Op zoek naar zen: Onthaasten in Zuid-Tirol

Krampachtig reizen we de wereld rond op zoek naar rust en stilte. Reporter Marlies Beckers deed een poging in de meest luxueuze resorts van Zuid-Tirol, en kwam onderweg zowel zwaluwen als kabouters tegen.

Tekst / Marlies Beckers

‘You can’t always get what you want, but if you try sometimes, you might find, you get what you need’, zong Mick Jagger in 1969. Woorden die ook tot in mijn generatie, mede dankzij de soundtrack van de serie Big Little Lies, nazinderen. En zo verschijnt onverwacht het idee van vrijheid in vol ornaat boven me: zwaluwen dansen sierlijk laag onder de wolken en amuseren zich in een perfect uitgevoerde choreografie tegen de achtergrond van de Dolomieten. Het luchtballet lijkt louter voor mijn plezier plaats te vinden. Ik hoor niets, behalve het suizen van het water in mijn oren. Gewichtsloos drijf ik alleen in het zwembad. Alle kinderen en hun ouders zitten intussen aan tafel in het Schwarzschmied-hotel in Lana in Zuid-Tirol, de noordelijkste provincie van Italië en vooral niet te verwarren met het Oostenrijkse Tirol. Voor de eerste keer in drie dagen voel ik me ontspannen.

Opmerkelijk, want ik ben hier al drie dagen met de opdracht mindful te worden. Zo’n ­opdracht past me dan ook als gegoten. In mijn drukke bestaan als freelance-foodjournalist staat de wereld nooit stil. Wat voor velen een droom lijkt, werd voor mij realiteit: werk en privé lopen naadloos in elkaar over. Ik word betaald om mijn passie te volgen, en dat resulteert in een opeenvolging van reizen, boeiende gesprekken in binnen- en buitenland, het ontdekken van nieuwe restaurants en vreemdsoortig eten en het dan ook nog eens mogen omzetten in woorden op papier. Het is fantastisch, en ik zou niets liever willen, maar er is een keerzijde: je staat altijd aan.

Dus ging ik maar wat gretig chillen in Zuid-­Tirol, de regio die het beste van twee werelden combineert: de prachtige Oostenrijkse sfeer in bergen en de elegantie en de esthetiek van de Italianen. En pasta uiteraard. Dat leek me een kolfje naar mijn hand en kon ik nog net in dat ene vrije gat van mijn agenda proppen.

Echte luxe is ontzorgd ­worden

Woensdagavond zou ik op Zaventem landen na een driedaagse foodexperiencetrip in Lissabon, en donderdagochtend zou ik meteen het vliegtuig richting Venetië opstappen. Eenmaal voet aan de grond gezet, popte de boardingpass voor de dag nadien al op mijn telefoon. Om me toch nog enkele uren slaap te gunnen – doodop moeten starten aan mijn ontspanmarathon leek zelfs mij wat ambitieus – speelde ik voor een van de eerste keren van mijn leven mijn perstroef uit. Of ik niet in het Sheraton mocht blijven slapen? Op 39 stappen van de check-in, zoals de website kopt. Oh mijn God, ja – soms kan ik danig onder de indruk zijn van mijn eigen genialiteit – wat was dat een goed idee! Slaap wordt zo onderschat, maar door mijn slimme manoeuvre won ik twee uur zoete droomtijd en drukte ik vooral de stress de kop in van de wekker niet te horen of een trein die te laat zou arriveren. Echte luxe, besefte ik, zit niet in Egyptische katoenen lakens, maar in ontzorgd worden en tijd krijgen. Net zoals ik ­later met mijn fastlanepasje een lange rij aan de security kon omzeilen en ik me in alle rust en stilte kon neervlijen in de lounge op Brussels airport. Er was een all-you-can-eatbuffet én er waren aparte toiletten. Halleluja! Toch al een beetje minder ruis in mijn hoofd.

De geur van de natuur

In Vigilius Mountain Resort gaan ze nog een stapje verder. Daar gaat de wifi meedogenloos uit vanaf 23 uur. Geen nutteloos gescroll op telefoon of tablet, maar een bad met een boek, dat wordt mijn avond. Toch is dat niet het meest opvallende aan het hotel, dat afgelegen hoog in de bergen ligt, wel de geur. De Italiaanse Architect Mattheo Thun bedekte het unieke vijfsterrenhotel met houten latten van lariksbomen. Niet enkel om esthetische en ­olfactorische redenen, maar ook omdat de ­latten in de zomer schaduw creëren en in de winter de warmte binnenhouden. De natuur wordt op elke mogelijke manier naar binnen getrokken. Vanuit het restaurant, de bibliotheek en de kamers gluurt een kleurrijk ­boeket aan Alpine-bloemen en eeuwig ­besneeuwde bergtoppen naar binnen. Ik besef pas echt dat ik me op het dak van de wereld bevind, wanneer ik me in een stomende ­jacuzzi om­geven zie door de toppen van ­dennenbomen. En hoewel de meditatieruimte met mountain view lonkt, moet ik mijn luxeboomhut helaas alweer verlaten om af te dalen naar de ­bewoonde wereld.

