Alexandra Camby, operational director Rolls-Royce: ‘Ik wil wat menselijker zijn voor mezelf’

Of ze met haar Rolls-Royce naar Delhaize rijdt? “Naar de Aldi”, verbetert Alexandra Camby, operational director Rolls-Royce Motor Cars Brussels. “Moet ik een taxi naar de supermarkt nemen, misschien?”

Natuurlijk wordt er dan naar haar en haar wagen gegaapt. “Maar met de afgunst valt het mee in België. We hebben nog een mentaliteit van ‘mooie auto, well done’.”

Met permissie, is een Rolls-Royce geen symbool van oude luxe?

ALEXANDRA CAMBY. “Kijk naar mij. Twintig jaar geleden had je geen madammeke dat auto’s verkocht, laat staan aan het hoofd van een prestigieus merk stond. Rolls-Royce is al een tijdje niet meer alleen voor oudere, rijke mensen. Dit is onze boodschap: je moet hier niet in pak toekomen. In jeans en op sneakers mag ook. Onze deuren staan open, iedereen is hier welkom. We begroeten ook steeds meer jongere mensen – ook meer vrouwen trouwens. Het gaat niet om hoe je eruit ziet. Het gaat om de passie om met een Rolls-Royce te rijden – ik geef toe, verbonden aan de mogelijkheid om er een te kopen. Thuis loop ik ook rond in een jeans, mijn haar niet gebrusht, geen make-up.”

IK KIJK OP NIEMAND NEER EN NAAR NIEMAND OP. IK KIJK IEDEREEN IN DE OGEN

Toch verkeert u vaak in wat men de hogere kringen noemt. Hoe vlot verloopt dat?

CAMBY. “Mensen hebben daar schrik voor omdat ze aan zichzelf twijfelen. Toen ik vijf jaar was, zei mijn vader me iets heel belangrijks. We woonden nog in Colombia, we hadden daar huisbedienden. Ik moet iets gezegd hebben wat niet respectvol was. Mijn vader gaf me een kaakslag, de eerste en enige klap die ik van hem heb gekregen. Toen hurkte hij voor me neer en hij zei, mijn vader was een Engelsman: ‘I don’t ever want to see you looking down or up to people.You look them in the eyes. Because you’re not more and you’re not less.’ Het is oké om jezelf te zijn. Mensen vinden dat interessant.”

Wat maakt het rijden met een Rolls-Royce zo bijzonder?

CAMBY. “Ik zal uit eigen ervaring spreken. Je komt tot rust in een Rolls-Royce. Het is: tijd voor jezelf. Alles werkt perfect. Ik word altijd gewaar dat ik in een Rolls-Royce trager rijd en de rechterrijstrook opzoek om het plezier te verlengen, ik wil eigenlijk niet aankomen.”

Kopen mensen een Rolls-Royce voor dat rijplezier? Of is het in de eerste plaats een statussymbool?

CAMBY. “Minder en minder een statussymbool. Vaak zijn het mensen die denken: ik heb al zo lang hard gewerkt, nu gun ik mezelf dit plezier. Je koopt ook niet alleen een wagen. Je koopt een concept van perfecte service. We bouwen met onze klanten een relatie op. Ik bedoel niet vriendschap, dat zou onprofessioneel zijn. Wel sympathie en empathie. We sturen een kaart of bloemen wanneer klanten verjaren of in het ziekenhuis liggen. Een ander voorbeeld: we nemen ook op zondag de telefoon op. Onze klanten zijn vaak hardwerkende mensen. Ik herken dat. Zelf regel ik mijn privézaken ook buiten de werkuren, in de week heb ik daar geen tijd voor.”

ALS IK IN EEN ROLLS-ROYCE RIJD, RIJD IK TRAGER. IK WIL EIGENLIJK NOOIT AANKOMEN

Ik wilde net polsen naar uw work-lifebalance.

CAMBY. “Als je voor niets minder dan perfectie gaat, vraagt dat veel tijd en energie. Vorig jaar maakte ik iets mee, wat me schokte. Op businesstrip in het buitenland ontdekte ik pas na twee dagen dat er een sauna in mijn hotel was. Ik dacht: oké, morgen is mijn laatste dag, dan maak ik tijd om mezelf een halfuurtje sauna te gunnen. Wat denk je? Ik ben er niet geraakt. Tussen mijn laatste meeting en het diner lagen drie uur. Aangekomen in mijn hotelkamer. Naar kantoor gebeld – of er vragen waren. Enkele mensen teruggebeld. Mijn mails gelezen en beantwoord. Dit gedaan, dat gedaan, en de drie uur waren voorbij. Dat voorval zette me wel aan het denken.

“Meer tijd voor mezelf nemen is een voornemen voor 2023. Ik wil wat menselijker zijn voor mezelf. Uit wat ik doe voor de klanten en voor mijn kinderen haal ik onnoemelijk veel vreugde. Maar als ik dit wil blijven doen, moet ik meer mijn verstand gebruiken. Tijd voor jezelf, dat kan je organiseren, daarom doe je je werk niet minder goed. Een beetje anders, dat wel. Ik plan mijn zakenreizen anders in. Al eens de avond vooraf vertrekken. Evident is dat niet, als moeder van twee kindjes. Die vinden het leuker als mama thuisblijft. En mama vindt dat ook leuker. Dan leg ik hen uit dat mama af en toe aan zichzelf moet denken. Als ze eens langer wil slapen, is dat om beter haar werk te kunnen doen en een betere mama te zijn.”

Wat antwoorden uw kinderen dan?

CAMBY. “Ze zitten niet op een wolkje. Zo voed ik ze niet op. Ze zijn zeer alert voor hoe het leven in elkaar zit. Ik leg hen uit: niks komt gratis in het leven, je moet er iets voor doen. Door mijn baan komen ze in aanraking met luxe. Ik breng al eens een geschenk voor hen mee. Maar ik maak hen duidelijk: dat is ons werk, dat is niet ons leven en het is vooral niet: hét leven. We doen ook zeer gewone dingen. Laarzen aan en gaan wandelen. Of naar de speeltuin.”

Waarschijnlijk hebt u thuis een batterij hulp.

CAMBY. “Weet u wie er bij ons thuis poetst? Ik! Dan is het gedaan zoals ik wil. En het relaxeert me, het is een totaal andere activiteit. Het geeft ook een voorbeeld aan mijn kinderen. Mama rijdt niet alleen met een Rolls-Royce rond, er wordt hier ook met de handen gewerkt.”

Als u die al heeft: wat doet u met uw eigen vrije tijd?

CAMBY. “Poetsen, haha. Bij vriendinnen binnenspringen voor een aperitiefje en kletsen. Ik hoef niet zo nodig op restaurant of zo. Dat doe ik in mijn professioneel leven al genoeg. Ik blijf liever gezellig thuis. Met veel volk over de vloer, mensen van alle slag onder elkaar en iedereen mag zichzelf zijn. Dat is mijn Colombiaanse kant. Sporten vind ik ook een gezonde manier van met jezelf bezig te zijn. Het verdrijft de stress, het helpt me om goed na te denken. Ik heb vroeger veel gebokst, dat neem ik straks weer op. En in oktober heb ik toevallig de marathon van Amsterdam gelopen.”

U loopt toevallig een marathon?

CAMBY. “Mijn baas begon daar over tijdens een etentje. ‘Waarom niet?’ zei ik achteloos. Ik dacht dat het een grap was. Twee weken later vernam ik dat ik ingeschreven was voor de marathon van Amsterdam op 16 oktober. Ik naar mijn baas: ‘Zoiets vraagt een lange voorbereiding, ik heb daar geen tijd voor.’ ‘Dat is juist mijn punt’, antwoordde hij. ‘Werk wat minder. Als je ’s namiddags wilt lopen, ga dan lopen. ’s Avonds om 9 uur zit je toch weer aan je laptop.’ Thuis vroegen ze zich ook af: hoe gaat ze dat klaar spelen met haar werkplanning? Ik ben eraan begonnen. Ik heb vroeger veel gelopen. Dan heb je een basis, het lichaam onthoudt dat. De laatste 10 kilometer was het meer strompelen, maar ik heb die marathon uitgelopen. Mijn zoontje was trots. Het was ook een beetje voor hem, ik wilde hem een boodschap geven. Hij zag op tegen een spreekbeurt op school. Na Amsterdam kon ik hem zeggen: ‘Zie je nu? Als je wil, dan kan je.’”

