Door het lang verwachte akkoord over de begroting is het een bewogen fiscale week geweest. Er zijn nog geen teksten, maar de contouren lijken duidelijk. Het akkoord zou niet ambitieus zijn, de middenklasse verarmen en hervormingen schuwen.
Opluchting
Ondanks al die kritieken, heb ik een positief gevoel. Dat gevoel zou moeten overwegen bij beleggers. Zij werden het voorbije jaar genadeloos aangepakt. Niet alleen met belastingverhogingen, maar vooral ook met pestmaatregelen. Die laatste worden nu teniet gedaan.
Dat de fiscale druk van arbeid verschuift richting vermogen (en milieu) is zinvol. Beleggers hebben (node) vrede genomen met de dubbele verhoging van de beurstaksen en de enorme verhoging van roerende voorheffing. Maar de pestmaatregelen zijn dus een brug te ver! Vandaar dat ik die maatregelen in deze column al sedert april aan kaak stel. Vooral door het constructief voorstel en de inspanningen van Paul Huybrechts, Romain Blockx en Jos Walravens van de Vlaamse Federatie van Beleggers (www.vfb.be), zijn de geesten ook bij politici beginnen rijpen.
Pestmaatregelen
Met name de afschaffing van het bevrijdend karakter van de roerende voorheffing en de inrichting van een meldpunt bij de fiscus voor alle roerende inkomsten, zijn twee maatregelen die andere doelstellingen hebben dan belasting opleveren. Immers, wat is het nut van een aangifteplicht van inkomsten als het belastingpercentage even hoog ligt als de ingehouden (dus betaalde) roerende voorheffing? Niets! Verder is het fameuze meldpunt van de inkomsten een duidelijke aanzet tot een vermogenskadaster. Ongetwijfeld de natte droom van menig vakbondsmilitant, maar wat draagt het bij aan de staatskas? Niets!
De regering heeft nu ingezien dat niemand wint. België ziet de opbrengsten van de belasting dalen. De administratie ziet zich overladen met ‘gedoe’ dat niets oplevert. De banken moeten hun systemen aanpassen. De beleggers voelen zich loslopend wild dat klaar is om geschoten en gegeten te worden.
Als het goed is, moet je het ook zeggen
Iedereen maakt fouten. Deze fouten erkennen en rechtzetten vergt moed. Di Rupo I doet dat door de herinvoering van het bevrijdend karakter van de voorheffing, de veralgemening van het 25% tarief en de afschaffing van het meldpunt. Dat is knap. En dus verdient deze regering absolutie voor de eerder begane zonden.
Voor inkomstenjaar 2013 kan de rust dan ook terugkeren. Hoe evenwel moet worden omgegaan met de inkomsten 2012 is een ander paar mouwen. Dat men het fameuze meldpunt niet gaat inrichten voor één jaartje, is evident. Maar wat met de aangifteplicht? Een waterdichte oplossing bestaat niet. Er zal dus een intelligente overgangsmaatregel moeten komen. Die moet rekening houden met de belangen van de burgers, maar ook met die van de banken. Zij zijn het laatste jaar immers niet gespaard gebleven van organisatorische problemen door de gekke kapriolen van de regering. Pas daarna kunnen de belangen van de staatskas komen. Immers, wie zijn achterwerk verbrandt moet op de blaren zitten. Ook dat is een onderdeel van die absolutie. Volg de discussie mee op Twitter via @Anton_Rivus.
Anton van Zantbeek
Advocaat Rivus
