Waar het op neerkomt is dat je niet weet
of er een vader in je verscholen zit, of je schouders
sterk genoeg zijn, of er iemand zit te wachten
op wat je mee te geven hebt: hoe je veilig
de overkant van de straat bereikt, de troost
dat de wereld voor iedereen te snel draait
maar dat het verbluffend is hoe lang je
ook wankel overeind kan blijven staan.
Je zal de aandacht proberen richten op wat mooi is
en de blik weg van wat de maag doet keren,
maar zal niet kunnen zwijgen (als een vader)
over hoe we allemaal gewikkeld in aluminiumfolie
de dag in wandelen, hopend op een aanraking,
op een blik, op een teken, terwijl we steeds
eenzamer worden, en dat er vroeg of laat
een moment aanbreekt waarop je je alleen in de nacht
waant, je ogen zal forceren om in het aardedonker
iets van betekenis te herkennen, maar dat je soms
niet veel meer kan doen dan wachten,
de uren tellen
tot de vogels weer plaatsnemen
op de elektriciteitsdraden,
tot de eerste hond blaft,
tot de zon opkomt, en kijk:
je bent er nog.
Stijn De Wandeleer schrijft maandelijks een gedicht over het leven en wat hem daarin beroert.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier