Juweelontwerpster Christine Bekaert: ‘Passie is mijn enige drijfveer’

In deze rubriek bevragen we ondernemers over hun ervaringen met carrière en stijl. Deze week hadden we een bevlogen gesprek met juweelontwerpster Christine Bekaert in haar prachtige duplex in Gent.

Christine Bekaert is afkomstig uit Kortrijk en woont nu, na een omweg langs Parijs en Londen, afwisselend in Gent en Jaipur. Ze studeerde kunstgeschiedenis, werkte als interieurontwerpster en voegde daar vier jaar geleden nog een nieuwe vaardigheid aan toe. Nadat ze als specialiste van de 19de-eeuwse schilderkunst bij Sotheby’s actief was, ging ze juwelen ontwerpen. Die carrièrewending vloeide voort uit een onvergetelijke reis naar India: ‘Ik wist niet dat je zo verliefd kon worden op een land. Op een dag stelden vrienden me voor om met de trein, de Palace on Wheels, de deelstaat Rajasthan door te reizen. Ik ben als een blok gevallen voor de hoofdstad, Jaipur.’

Toen ze met wat antieke sieraden –Kundan Jewellery– naar België terugkwam, kreeg ze meteen geïnteresseerde reacties van haar vrienden, die haar vroegen of ze juwelen verkocht. Ze was pas enkele maanden van haar eerste reis naar India terug en had al meteen het perfecte excuus om er opnieuw naartoe te vliegen. Gedreven door haar ongebreidelde creativiteit begon ze geleidelijk aan zelf juwelen te ontwerpen en liet die daarna ook produceren. Intussen beheert ze twee ateliers in India, waar ze vijf- tot zesmaal per jaar naartoe trekt. We spraken met een gepassioneerde vrouw die zich onophoudelijk tussen twee werelden beweegt.

Hoe combineer je werk en privé?

Christine Bekaert: ‘Mijn privéleven en mijn professionele leven zijn eigenlijk niet van elkaar te scheiden. En het tweede krijgt vaak de overhand op het eerste. Of het nu over het creëren van juwelen gaat, het ontwerpen van interieur of de taxatie van kunst, passie is altijd mijn enige drijfveer geweest. Ik heb dus niet echt het gevoel dat ik werk, wat niet betekent dat alles rozengeur en maneschijn is, zeker niet. Het is een veeleisende job.

‘Mijn werk slorpt het grootste deel van mijn tijd en energie op. Ik ben altijd aan het tekenen, bestuderen, … Eigenlijk zou ik niet weten wat ik anders zou moeten en ik hoop dat ik tot mijn laatste dag kan werken. Ik vind dat ik veel geluk heb omdat ik mijn werk niet met mijn familie hoef te combineren. Ik heb natuurlijk wel een gezinsleven, maar aangezien ik samen met mijn dochter Elise werk, loopt alles vloeiend in elkaar over.

‘Elise is een jaar geleden na haar studie psychologie mee in het avontuur gestapt. In tegenstelling tot mezelf gaat zij zeer gestructureerd te werk. Ze helpt me om focused te blijven op de taak waar ik mee bezig ben. Als ik alleen werk, heb ik nogal eens de neiging om van het ene naar het andere te fladderen. Wat onze rolverdeling betreft, zit het zo: ik houd me bezig met alles wat creatie en uitvoering betreft en mijn dochter neemt het luik business en communicatie voor haar rekening.’

Met de uitbreiding en de toename van de digitalisering heeft iedereen het over digiminderen. Ben je soms bewust offline?

Bekaert: ‘Een beetje. Uit principe. Ik wil hier (wijst naar haar telefoon, nvdr) immers niet afhankelijk van zijn. Maar uiteindelijk zijn we dat natuurlijk wel allemaal, zeker wie in een sector werkt waarin contacten belangrijk zijn, dat kan nu eenmaal niet anders. De digitalisering kan trouwens ook beangstigend zijn. Naast de verslaving, die een reëel probleem vormt, heb ik het gevoel dat we in het oog worden gehouden, dat we worden bespioneerd door een systeem dat al ons doen en laten analyseert.

