpijp. Elke vorm van transparantie is zoek. Iedereen wordt blijkbaar aan een soort pokertafel uitgenodigd, behalve de verenigingen van de slachtoffers zelf.

Wat een geklungel. Wat een misleiding. Wat een aanslag op de geloofwaardigheid van de politiek, zeker na de totale afgang van hun algemeen imago in de recent opengebarsten etterbuil van de graaicultuur.

Nochtans zijn de zaken minder ingewikkeld dan ze lijken. Met enig gezond verstand en wat strategisch inzicht kan deze zaak op een degelijke wijze opgelost worden. Vandaar de vijf manieren of beter nog tips om het Arco-dossier te ontwarren.

1.Stel een bemiddelaar aan. Bemiddeling of mediatie staat al jaren in onze Belgische wet . Bemiddeling verloopt vertrouwelijk en de bemiddelaar heeft een beroepsgeheim. Een bemiddelaar beschikt over gesofisticeerde methodes zoals caucussen om partijen zelf toe te laten hun oplossing te vinden. Studies in het buitenland wezen uit dat 80 procent of meer van schijnbaar onoplosbare geschillen in bemiddeling tot een oplossing te komen.

2.Maak (dankbaar) gebruik van het feit dat alle betrokken partijen een oplossing willen. We spreken niet over de politieke partijen, maar over de intussen voldoende gekende antagonisten van de Arco-aandeelhouders : de Belgische staat, Belfius en Beweging.net. .Maar zelfs de politieke partijen die dit land regeren beweren het eens te zijn, al is dat voor sommige politici blijkbaar een rekbaar begrip. Punt is dat iedereen wiens aansprakelijkheid aan de orde is, mee aan tafel wil gaan zitten. En de Arco-aandeelhouders willen samen mee aan tafel gaan zitten. Wat wil eens mens nog meer?

3. Reduceer de discussie tot een aansprakelijkeidskwestie. De verleiding is natuurlijk groot om het Arco-dossier als munitie te gebruiken in allerlei afrekeningen. Maar dat zou immoreel zijn ten opzichte van de 800.000 gedupeerden die al minstens drie keer op rij werden misleid. Bovendien wordt op die manier het heikele thema van de staatsteun vermeden. Het is trouwens perfect mogelijk om een schikking te treffen zonder erkenning van aansprakelijkheid.

4.Wees creatief met oplossingen. Niemand heeft al gedacht aan hoe de uitvoering van een schikking met 800.000 mensen zou moeten gebeuren. Er zijn geen precedenten op die schaal. Maar men mag het ook niet te ingewikkeld maken. Waarom gewoon geen vergoeding die via de vereffening van de Arco-vennootschappen wordt uitgekeerd aan de aandeelhouders ?

5.Maak er een win-winsituatie van. Zelden heb ik een dossier gezien waar de hoofdrolspelers van een dergelijk catastrofaal probleem, zo een monumentale opportuniteit kunnen maken. De bank kan eindigen in schoonheid en het vertrouwen van haar honderdduizenden klanten herstellen. De vakbeweging met haar nieuwe leiders kan niet alleen een einde maken aan een nachtmerrie , maar kan ook het vertrouwen van haar achterban herstellen en de politici kunnen tenslotte hun geloofwaardigheid, die alle partijgrenzen overstijgt, op een unieke wijze en als echte staatslieden herstellen.