Stijn De Wandeleer schrijft maandelijks een gedicht over het leven en wat hem daarin beroert.
We dansten tot onze voeten vuur vatten, een zomer lang bleef er van ons niet veel meer over dan smeltwater. Buigbaar waren we zoals we onbevreesd de nacht indoken omdat de dag te heet was. Ja, met onze beschuimde bierglazen was het aangenaam leven, we vergaten er zelfs even onze algemene prognose door die met de dag grimmiger werd.
En oh, we fluisterden elkaar de heerlijkste onwaarheden in de oren, zoals dat we in de herinnering aan deze nachten altijd een thuis zouden vinden en dat het misschien nooit beter zou worden dan dit. Maar in de ochtend leek de nacht alweer eindeloos ver weg en stonden we opnieuw moederziel alleen met de voeten in deze kurkdroge aarde.
Dat is eigenlijk niet wat ik wilde zeggen ik zou een zorgeloos zomergedicht schrijven, dat had ik me zo voorgenomen, maar het seizoen kantelt al, ik voel het in de lucht die tegen mijn wang wrijft. Misschien is het nu tijd om eraan te beginnen, misschien is het ondertussen al te laat.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier