Ask an expat: Het Tokio van fotograaf Rob Walbers

DE FAVORIETE PLEKKEN VAN FOTOGRAAF ROB WALBERS (42)

“Ik heb bewust dit station gekozen, zodat wij elkaar zouden vinden”, lacht Rob bij aankomst. We staan aan Setagaya Daita, een klein stationnetje in West-Tokio net voorbij het bruisende Shimokitazawa, een populaire buurt voor jongeren off-the-beaten track. De metro mag dan het absolute transportmiddel van de stad zijn, elkaar aan zo’n station ontmoeten kan heel wat ellende opleveren. De meeste stations hebben ontelbaar veel uitgangen en zijn labyrintisch ingericht. Daita is dat niet. Daarnaast krijgt het station nog enkele bonuspunten voor het gezicht op de iconische berg Fuji aan de zuidelijke uitgang.

Rob wilt ons Shimokitazawa tonen en meer bepaald het nieuwe deel. “Het oude gedeelte bestaat uit de typische hustle-and-bustle waar Tokio om bekend is”, zegt hij. “Shimokita ruikt naar tweedehandskleding door de vele vintage shops. Het nieuwe gedeelte is compleet het tegengestelde en blaakt van de rust. Enkele jaren geleden is het oude spoor hier omgevormd tot een geheel nieuwe buurt. In het begin wrong dat een beetje met de sfeer van Shimokita, maar al snel heb ik de kwaliteit ervan ingezien. Het bulkt hier van de plaatsen waar je rustig buiten kunt zitten.”

Drinken en eten

Na enkele minuten stappen langs een autoluwe weg, geflankeerd door groen, komen we aan bij Bonus Track, een van de drie projecten die hier op het gebied van het oude spoor zijn ontwikkeld. Bonus Track is een oase van rust. Tussen de aluminiumgrijze modern-Japanse eet- en drinkgelegenheden staan ronde tafeltjes en stoelen verspreid. Dat Rob zo gelukkig wordt van een terrasje, heeft zo zijn reden. “Tokio is een geweldige stad, maar wat er absoluut ontbreekt zijn plaatsen om te verpozen. Terrassen komen hier niet voor.” Waarom zit de Japanner niet op een terras? “Het gaat om privacy, vermoed ik. Op een terras word je gezien: al drinkend, rustend, niet werkend.”

De eet- en drinkcultuur in Japan verschilt sterk van die van België. “Cafés zoals wij die kennen, zijn er niet. Wel izakaya’s. Daar ga je naartoe om te drinken én te eten.” Izakaya’s zijn te vergelijken met Spaanse cafés waar je tijdens het drinken ook tapas nuttigt. “In izakaya’s laat de Japanner zich compleet los en wordt hij luid. Een bar heb je ook in Japan, maar die is minder vrijblijvend als bij ons. Ze hebben steeds een specifiek thema en vragen vaak tafeltoeslag. Een jazzbar bijvoorbeeld, met de perfecte jazzcollectie op vinyl en de juiste whiskey, waar mensen gaan om te genieten van de muziek, niet om te lallen. Een gewoon café waar je ’s middags even een pintje drinkt, bestaat niet. De functie van ’s middags verpozen wordt opgenomen door het koffiehuis.”

Perfecte vakantiesfeer

We zitten met Rob op het terras van Tsukihi, een koffiebar met een perfecte vakantiesfeer. Zo’n terras in Tokio is een unicum. Dit is dan ook zijn rustoord geworden. Ergens heeft dat ook te maken met zijn situatie. Hij is ondertussen tweeënhalf jaar vader, van Quinn, en met een kind zit je liever buiten. “Dertien jaar geleden woonde ik nog in Antwerpen”, zegt hij. “Samen met vrienden had ik last minute een reis naar Japan geboekt, omdat het bijzonder goedkoop was. Bij de eerste aanblik van Japan was ik omvergeblazen. Vooral het onderlinge respect tussen de mensen trof mij midscheeps. Via een affiche in een platenwinkel in Osaka belandde ik op een feestje waar ik een vrouw leerde kennen, Asuka. Een jaar later, op 9 januari 2010, ben ik verhuisd. Een dag later waren Asuka en ik een koppel.”

Na de koffie wandelen we verder door de rustige, groene straat. Het is haast karikaturaal hoe hard de horeca hier focust op het terras. En exotische cuisine. We treffen een tacobar, een Europese zuurdesembakker en zelfs een veganistische Chinees. En dat terwijl vegetarisch eten in Japan eerder moeilijk is. “Zowel deze terrassen als de veganistische gastronomie zijn er gekomen door in te spelen op de behoeftes van buitenlanders. Maar je merkt dat de Japanners zelf hebben ingezien dat deze zaken plezant zijn. Ze beseften niet wat ze misten.”

Sidewalk Coffee

Even verder treffen we het tweede project aan: Mikan. Het gaat om een lange rij van horecazaken onder de spoorbrug. In Tokio vind je dit fenomeen wel vaker. “Dit is de moderne versie ervan. Kijk, er is zelfs een grote trap waarop je mag zitten. Dat is normaal echt not done.” Mikan is drukker en leunt aan tegen het oude gedeelte van Shimokita. “Hier spreek ik af voor informele meetings met jongere klanten.”

We wandelen verder naar het derde deel van het nieuwe Shimokita: Reload. De sfeer is anders dan de vorige twee. Het complex baadt in het minimalisme en de winkels binnenin zijn allemaal waanzinnig strak ingericht. Zo treffen we Ogawa Coffee Laboratory, een koffiezaak met een meterslange betonnen toog waar niets, geen papiertje, op ligt. “In het weekend is het hier aanschuiven”, zegt Rob. Wij zetten ons bij Ming Teng Hao Hao, een restaurantje dat veganistische, oosterse specialiteiten serveert. De gerechtjes zijn goed, het misosoepje en het dessert fantastisch. Hoewel we hier in een hippe zaak zitten, kost de lunch pakweg 7 euro. “In Japan kun je onder de 10 euro zeer lekker eten”, zegt Rob. Drank is duurder. Een koffie bijvoorbeeld kost minstens 150 yen (3,7 euro). Maar in de prijs zit je rusttijd verrekend. Zo zitten wij even verder bij Sidewalk Coffee op een groot en rustig terras van zo’n koffie te slurpen en nemen we alle tijd. Niemand bekijkt je scheef als je een uur over je koffie doet.

“Ik heb zeven jaar geleden hier in Tokio koffie leren drinken”, vertelt Rob. “Daarvoor dacht ik dat ik niet tegen cafeïne kon. Mijn vrouw nam een baan aan bij Hoff, een restaurant dicht bij huis. Ze moest ook koffie serveren, terwijl ook zij nooit koffie dronk. Samen hebben we koffie leren drinken.”

Tot slot bezoeken we Hoff. Het is een zaak op een halfuurtje stappen van Shimokita, vlak bij Yoyogi-Uehara, een prachtige buurt vol leuke winkeltjes nabij het bekende Yoyogipark. Op weg naar Hoff komen we een grote moskee, Tokyo Camii, tegen die vrij te bezoeken – een verrassend zicht in een stad met een erg kleine moslimpopulatie.

Op de kaart van Hoff staan natuurwijnen maar wij kiezen voor een lokaal en kruidig biertje: Hitachino. De eigenaar van Hoff is een man met een bijzondere uitstraling die blijkbaar ooit nog acteur is geweest. “Hey, de Belgen hier vinden jou knap”, roept Rob naar de eigenaar, die eens verlegen teruglacht.