Met gedegen studies in de hand vraagt Guido Camps dat de bijdrage die de kernenergieproducenten moeten betalen, wordt verdrievoudigd.
Door Luc Huysmans, illustratie Jelle Claessens
“Electrabel? Een heel professioneel bedrijf, maar soms kan het heel arrogant uit de hoek komen, zonder het zelf te beseffen.”
Hoewel hij als prijzendirecteur van de federale energieregulator CREG al meer dan één serieuze aanvaring heeft gehad met het energiebedrijf, weigert Guido Camps mee te doen aan welke klopjacht dan ook. “De energieprijzen moeten voor mij niet zo laag mogelijk zijn, maar zo juist mogelijk.”
Camps is al tien jaar de kuitenbijter van dienst bij de Commissie voor de Regulering van de Elektriciteit en het Gas. “We zijn hier van nul begonnen, maar hebben nooit ongelukken gehad waarbij we de tarieven helemaal verkeerd hadden ingeschat.” Bij de CREG leidt hij de dienst prijzen en rekeningen, goed voor – inclusief Camps en zijn secretaresse – 22 van de 70 werknemers: twee burgerlijk ingenieurs, daarnaast vooral economisten. Die focussen op alle facetten van de energiesector: kernenergie, gas, steenkool, hernieuwbare energie, groenestroomcertificaten,… “Zij maken studies. Ik bekijk hun ontwerp, en stuur het terug voor de afwerking. Bij de grote dossiers, zoals nu de nucleaire rente, spring ik er zelf ook op.”
Integriteit
De prijzendirecteur heeft de reputatie een dossiervreter te zijn, die zeer snel naar de kern van de zaak gaat, een tikje ongeduldig, maar recht door zee. “Integriteit staat bij mij boven alles. Mocht dat niet zo zijn, dan zouden mijn medewerkers dat snel door hebben, en dat werkt demotiverend. Het is juist omdat ze merken dat de resultaten nauw aansluiten bij hun objectieve gegevens, dat zij zich kunnen identificeren met wat ze doen.”
Toch is de frustratie soms groot. CREG-voorzitter François Possemiers zei verleden week zelfs dat “als minister van Energie Paul Magnette geen rekening houdt met ons, hij de politieke moed moet hebben om ons af te schaffen”. Camps treedt zijn voorzitter bij. “We zijn een groot studiebureau, betaald door de overheid. Maar van de studies en voorstellen die we aan de minister bezorgen, krijgen we amper een ontvangstbewijs. Waarna er wetsvoorstellen worden geschreven op basis van onze cijfers, die dan worden toegeschreven aan instanties die helemaal niet met die cijfers bezig zijn. Ik heb er al een paar keer aan gedacht om de handdoek in de ring te gooien, geef ik toe, maar mijn mensen hebben me overtuigd dat we voort moeten doen.”
De inwoner van Muizen, bij Mechelen, heeft het in elk geval nooit cadeau gekregen. Op zijn zevende stierf zijn vader, zes jaar later zijn moeder, die de aardappelen- en kolenhandel van haar echtgenoot had voortgezet. De jonge wees haalde een A6/A2-diploma aan de technische school, maar dwong via de middenjury zijn toegangsbewijs af voor de KU Leuven, waar hij toegepaste economie studeerde, een diploma dat hij later aanvulde met een master in Financieel Bedrijfsmanagement aan het Vlekho.
Partijkaart
Bij Levi Strauss Europe, waar hij zich in veertien jaar tijd opwerkte tot controller voor de Europese activiteiten, leerde hij rapporteren volgens het boekje. De echte business, “zeg maar: alles wat je niet op school leert”, pikte hij op als administratief directeur bij de Domo-groep van Jan De Clerck. Bij de Straco-groep van Gino De Raedt, met twee klinische labo’s in Dendermonde en Herentals, leerde hij de fijne kneepjes van tax planning. “Daarom dat ik zo goed begrijp hoe anderen hun belastingaangifte optimaliseren”, grijnst hij. Na vier maanden voor Alcatel in Sint-Petersburg werd hij in 1995 directeur algemene zaken bij Aquafin, waar hij de financieringsstructuur verder uitbouwde. “Ik ben gevraagd om er CEO te worden, maar heb gekozen voor de CREG.”
Voor zijn benoeming kreeg hij een liberaal etiket opgekleefd. “Ik heb nooit een lidkaart gehad van welke partij dan ook. Technocraat zijn is voor mij een doelstelling. Ik doe deze job enorm graag. Ik erger me alleen wanneer we de dingen niet kunnen doen waarvan we weten dat ze eigenlijk moeten gebeuren,. Neem die 250 miljoen euro voor de kernenergieproducenten. Niemand weet nog wat die som eigenlijk inhoudt: is dat het afromen van de nucleaire rente, de stranded benefits (winsten door de vervroegde afschrijving van de kerncentrales, nvdr), of de afroming van de superwinsten? De kennis zit hier, maar die wordt amper gebruikt.”
LH
