Trends Style sprak met drie mannen die hun haar voor hun dertigste verloren. Eén van hen is Paul-Emmanuel Demeyere. ‘Ik had in het algemeen al last van een laag zelfbeeld. Dan is haarverlies dodelijk.’
‘Iedere keer dat je je doucht, denk je: dit is de laatste keer dat er zoveel haar uitvalt. Je hóópt het. En dan komt de paniek.’
Op de studentenkaart die Paul-Emmanuel naar voren schuift, staat een jongen met lang, sluik haar. De foto werd vijf jaar geleden getrokken. ‘Dit is confronterend’, zegt hij, ietwat gegeneerd. ‘Soms zeggen mensen dat ik er nu helemaal anders uitzie. Ik snij hen dan de pas af door zelf een opmerking te maken over mijn haarverlies.’
Paul-Emmanuel verloor zijn haar op zijn eenentwintigste, de leeftijd waarop de meeste jongeren nog volop hun identiteit aan het vormen zijn. ‘Mijn moeder dacht lang dat mijn haarverlies te wijten was aan een ongezond voedingspatroon of stress. Ik ging net op kot en heb de eerste maanden inderdaad overleefd op kippenvleugels’, grinnikt hij, ‘dus slikte ik maandenlang vitaminen. Dat bracht mijn haar natuurlijk niet terug.’
Ik ben blij dat mijn haar pas is beginnen uitvallen in de hogeschool en niet in het middelbaar. Anders had ik er gehavender uitgekomen.
Hoewel zijn haarverlies ondertussen gestabiliseerd is, was de periode waarin de plukken haar wel aan een sneltempo naar beneden vielen naar eigen zeggen zwaar. ‘Op twee jaar tijd was een groot deel van mijn haar weg. Bij elke knipbeurt zie je je haarlijn achteruit trekken. Als je sowieso al een laag zelfbeeld hebt, is dit dodelijk. Ik ben niet erg groot, heb geen gespierd lichaam en ben daarbovenop nog eens kalend. Elke keer dat ik naar de kapper ging dacht ik: nú scheer ik het af. Maar elke keer deinsde ik terug.’
‘Ik ben wel blij dat mijn haar pas begon uit te vallen in de universiteit en niet in het middelbaar. Ik denk dat het dan moeilijker was geweest. Tieners kunnen heel hard zijn. Dan zou ik er gehavender uitgekomen zijn dan dat dat nu het geval is.’
Wanneer je je haar verliest, komen daar helaas ook vaak rake opmerkingen en misplaatste moppen bij kijken. ‘Ooit zei iemand eens dat ik precies 35 leek. Dat komt binnen. Al stoort het me ook hoe er in het algemeen gelachen wordt met kalende mannen, zoals bijvoorbeeld met Ben Crabbé. Dan denk ik vaak: maar ik zie er óók zo uit.’
Van zodra je dingen begint te veranderen aan je lichaam, kan je daar een heel leven lang mee bezig blijven.
In dat opzicht ziet hij een sleutelrol weggelegd voor rolmodellen. Zo staken onder andere heren als Helmut Lotti, die enkele jaren geleden openlijk sprak over de toupet die hij jarenlang droeg en Ben Crabbé hem een hart onder de riem. ‘Die mannen hebben zoveel opmerkingen moeten incasseren maar blijven, ondanks alles, hun eigen ding doen.’
En ook de gesprekken met vrienden en zijn partner hebben hem enorm geholpen bij het accepteren van het haarverlies. ‘Zeker mijn vriendin was een hele steun. Ze heeft me altijd zo gekend en het is nooit een issue geweest. Het feit dat ik een vaste relatie heb, heeft ontzettend veel rust gebracht.’
Weirdo
‘Als je jong bent en je in de datingmarkt moet gooien zonder haar, kan ik me inbeelden dat je je minderwaardig voelt. Het is een kwestie van leren dat je talenten ergens anders liggen en dat je haar niet je hele identiteit vormt.Van zodra je dat weet, kan je alles gemakkelijker relativeren. Want ik heb me wel degelijk af en toe de put in gepraat. Ik voelde me de weirdo van de bende.’
‘Soms vragen mensen me of ik ooit een haartransplantatie zou overwegen, maar ik geloof er heel hard in dat je je lichaam in zijn huidige vorm gewoon moet leren accepteren. Van zodra je dingen begint te veranderen, kan je daar een heel leven lang mee bezig blijven. Er moet vooral meer aandacht gevestigd worden op een gezondere omgang met ons lichaam. Uiteindelijk is elk lijf hetzelfde. Sommige mensen lopen alleen een heel leven lang rond met veel haar, terwijl anderen het al vroeg verliezen. Dat is niks om je over te schamen.’
