Het ongelijk van de ontevredenen

Lanxess, Omnichem en Agfa-Gevaert werden de voorbije weken getroffen door een staking. Ook bij andere prominente bedrijven heeft het gerommeld tijdens de cao-onderhandelingen, en her en der loert een open conflict om de hoek.

Tijdens cao-onderhandelingen raken de gemoederen wel vaker verhit, omdat heel wat vakbondslui het hun verdomde plicht vinden het onderste uit de kan te halen. Helaas hebben ze niet door dat de tijden veranderd zijn, en bepaald niet ten goede.

Schaliegas is maar een van de gamechangers die ertoe leiden dat de strategie in de directiekamers wordt hertekend. Onder meer bij Lanxess heeft dat gevolgen. Het Duitse bedrijf heeft het voorbije halfjaar een herstructurering aangekondigd en een vermindering van de variabele verloning voor zijn werknemers in Duitsland gevraagd én gekregen. En wat doen hun collega’s in een van de Belgische vestigingen? Staken.

Niemand twijfelt eraan dat er keihard wordt gewerkt in de chemiesector. Maar daar staat veel tegenover. De harde vakbondsaanpak van de voorbije decennia heeft de werknemers geen windeieren gelegd. De nettolonen zijn er heel aantrekkelijk, en het aantal vakantie- en recuperatiedagen is torenhoog. Bij elke cao-ronde kwamen er extraatjes bij waar in andere sectoren nooit sprake van kan zijn.

Alleen lijkt het erop dat het nooit genoeg zal zijn voor de chemievakbonden. Doordat ze vele jaren toch hun zin kregen, gedragen ze zich als verwende kinderen. Het zit grondig scheef met de mentaliteit, als misnoegde arbeiders bij Agfa klagen over een ‘lege zak’, nadat ze nog altijd een lucratief akkoord hebben gesloten over het brugpensioen. Zo’n houding stuit op onbegrip in de talloze sectoren die een veel schraler verloningspakket hebben. Geen wonder dus dat de directiecomités in de chemie er steeds vaker aan twijfelen om hier voort te investeren. Ze zijn het zure sociale klimaat en de chronisch ontevredenen beu.