Hoe combineert Dalilla Hermans werk en privé? ‘Dat is eenvoudig: niet’

U kent Dalilla Hermans waarschijnlijk als ‘die sympathieke uit De Slimste Mens ter Wereld’ of van haar vlammende opinies in de Vlaamse media. Maar wat is de ultieme luxe voor Dalilla? ‘Kinderen hebben is een godsgeschenk, maar soms droom ik van een hele dag nietsdoen.’

Nog voor we haar massaal leerden kennen als de sympathieke kandidate in De Slimste Mens ter Wereld was Dalilla Hermans al druk bezig met het in kaart brengen van racisme in Vlaanderen. In 2017 deed ze dat onder andere door er een boek over te schrijven, getiteld ‘Brief aan Cooper en de wereld’ en door teksten te pennen voor het onlinemagazine Charlie. Haar activisme leek mensen te beroeren, want vorig jaar mocht Dalilla zich de meest gegoogelde BV van Vlaanderen noemen.

Zeven prangende vragen aan de vrouw die Vlaanderen weer wat liefdevoller wil maken, ongeacht hun origine.

Hoe kleed jij je voor je job?

DALILLA HERMANS: Je ziet aan mijn kleren meteen hoe ik me voel: als alles klopt, mijn juwelen en schoenen en soms mijn headwrap bij elkaar passen dan heb ik een fijne dag en een rustige ochtend gehad. Als ik in jogging met slobbertrui kom toegesjokt, is de ochtend hectisch geweest en vond ik mezelf aankleden niet belangrijk genoeg. Op de redactie maakt dat gelukkig allemaal niets uit. Als ik ergens ga spreken of op tv kom, doe ik extra moeite en draag ik dingen die ik zelf leuk vind. Meestal draag ik sneakers en een Afrikaans getint accessoire, gewoon omdat ik die schoenen comfortabel vind en die kleren bij me vind passen.

Hoe combineer je werk en privé?

HERMANS: Euh, niet. Het allemaal in evenwicht houden is eigenlijk onmogelijk. Ik heb drie kinderen van onder de vijf jaar, ik werk voltijds als redactrice bij Charlie en schrijf soms gastbijdrages voor andere media. Daarnaast kom ik soms op tv en word ik al eens geïnterviewd. Ik geef ook zo’n twee keer per week een lezing of presentatie die ik allemaal op maat maak. Ik ben persverantwoordelijke voor Bomboclatfestival, schreef een kinderboek en heb nog een tiental andere projectjes in de pijplijn. Dat is dus onmogelijk in balans te houden.

Het belangrijkste is dat ik er ben voor de kinderen, dus ik zorg ervoor dat ik veel flexibiliteit krijg, werk veel thuis en las af en toe een dagje bijslapen in. Maar evenwichtig kan ik mijn leven momenteel niet noemen. Gelukkig doe ik het allemaal even graag, dat is ook veel waard.

Ben je soms bewust offline?

HERMANS: Niet vaak, maar af en toe moet ik een paar dagen offline. Ik krijg best wat haatreacties en berichtjes en heel af en toe wordt dat me te veel en voel ik dat het te fel doorweegt op mijn humeur. Dan ga ik even offline om terug rust in mijn hoofd te vinden.

Ik probeer ook voldoende in het moment te leven. Dus als we op stap zijn met de kindjes, of als ik een date heb met mijn man of iets ga drinken met vrienden dan blijft mijn gsm in mijn tas. Als ik dan al eens een foto neem, dan wacht ik tot ‘s avonds of de volgende dag om hem te delen. Ik plaats daarom bewust geen ‘stories’ op Instagram of Facebook en doe niet mee aan Snapchat. Dan zou ik te veel bezig zijn met die telefoon en te weinig met de mensen waar ik bij ben. Ik heb ook al mijn meldingen afgezet, zodat het online gebeuren behapbaar blijft en ik er geen stress van krijg.

Wat is voor jou de ultieme luxe?

HERMANS: Tijd hebben! Kunnen uitslapen zolang je wil zonder afleiding en nadien rustig opstaan en ontbijten. Wat rondlummelen in huis of een boek lezen. Kortom, alles wat je niet kan met kleine kindjes in huis. Zelfs als de kinderen eens gaan logeren bij grootouders blijft de baby meestal hier, of weten we al hoe laat ze de volgende dag terug zijn en proberen we alles gedaan te krijgen wat er nog moet gebeuren voor ze terug zijn. Ik vind kinderen hebben echt het allermooiste geschenk dat een mens kan krijgen, maar ik kan wel eens dagdromen over een heel weekend waarin niets moet en alles mag.

Wat is het hoogste dat je wil bereiken in het leven?

HERMANS: Mijn grootste ambitie en zwaarste uitdaging is om drie evenwichtige volwassenen te kunnen afleveren over een jaar of twintig die zichzelf, elkaar en anderen graag zien en met respect behandelen. Als ik daarin slaag zal ik de gelukkigste mens ter wereld zijn. Op professioneel vlak zou ik graag een heel goed fictieboek schrijven want dat lijkt me aartsmoeilijk. Er zijn plannen, er is al een verhaallijn, maar die tijd weer, hé. En ik zou heel gelukkig zijn als ik het platform en podium dat ik nu heb gekregen met zoveel mogelijk andere jonge zwarte vrouwen en mannen kan delen. Ik wil mijn activisme overbodig en achterhaald zien worden.

Hoe slaag je erin om voldoening te halen uit je werk?

HERMANS: Op dat vlak zit ik absoluut in een luxepositie: mensen spreken me voortdurend aan over mijn werk. Ik kreeg al honderden berichtjes van mensen die Brief aan Cooper en de wereld lazen en erdoor geraakt werden, van mensen die mijn stukken op Charlie of andere media zagen of van mensen die voor me supporterden in De Slimste Mens ter Wereld.

Daardoor voel ik ook dat wat ik doe iets betekent voor anderen, dat het niet voor niks is. Dat motiveert mij enorm. Zeker al die berichten van jongeren met migratie-achtergrond die me vertellen wat ik voor hen beteken of die me tips geven, of me zelfs laten weten wat ze niét goed vinden: daar doe ik het echt allemaal voor.

Wat is de meest waardevolle carrièreles en levensles die je ooit kreeg?

HERMANS: Bij Charlie toetsen we alles af aan 2 principes: ‘You can’t change what you don’t understand’ en ‘You can’t be what you can’t see‘. Onze hoofdredactrice Jozefien Daelemans vertelde me dat toen ik begon met schrijven voor Charlie en dat is echt blijven hangen. Die twee leuzen zijn zo’n beetje mijn moreel kompas geworden bij het schrijven, en in de keuzes die ik verder maak.

Op persoonlijk vlak heeft mijn mama mij als tiener de wijze woorden toegefluisterd: ge moet ze allemaal eens proberen, en dan den beste eruit pikken. En dat heb ik gedaan: een heleboel vriendjes passeerden de revue, maar toen ik de juiste tegenkwam, heb ik geen seconde getwijfeld. Beste levensles ooit.