Zomerhandel blijft druk

Van een zomerreces is voorlopig niets te merken. De financiële sector heeft aardig wat werk te verzetten en de zaken lopen allesbehalve vlotjes. Wat vlak na het uitbreken van de crisis in 2007 werd beslist, blijkt vandaag hetzij ontoereikend, hetzij onbeheersbaar. Niet te vergeten dat de meeste banken intussen hun vrijheid hebben herwonnen.

In Europa bijvoorbeeld hebben de banken de Europese Centrale Bank (ECB) ervan overtuigd om gestructureerde hypothecaire leningen als pand te aanvaarden. Dat gebeurde al in 2012. Vandaag zit de ECB opgezadeld met hopen van dat papier. Theoretisch allemaal van de hoogste kwaliteit, in werkelijkheid niet verhandelbaar en dus volkomen waardeloos. Er rest de ECB geen andere uitweg dan het papier tot zijn vervaldag te bewaren en hopen dat het onderliggende dat ze voorstellen nog altijd bestaat.

Het pand dat banken aan de ECB afgeven om kredieten te verkrijgen, wordt verdisconteerd tegen een veranderlijk tarief dat afhangt van het risico van het pand zelf. Tot voorheen genoten alleen staatsleningen van de laagste discontovoet. Sindsdien wordt elk land apart gewaardeerd, wat natuurlijk leidt tot een penaliserende discontovoet. In 2009 had de ECB haar benadering hieromtrent aangepast: ze aanvaardde uitsluitend effecten behorend tot de investeringsklasse (rating BBB of hoger). Om niemand te beledigen, had ze ook bepaald dat ze de rating van alle agentschappen in beschouwing nam en rekening hield met de hoogste ervan.

Vorige week werden de ratings van Italië en Portugal neerwaarts herzien. Beide landen belandden bij de belangrijkste agentschappen onder de investeringsdrempel. Gelukkig beschikken ze nog over een BBB bij het haast onbekende Canadese ratingbureau DBRS, wat maakt dat de banken van die landen nog altijd bij de ECB kunnen aankloppen en het staatspapier afgeven. Wel wordt hen een disconto van 13% aangerekend. Maar de dag dat ook DBRS beslist de rating te verlagen, kunnen de banken geen Portugees of Italiaans papier meer overhandigen. Ook Spaans papier zit in het vizier. Nu vertegenwoordigt het gebruik van hun papier bij de ECB niet minder dan 60% van alle operaties!

De banken hebben nog andere problemen. Met de invoering van nieuwe maatregelen weigeren sommige banken hun deel van de operaties te voltooien. Niet uit onmacht, maar gewoon omdat ze vrezen dat hun deel door hun overheden anders fiscaal benaderd zal worden. Dat bemoeilijkt niet alleen de afwikkeling van dagelijkse verrichtingen, maar ook de dekkingsprocedures. Banken verdoezelen hun problemen graag onder één noemer: het drijft hun kosten omhoog. Feit is dat de belangrijkste overheden in deze materie -de VS, Groot-Brittannië en Europa- weinig samenwerken en elkaar benadelen.

Dit komt het best tot uiting met het Libor-schandaal. Banken worden niet alleen in hun eigen regio gerechtelijk aansprakelijk gesteld voor allerhande manipulaties, ze moeten nu de voorschriften van de drie overheden naleven. Wat maakt dat de voorgestelde oplossing zo goed als onuitvoerbaar is en die problematiek nog verergert. Toch even melden dat voor zowat 500.000 miljard USD aan uitstaande producten rondtoeren, waarvan de waardering rechtstreeks hiervan afhangt!

Gelet op het marktgebeuren van de voorbije weken is hiervan niets te bespeuren. De centrale bankiers hebben elk op hun manier hun banken gerustgesteld. Ze houden de geldkraan wagenwijd open. Blijkbaar beseffen de centrale bankiers dat ze geen andere keuze hebben. Al kondigen ze een verstrakking van hun politiek aan, ze zijn in de onmogelijkheid die te veranderen zonder financieel risico. De markten draaien immers op dat permanent vers geld en op niets anders.

Dat was afgelopen week duidelijk zichtbaar op de wisselmarkt. Na de uitlatingen van Bernanke, Carney en Draghi trokken de hoogrentende munten opnieuw fors aan. Ook hun obligaties waren erg in trek. De opwaarts gerichte stukken overtroffen zowat overal de neerwaartse. Zo klom de Russische roebel (RUB) met 0,5%, terwijl alle internationale obligaties in RUB fors stegen. Een gelijkaardig fenomeen trof de Zuid-Afrikaanse rand (ZAR), die 1,2% verstevigde, terwijl 6 op 7 obligaties aantrokken. De Turkse lira (TRY) deed het nog beter, weliswaar met een ruggensteuntje van de centrale bank. De munt klom met 1,5%, terwijl 19 op 20 obligaties opwaarts ontwikkelden.

Het rommelpapier profiteerde natuurlijk het meest, zeker in euro (EUR) en pond (GBP). In dollar (USD) daarentegen, was het de beurt aan de groeilanden, die winsten van meer dan 6% op een week tijd voorlegden. Bij de soevereine debiteurs wisten Spanje en Portugal te verstevigen, terwijl Italië heel wat terrein prijsgaf.

De activiteit op de primaire markt bleef zeer hoog. Er zitten nog heel wat emissies in de pijplijn en zolang de rentetarieven kunstmatig laag gehouden worden en het geld in overvloed aanwezig is, zal er weinig verandering in die trend komen. De banken blijven massaal uitgeven, in alle munten en alle vormen. Voor particuliere beleggers is er weinig te rapen. En als iets aangeboden wordt, moet men er als de kippen bij zijn om het niet te missen.

KBC Ifima (A-) brengt op zijn gebruikelijke wijze twee leningen uit. Hun omvang zal afhangen van het geoogste succes bij de beleggers. De voorwaarden zijn fatsoenlijk, hoofdzakelijk te danken aan de recente gebeurtenissen. Wie echter beter en zeker vlotter verhandelbare stukken in AUD verlangt, opteert voor ANZ (AA-) en, in tweede instantie, CIBC (A+), maar zonder haast (wij mijden bankpapier). BNP (A) in NZD is technisch degelijk maar van geringe omvang, dus later moeilijker verhandelbaar.

In EUR richten de meeste stukken zich tot institutionele beleggers. De interessantste is Gaz Capital (BBB), het Luxemburgse filiaal van de Russische reus Gazprom. Deutsche Annington Immobilien (BBB) is een Duitse beheerder van 180.000 appartementen. De voorwaarden van beide uitgiften zijn vrij scherp. De nieuwe tranche van de EIB (AAA, supranationaal) in pond (GBP) wordt goedkoper aangeboden dan de bestaande. Ze richt zich alleen tot hen die effectief ponden gebruiken en niet afgeschrikt worden door de lange looptijd.