Op bezoek bij een Belgische kasbah in Marrakesh

Zeven maanden lang kampeerde Hannelore Caspers met ruim dertig werkmannen in haar tuin net buiten Marrakesh. En terwijl de kasbah vorm kreeg, werd ook de sociale impact van haar dromen duidelijk. “Mekaar helpen is hier zo vanzelfsprekend.”

“Smakelijk eten”, zegt de dienster voorzichtig. Ze spreekt niet alleen Berbers, Arabisch, Frans en Engels, maar leerde de jongste weken in ijltempo een basis Nederlands. Het cliënteel dat naar Kasbah Tifawine afzakt, is immers voorlopig grotendeels Vlaams. In de loungehoekjes binnen de smaakvol gedecoreerde patio liggen zelfs exemplaren van Trends. “Niet speciaal voor jullie, hoor”, lacht Hannelore. “Klanten laten hier geregeld magazines achter.”

De enthousiaste gastvrouw heeft er net de eerste maanden van haar gloednieuwe avontuur opzitten: een eigen kasbah aan de rand van het bruisende Marrakesh. “Ik heb voor het eerst een hele winter doorgebracht in Marokko”, vertelt ze. “Dat was fantastisch, want écht koud wordt het hier bijna nooit.” De liefde voor deze stad is niet nieuw. Hannelore zakte in haar vorige leven als interieurstiliste regelmatig af naar Marrakesh, samen met haar echtgenoot Kris Vogeleer, die als consultant voor het Belgische modemerk Essentiel Antwerp werkt. “Maar hier een pand vinden bleek een pak minder evident dan we hadden verwacht. Maar liefst drie jaar hebben we moeten zoeken, en sindsdien vallen alle puzzelstukjes wonderwel in elkaar.”

Het pand dat Hannelore in Tamesloht kocht, omvat een centraal gebouw met daarin zes gastenkamers, een kleine receptie, een keuken, een hammam, een gezellige bar, een sprookjesachtige rooftop en een ruim buitenzwembad. Allemaal badend in de aardetinten die ook het landschap domineren, hier en daar voorzien van een smaakvol kleuraccent. “Het zag er hier nochtans heel fout uit toen we hier aankwamen. Veel glamour en blingbling”, legt ze uit. Gelukkig kent Hannelore de knepen van het interieurvak en wist ze de Berberse soberheid en het gevoel voor kleur perfect te vertalen naar de hedendaagse vormen van luxe en comfort. In de riante tuin met uitzicht over het besneeuwde Atlasgebergte bouwde ze nog een afzonderlijke suite met privézwembad, en wat verder staat ook haar eigen huis, waar zowel echtgenoot Kris als de twee volwassen zonen met plezier komen logeren.

Geoliede machine

Tifawine – wat Berbers is voor ‘plek met vele kleine lichtjes’ – mag dan slechts enkele maanden officieel geopend zijn, nergens zijn er sporen terug te vinden van wat een bijzonder grondige verbouwing moet zijn geweest. Geen onafgewerkte plinten, geen kale planten en geen lichtpeertjes. Het oog voor detail van een interieurprofessional. Tifawine lijkt wel een geoliede machine die al jaren meedraait. Het personeel werd door Hannelore lokaal gerekruteerd, in het kleine dorpje Tamesloht. “Het is niet evident voor Berbervrouwen om zich ver te verplaatsen”, legt Hannelore uit. “De mannen hebben soms een auto, maar vaak een mobilette. De vrouwen hebben dat zelden.”

Zo ook de geweldig sympathieke Malika. Zij ondervond nogal wat problemen om elke dag opnieuw de 6 kilometer heen en terug naar de kasbah te overbruggen. “De rest van het personeel heeft dan het initiatief genomen om samen te leggen voor een mobilette. Dat is toch onwaarschijnlijk mooi? In deze contreien heeft niemand het echt breed, en tóch staan ze hier te springen om elkaar te helpen. Ik merk dat ook in het dagdagelijkse runnen van de kasbah. Is het druk in de keuken? Dan springen de kamermeisjes met plezier in. Moeten er snel kamers gepoetst worden? Dan staat ook het keukenpersoneel paraat. Ik heb negen mensen hier in dienst, ik word er echt blij van te zien hoe ze mekaar versterken.”

Perspectief

Maar hoewel ze het zelf niet van de daken zal schreeuwen, is het toch vooral Hannelore die de positie van de mannen en vrouwen bij Tifawine versterkt. Voor de analfabete tuinman voorziet ze in lessen Frans, en de meisjes worden opgeleid tot volwaardige hospitalityprofessionals. “Ik wil niet alleen een goede service bieden aan ons cliënteel, ik wil het personeel ook toekomstperspectief bieden.” Dat sociale aspect van het ondernemen is iets wat Hannelore, en ook haar man Kris, bijzonder fascineert. De winst zal integraal naar de lokale gemeenschap vloeien. Wanneer Kris over een aantal jaren ook naar Marrakesh zal verhuizen, is het de bedoeling om dit aspect van het project te concretiseren. “We zijn hier nog niet klaar”, lacht Hannelore.

Veel randactiviteiten heeft een kasbah als die van Hannelore niet nodig. Het eten dat uit de keuken komt, is heerlijk (sla vooral nooit het ontbijt over!), de hammam wordt bemand door een masseur die weet wat hij doet en het zwembad zorgt voor de nodige verkoeling, vooral wanneer straks dat kwik weer boven 40 graden Celsius zal stijgen. Toch biedt Tifawine nog extraatjes aan zoals fietstochten en hikes. Abderrhamim, de vriendelijke gids die ons vergezelt tijdens een trektocht naar het Plateau du Kik (met prachtige vergezichten over het Atlasgebergte), kan niks dan lof uitbrengen over Hannelore en haar kasbah. Zelfs nog voor hij ontdekt dat er een journalist in de groep verstopt zit. “Hannelore is de enige gastvrouw die alle tochten eerst zélf wilde uittesten alvorens ze aan haar gasten aan te bieden.”

Verfijning

Als bestemming heeft Marrakesh de afgelopen tien jaar een ware metamorfose ondergaan. Er zijn veel meer rechtstreekse vluchten en dus ook meer toerisme, heel wat lokale wegen werden verhard en ook de gastronomie kende een grote verfijningsronde. Toch heeft Marrakesh haar authentieke hectische ziel niet verloochend. De Medina, de oude binnenstad die wordt afgebakend door een omwalling, blijft een wirwar van smaken, geuren, kleuren en indrukken. De mobiletjes scheuren hier door de smalle straatjes terwijl vakmannen naarstig naaien, timmeren en knutselen aan hun koopwaar. Nergens ter wereld is het zo’n evidentie om tapijten van de hoogste kwaliteit te verpatsen tezamen met een rist valse Louis Vuitton-handtassen. En opdringerig? Dat valt reuze mee. Hoezeer de handelaars ook willen verkopen, de vriendelijkheid van de Marokkanen is iets wat me – na dit eerste bezoek aan het land – nog bijzonder lang zal bijblijven.