China niet langer zekerheid voor de groei van de wereldeconomie

De economische prestaties van China zijn de afgelopen vijf tot tien jaar kwalitatief erg verzwakt. Grosso modo is de groei bijna gehalveerd (van 9 à 10 procent naar 5 à 6 procent) en de schuldenlast bijna verdubbeld.

De heisa over de kernproeven en rakettesten van de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un brengt ook de Aziatische grootmacht China in verlegenheid. China is de belangrijkste bondgenoot van Noord-Korea en dat zet druk op de relaties met de VS. De Amerikaanse president Donald Trump heeft al herhaaldelijk geëist dat Peking Kim moet intomen en op andere gedachten brengen. De Chinese leider Xi Jinping roept op zijn beurt Washington op tot bedaardheid en een vreedzame oplossing via onderhandelingen. Dat laatste ziet Trump niet zitten, toch niet officieel. Op de achtergrond spelen de toenemende politieke en militaire ambities van China in Azië.

Die ambities zijn een rechtstreeks gevolg van de gigantische economische ontwikkelingen van de afgelopen dertig jaar, die van China de op een na grootste economische macht van de wereld hebben gemaakt. De jongste jaren zijn er echter almaar meer redenen om bij het Chinese groeiwonder vraagtekens te plaatsen. De vragen worden nog belangrijker in de aanloop naar het belangrijke vijfjaarlijkse congres van de Communistische Partij in november.

Met schulden beladen groei

In het voorjaar moesten de Chinese autoriteiten nog ingrijpen om de kredietverstrekking, het schaduwbankieren en de vastgoedprijzen in te tomen. Economische stabiliteit gaat, zeker in de aanloop naar het Partijcongres, boven alles. De economische prestaties van China zijn de afgelopen vijf tot tien jaar kwalitatief erg verzwakt. Grosso modo is de groei bijna gehalveerd (van 9 à 10 procent naar 5 à 6 procent) en de schuldenlast bijna verdubbeld. Die laatste bedroeg voor de financiële crisis 150 procent van het bruto binnenlands product voor de gezinnen, de overheid en de bedrijven die niet tot de financiële sector. Nu is dat 250 procent. De schulden zijn vooral gestegen bij de ondernemingen, die helaas mee voor overcapaciteit in heel wat sectoren hebben gezorgd, bijvoorbeeld voor staal. De deviezenreserves van de centrale bank (People’s Bank of China) zijn serieus geslonken zodat de tendens van verzwakking van de Chinese munt tegenover de dollar (circa 6,90 yuan per dollar momenteel) aanhoudt. En dan zijn er bedreigingen voor de financiële stabiliteit van de steile klim van vastgoedprijzen (steeds meer met schulden aangekocht), het schaduwbankieren en enorme groei van vermogensbeheerproducten.

Het maakt van China eerder een vraagteken dan een zekerheid voor de groei van de wereldeconomie in de komende jaren. Xi Jinping heeft al aangegeven dat er meer controle en regulering in de financiële sector nodig is. Hopelijk zal het Partijcongres financiële stabiliteit tot een van de belangrijkste doelstellingen voor de komende vijf jaar verheffen.