Ik geloof nog in sprookjes

Maar niet voor ik me waag aan een bosbad. Gids Werner, een plaatselijke heiden in lederhose, vertelt vertederd en begeesterend over trollen, feeën en kabouters, wijst op medicinale kruiden die onder meer helpen tegen menstruatiepijn of het occasionele hoestje. En net op het moment dat ik denk dat het niet gekker kan worden, wijst hij op een honderdjarig boompje, dat door radioactieve straling minuscuul klein en zich gek kronkelend ontwikkeld heeft. Ik deins achteruit, maar de straling blijkt net positief te zijn en energie te bevatten die de aarde nodig heeft. Wanneer ik hem vertwijfeld vraag of hij écht gelooft in kabouters, licht hij toe dat al die ­mythische sprookjesfiguren ideeën van goed en kwaad en normen en waarden symboliseren. Even later stelt hij voor dat ik mijn hoofd in een gat van een boomstam steek. Ik vraag me af waarover ik het meest verbaasd ben: dat ik gedwee luister of dat ik het best aangenaam vind, daar in die boom. Het is er een beetje vochtig en wederom ruikt het er lekker. Elk geluid wordt gedempt, maar toch krijg ik het gevoel dat ik niet alleen ben, daar in die boom. Het is de energie die je voelt, vertelt Werner, van jezelf in verbinding met de natuur. Of misschien toch kabouters?

Lichtjes in de war, draait mijn hoofd op volle toeren. Mijn cerebrale kant wil het begrijpen en vecht tegen mijn mystieke kant. Uitein­delijk geef ik me over in de yogales van
Villa Arnica, een van de mooiste adults-only-­boetiekhotelletjes in de streek. De eclectische jarenzeventigstijl van het interieur sluit haarfijn aan bij deze architectuurparel uit 1925. Het blijkt ook een artist’s residence te zijn. Hier, op een van de rotanzeteltjes in het poolhouse of onder een geel-wit gestreepte parasol tussen de appelbomen, zie ik mezelf uiteraard al moeiteloos een meesterwerk schrijven.

Als vanzelfsprekend is de yogastudio even idyllisch als de rest van het hotel: in een gekoelde serre tussen een weelderig groeiende moestuin, want natuurlijk wordt al het eten hier bereid met biologisch geteelde groenten uit de eigen tuin.

Het heilig kwartiertje

Ik pluk nog gauw enkele dikke, blozende ­frambozen van de struik voor ik in de jeep van het Apfelhotel stap. De flamboyante ­eigenaar, Sepp, neemt me mee op avontuur door zijn gigantische boomgaard vol appelbomen. Van de appels maakt hij niet enkel appelsap, maar ook cider. Intussen is de ­voormalige chalet uitgebouwd tot een ­boetiekhotelcomplex, dat volledig geïntegreerd is in de natuur door het architectenbureau Noah, inclusief biologische moestuin en een wellness waarin je wilt wonen. ­Bovenaan, met een 360°-uitzicht op bergen en een uitgestrekte boomgaard wacht me een picknick, nog charmanter dan de verbeelding het toelaat. Zuid-Tirol blijkt een van de meest vruchtbare gebieden in Europa te zijn. Naast een bloeiende fruitproductie blijkt ook een aantal boeiende wijnen op zijn conto te staan. Ik betrap me erop dat ik weer aan sta, dat ik weer aan het proeven en analyseren ben. Het moet natuurlijk ook maar zo verdomd interessant niet zijn.

Vanuit mijn ooghoek merk ik dat een man wild naar me aan het gesticuleren is. Ik zie zijn mond wel bewegen, maar ik hoor niks. Ik til mijn hoofd op en hoor nog net: “In fifteen minutes. Miss? The pool will close in fifteen minutes.”’ Vijftien minuten, Marlies, dat moet nu toch wel lukken? En daar is het dan. ‘You can’t always get what you want, but if you try sometimes, you might find, you get what you need’. En dat is een kwartiertje ­enkel naar de zwaluwen kijken.