‘Mijn smartphone zelf zet ik uit wanneer ik daar behoefte aan heb. Wanneer ik niet gestoord wil worden omdat ik volop in een creatieve fase zit. In mijn ogen is het heel belangrijk dat creatieve prikkels voorrang krijgen. Niemand heeft het recht om mijn prioriteiten te wijzigen of om me die kostbare momenten te ontnemen. Als ik iemand mijn telefoonnummer geef, vraag ik vaak dat hij/zij een bericht inspreekt als ik niet antwoord. Want het gebeurt ook effectief dat ik niet antwoord (wat mijn dochter trouwens danig op de zenuwen werkt). Toen ik jonger was, bestond dat allemaal niet. Ik vraag me soms af hoe we de dingen toen gedaan kregen. Maar we kregen ze gedaan!’

Wat is het hoogste dat je wilt bereiken in je professionele leven?

Bekaert: ‘Aanvankelijk had ik geen duidelijke ambities, ik wilde vooral naar India reizen en mooie dingen maken. En dat is natuurlijk nog steeds mijn drive. Maar vandaag, met mijn dochter erbij, is die situatie enigszins veranderd, er gaat een wereld van mogelijkheden open. Onze manier van werken is professioneler geworden en we hebben een meer internationale dimensie ontwikkeld. Ik zou graag willen dat mijn merk vaste voet aan de grond krijgt, dat het bekend wordt. Elise werkt er hard voor en ik vind dat ze dat verdient.’

Hoe kleed jij je voor je job?

Bekaert: ‘Als ik hier ben, hou ik het graag bij casual kleding. In India pas ik mijn kleding aan. Eerst en vooral in functie van het klimaat. In de maand mei kan de temperatuur daar immers oplopen tot 50 graden. Dan kies ik dus voor een tuniek in linnen of erg fijn katoen. Daarnaast houd ik rekening met de Indiase kledingstijl. Ik draag geen sari, zover ga ik niet, want in mijn ogen is dat veel meer dan een kledingstuk. De sari hangt samen met een manier van leven. Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk als ik een westerse vrouw in een sari zie. Het geeft met het gevoel van een verkleedpartij. Wel hou ik veel van etnische kleding. Ik heb zelf traditionele stukken gekocht, zoals een Kantha, een grote sjaal met prachtig borduurwerk, en ik draag die enorm graag.’

Wat is voor jou de ultieme luxe?

Bekaert: ‘Tijd hebben om de dingen te doen waar ik van hou, op creatief vlak. Ik zou graag meer tijd kunnen besteden aan het ontwerpen van nieuwe stukken. En ik zou ook nieuwe dingen willen bijleren: beeldhouw- of pianolessen volgen bijvoorbeeld.

‘Ook vrij zijn, is voor mijn een luxe en een voorrecht. In mijn hoofd ben ik vrij, dat weet ik. En hoe ouder ik word, hoe vrijer ik me voel. Ik laat me niet meer imponeren door wat de mensen zeggen of door de al te strenge sociale regels. Voor mij betekent vrijheid dat ik afstand kan nemen en dat leunt heel dicht aan bij een vorm van sereniteit.’

Hoe slaag je erin om voldoening te halen uit je werk?

Bekaert: ‘Er zijn altijd twee sterke momenten waar ik heel veel voldoening uit haal. Eerst is er het moment in India, wanneer ik zie hoe mijn ontwerpen vorm krijgen, hoe die vakmensen ze daar in het atelier tot leven laten komen. Het is het moment waarop ik een idee dat alleen in mijn hoofd bestond, werkelijkheid zie worden. En dan, helemaal op het einde van het proces, is er het moment waarop de klanten gelukkig zijn en waarop ik merk welk effect mijn creaties op hen hebben, dat ik hen geluk kan schenken.’

Wat is de beste carrièreles die je ooit kreeg?

Bekaert: ‘Die kan ik in twee woorden samenvatten: nooit opgeven.’