Een aspirine voor de pijn die nog komen moet,
een slaapmutsje voor het nachtzware tobben,
en een keurslijf om de rug te rechten,
zo heb je altijd geleefd. Alsof
er achter elke hoek een boeman
verscholen zat, en achter het gezicht
van elke vriend een beul. Dan maar
al je geld ingezet op zelfdiscipline en status
en ondertussen vergeten om af en toe
onbezonnen in het water te duiken.
Maar je voelt het: het is tijd
voor een nieuwe roes, om de armen te openen
en te omsluiten wat zich ertussen vleit,
om met slingers een seizoen van feestvieren
in te luiden, en het beslag met duimen en vingers
uit de cakevorm te likken.
Om de klok uit het oog te verliezen,
en nooit meer de glinster.
Stijn De Wandeleer
schrijft maandelijks een gedicht over het leven en wat hem daarin beroert.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier