Belgisch binnenkijken: het smaakvolle interieur van handtassendesigner Mieke Dierckx

Van vintage spullen over Belgisch design tot de kunst van haar kinderen. Mieke Dierckx is niet alleen tien jaar de ontwerpster van haar gelijknamige handtassenlabel, ze geeft ook haar interieur met dezelfde aandacht vorm. “In ons huis mag geleefd worden, iedereen doet hier zijn ding.”

Mieke Dierckx, boys mom en lady boss van haar eigen handtassenmerk, bouwde samen met haar man tien jaar geleden een huis in Westerlo, haar thuishaven. In datzelfde jaar bracht ze ook haar eerste handtas op de markt. Dat ontwerpen haar passie was, ontdekte ze al heel vroeg. “Ik ontwerp al zolang ik het me kan herinneren. Vroeger hadden we geen computer of tablet, dus ik tekende mijn eigen collectie schoenen en hoeden.” Dat ze iets creatiefs zou doen, stond dus al even vast. Na de middelbare school koos ze voor interieurvormgeving, een richting waar ze lichtjes ingeduwd werd door haar creatieve ouders. Haar papa, Ludo Dierckx, is tuinarchitect. “De interesse in interieur en architectuur heb ik van hem geërfd”, zegt Mieke Dierckx.

Draagbaarheidsfactor

Maar het was ook haar droom om juwelen te ontwerpen. In het laatste jaar van haar interieuropleiding ging ze op uitwisseling naar Leeds, in Engeland. Daar nam ze het keuzevak juweelontwerp op, om te zien of het haar ding was. Al snel kwam die bevestiging en volgde de logische stap om nog verder te studeren. Hoe ze in die handtassenwereld is beland, is puur toeval. Voor een pop-upproject na haar opleiding juweelontwerp moest ze uit haar comfortzone treden en iets maken wat niet in haar vakgebied lag, geen juweel dus. Ze koos ervoor een handtas te ontwerpen. Een ingrijpende keuze, bleek achteraf, want alle aandacht ging naar die tas. Ze kreeg zelfs retailaanbiedingen.

Maar zo verrassend vindt Dierckx die ommekeer van interieur naar juwelen en tassen niet. De drie werelden liggen volgens haar heel dicht bij elkaar. “Of het nu een juweel, een stoel of een handtas is, je bent bezig met vormgeving en met het functionele, het moet handig zijn. Op een stoel moet je kunnen zitten, een juweel en een handtas moet je makkelijk kunnen dragen.”

De ontwerpster houdt vooral van de technische en de praktische kant. “Zowel een juweel als een handtas moet draagbaar zijn. Het kan er nog zo cool en speciaal uitzien, als je het niet kunt dragen, ben je er niks mee. Ik wil iets unieks maken, maar ik wil vooral iets creëren dat voor een breed publiek draagbaar is en dat ook blijft.”

#ikkoopbelgisch

Je zou het interieur van Mieke Dierckx kunnen omschrijven als een mix van vintage vondsten en Belgisch design. “Ik volg niet echt een stijl of trends. Ik koop gewoon wat ik mooi vind”, zegt ze. De voorliefde voor vintage spullen zit er al lang in. “Al van kindsbeen af doe ik niets liever dan rommelmarkten afschuimen en in kringloop- en tweedehandswinkels rondkijken. Daar vind je echt unieke dingen.”

Ook de Belgische designwereld wordt gerepresenteerd in haar huis. De cutting boards van Muller Van Severen bijvoorbeeld, en het gouden statement Wallpiece ‘In Hale’ van Ben Storms. “Ik vind het een deel van mijn job om deze ontwerpers te steunen”, vertelt Mieke Dierckx. Maar ook hun meubels zoeken zij en haar man het niet te ver van huis. “Yves Chung van Pellegrini Design is een goede vriend van ons. Als we naar iets specifieks op zoek zijn, vinden we het meestal wel bij hem. Hij heeft vaak ook unieke stukken. Onze eetkamerstoelen, bijvoorbeeld, had ik nog niet in die houten uitvoering gezien.”

Kidsproof

Ook de kinderen kleuren letterlijk het huis. Zo liet de oudste zoon, Arthur, zich met zijn stiften gaan op de muur. “Ik vond dat eigenlijk wel grappig. Ik ga dat dan niet overschilderen. Er hangen ook vaak tekeningen van de kinderen aan de muur, en hier en daar ligt altijd wel iets van speelgoed, maar dat stoort mij totaal niet. Ik zie dat zelfs niet meer. Iedereen mag hier zijn ding doen in huis. Als ergens een kras op komt, dan is dat maar zo. Die meubelstukken verliezen hun waarde niet. En in een huis mag geleefd worden hè.”

Thuiskantoor

Als je de trap naar boven volgt, kom je in het voormalige atelier van de ontwerpster. Nu zit die grotendeels boven de winkel in Westerlo. In de beginjaren speelde het hele Mieke Dierckx-verhaal zich hier af, van ontwerp tot zelfs de verkoop. Al was dat laatste niet echt het plan. “Ik zou nooit zelf verkopen”, vertelt ze. “Maar zo nu en dan kwamen mensen hun tas afhalen aan de deur, wat uiteindelijk escaleerde in een vast afhaalmoment op donderdag. Ik bouwde daarvoor mijn inkomhal en een half stuk van mijn woonkamer om tot ‘winkel’. Heel handig was dat niet. Op donderdagavond moesten alle tassen weer naar boven. Soms stonden zelfs de kinderkamers vol. Als ik daaraan terugdenk, is het een zeer goede beslissing geweest om onze flagshipstore te openen. Zo hebben wij ons huis terug en de tassen een eigen plek.”

Na tien jaar ziet Mieke Dierckx wel wat verschillen met toen ze net startte. “Vroeger was ik alleen maar bezig met ontwerpen, nu heb ik echt een zaak. Van brandjes blussen tot papierwerk en mails, je bent altijd bezig: lange avonden, weekends… Ik ben een ondernemer nu. Dat had ik nooit van mezelf gedacht”, lacht ze. “Een zaak runnen is nu eenmaal geen vaste wetenschap, het is hier vrij chaotisch. Gelukkig is ons gezin daar perfect op afgestemd. Ik zou het ook niet anders willen. Ik heb een paar mensen in dienst om de stapel papierwerk wat kleiner te maken, maar alles uit handen geven, kan ik niet. Ik kijk nog elke handtas na die geleverd wordt.”