Artdirector Dorothé Lenaerts verklapt de échte hotspot van Milaan

“Ik denk niet dat ik nog een expat ben, eerder gewoon een migrant”, lacht Dorothé wanneer we Milaan in woorden proberen uit te drukken op het terras van een pasticceria. Een migrant, omdat verhuizen er na vijftien jaar niet meteen in zit. Ze heeft expatvrienden zien komen en gaan, maar zij is een blijver.

Maar wat was de grote aantrekkingskracht van Milaan voor de toenmalige 24-jarige Dorothé? “Toen ik met een Leonardobeurs onder de arm aankwam in Milano Centrale, vond ik de sfeer meteen zalig. Milaan is niet zo pittoresk als een typisch Italiaanse stad met schattige pleintjes achter iedere hoek. De omvang van deze stad is de gulden middenweg: groot genoeg om een zekere anonimiteit te ervaren, maar geen mastodont waarin je wordt weggecijferd. Daarbij wilde ik als grafisch ontwerper in de mode werken. In Europa kun je dan kiezen tussen Milaan of Parijs. En in Parijs moet je de Parijzenaars erbij nemen” (lacht).

Milaan is de gulden middenweg: groot genoeg om een zekere anonimiteit te ervaren maar geen mastodont waarin je compleet wordt weggecijferd

Chez Sissi

Milaan heeft net als Parijs ook een behoorlijk chiqué kantje, moet ze toegeven. “Een bekend stereotype van Milaan is de sciura – er bestaat zelfs een Instagrampagina over. Sciura’s zijn artistieke bourgeoisdames op leeftijd. Ze zijn chique, maar hebben een cool kantje.” Galeriehouder Rosanna Orlandi, bijvoorbeeld. Een van de epicentra van sciura’s is de plaats waar wij hebben afgesproken: Pasticceria Sissi. “Hier branden ze hun eigen koffie en is de patisserie van hoog niveau.” We happen in een hemelse briocino con crudo, een minicroissant met ham. “De zaak is ook populair vanwege het prachtige integratieverhaal dat erachter schuilt,” vertelt Lenaerts. “Ze werd opgericht door een vrouw uit de Milano Bene, de upperclass, en een Afrikaanse migrant. Ondertussen werken ook hun kinderen mee in de zaak.”

Pasticceria’s vind je overal in de stad en vervullen een belangrijkere rol dan de koffiebars bij ons. Het zijn ware ontmoetingsplaatsen voor mensen van alle leeftijden uit de buurt. “Het idee is dat je in een pasticceria je koffie niet aan de toog nuttigt, maar erbij gaat zitten, wat vaak in het weekend gebeurt. Maar stel: je hebt een conflict op het werk. Dan wordt er naar een pasticceria gegaan om de zaak uit te praten. Het is de plaats waar Milanezen zitten tot 17.30 uur. Daarna vat de aperitivo aan.” Aperitieven is dan ook een belangrijk moment van de dag en gebeurt in Milaan met cocktails, spritz en veel hapjes. Vóór het aperitiefuur alcohol drinken getuigt van weinig klasse.

Paleis der paleizen

Pasticceria Sissi ligt tussen twee buurten: het ietwat hippe Porta Venezia en het kleine, volkse Porta Romana. Onderweg naar Villa Necchi, een prachtige privéwoning in art-decostijl, passeren we Da Giacomo. “Dat is een instituut en ideaal als je een folieke wilt doen”, zegt Dorothé. “De eigenaar begon met een kleine osteria, opende in dezelfde straat ook nog een rosticceria, een restaurant, een pasticceria én een tabacchi. Al die zaken zijn tot in de puntjes verzorgd. Het zijn Vogue-adresjes.”

Villa Necchi ligt even verder in Quadrilatero del silenzio, een mooie, rustige wijk. De villa houdt er een sobere, typisch Milanese art-decostijl op na. “Die soberheid in combinatie met weelderige draperieën is typisch Milanees. Trouwens, hier even verderop in de Via Cappuccini, op nummertje 7, vind je een villa met flamingo’s in de voortuin!”

Onze volgende halte is de fameuze wijk Montenapoleone. Daar vind je naast Bottega Veneta en Chanel ook de boetiek van La Double J, het merk waarvoor Dorothé als artdirector werkt. “Tussen al die winkels met hun perfecte spotverlichting is onze boetiek een verademing.” Het is een bijzonder kleurrijke zaak, die zuiders temperament uitstraalt. “En alles wordt gemaakt in Italië.” Letterlijk om de hoek ligt nog een favoriet van Dorothé: Palazzo Morando met een schattig binnenpleintje waar je iets kunt nuttigen. “Het is een van mijn favoriete pleintjes. Klassiek, maar o zo mooi.” Het palazzo zelf huisvest een gratis kunstmuseum met klassieke werken en aansluitend een modemuseumpje, het enige in deze modestad. “Het is een museum dat ik in het weekend wel eens binnenwandel. Op de schilderijen zie je nog de oude Navigli, de kanalen die sinds een kleine honderd jaar grotendeels onder de stad verborgen liggen – behalve in de buurt Navigli. Het is een verhaal vergelijkbaar met de Zenne in Brussel.”

Boerenbuiten in de stad

“Gaan we even fancy doen en een taxi bellen?” vraagt Dorothé glimlachend na enige kilometers stappen. Vandaag woont ze met haar vriend in Isola, bekend om de iconische woontorens met verticale tuinen, de Bosco Verticale. Maar haar favoriete buurt blijft Porta Romana, waar ze twaalf jaar woonde en de taxi ons nu heen voert. Eerst doen we Cascina Cuccagna aan. Dat is, houd je vast, een boerderij in de stad. “Ooit was Milaan omwald, buiten de muren lagen boerderijen. Dit is een van de weinige boerderijen die na de stadsuitbreiding overbleven.” Als je in Milaan aankomt als toerist, staan de Duomo, Parco Sempione en Het Laatste Avondmaal van Da Vinci sowieso op het to-dolijstje, maar deze moet je dus ook gedaan hebben. We bestellen een halve non filtrata van het vat en eten er versgebakken miccheta’s bij, net pistolets maar dan beter. Terwijl we van ons bier nippen, zegt Dorothé: “Ja, ik denk dat de aantrekkingskracht dit is: goed eten en goed weer. Het is een cliché, maar het is zo.”

Naarmate de avond vordert, wandelen we het hart van Porta Romana binnen door Via Lodovico Muratori. Hier hield zij ooit drie jaar lang een creative space open en ligt een van haar favoriete restaurants, Trippa. “Verwacht je aan de beste vitello tonato van je leven. De zaak oogt als een oude osteria: rechttoe rechtaan. Reserveren is wel een must.”

We eindigen de avond in Dabass, een café met een kleurrijk interieur waar je ook goed kunt eten. “Porta Romana bestaat uiteindelijk uit vier straten gevuld met simpele restaurants en bars”, zegt ze nog. “Het is een leuke buurt voor zij die van het geijkte pad willen wijken. Dat is het echte Milaan. Volks.” Helemaal haar ding.

De Milanese adressen van Dorothé Lenaerts