SOMMIGE TEGENSLAGEN HEBBEN ME GEVORMD, ANDERE HAD IK LIEVER NIET MEEGEMAAKT

Waar komt die arbeidsethiek vandaan?

CAMBY. “Ik heb een heel speciaal leven gehad. Van alles meegemaakt, veel positiefs maar vroeger veel negatiefs. Ik heb in een weeshuis gezeten, en dat is dan nog een van mijn kleine trauma’s. Ik zit niet toevallig op deze stoel. Ik heb er keihard voor gewerkt. Met mijn hoofd en mijn handen. Maar ik zit hier ook omdat mensen me die kans gaven. Ik werd hier aangenomen toen ik acht maanden zwanger was. Wie geeft nu een hoogzwangere vrouw zo’n kans? Hoeveel mensen verkopen Rolls-Royce in België? Ik heb hoe dan ook de gewoonte om honderd procent van mezelf te geven. In dit geval komt erbij dat ik de mensen, die me zulke kansen geven, niet wil teleurstellen.”

Beschouwt u uw succes van vandaag als een revanche op de trauma’s van vroeger?

CAMBY. “Sommige van die tegenslagen hebben me gevormd, andere had ik liever niet meegemaakt. Ik probeer uit alles het positieve te halen en eruit te leren: anders raak je niet vooruit. Ik ben ook gevormd door mijn reizen: op mijn 17de vertrok ik voor een wereldreis van twee jaar. Vooral New York was een leerschool. Daar kwam ik toe met 100 dollar en zonder retourticketje. Maar ik vergeet nooit waar ik vandaan kom. Ik wil met de voeten op de grond lopen. De pijn van vroeger laat ik niet toe, anders leef je met een verzuurd hart en dat geef je door. Tegen sommige mensen zou ik willen zeggen: ‘Kijk eens wat ik doe en wie ik geworden ben. Het is je niet gelukt om me klein te krijgen.’ Maar ik voel vooral dankbaarheid en trots. Natuurlijk hoort er een portie toeval bij. Ik kan u op plaatsen in Colombia brengen, waar de mensen geen enkel uitzicht op een kans en op een beter leven hebben. Maar daarom minimaliseer ik mijn eigen inbreng niet. Ik heb die kansen gegrepen.”

Waar droomt u nog van?

CAMBY. “Vroeger, toen ik als kind door het raam keek, had ik vijf dromen. Een lieve man – die heb ik. Kinderen – ook. Een vrijstaand huis – daar woon ik in. Een duur horloge: een Rolex kopen was iets persoonlijks, het herinnerde me aan mijn vroegere leven. Mijn vijfde droom moet ik nog waarmaken: een Porsche van mijn geboortejaar. 1982. Ik ben een fan van Porsche. De liefde voor auto’s heb ik van mijn vader. Hij had liever een zoon gehad, helaas, ik bleek een meisje te zijn. Ik denk dat ik dat aanvoelde en me daarom interesseerde voor de dingen die hem interesseerden. Die Porsche van 1982 komt er nog wel. Alles op zijn tijd.”

Daarna zijn uw dromen op.

CAMBY. “Het mooiste is geven. Gisteravond nog had ik een gesprek met een van de twee Oekraïense meisjes die bij ons inwonen. Dat was emotioneel. ‘Hoe kan ik je ooit teruggeven wat je voor mij hebt gedaan?’ vroeg ze. ‘Doe iets voor een ander’, antwoordde ik. ‘Geef het door, want dan geeft je mij iets terug. Zie je iemand wenen op straat, geef een zakdoek of een cent, maar geef vooral aandacht. Help iemand die je niet verondersteld bent te helpen.’

“Mensen helpen, dat zou ik nog graag doen in mijn vrije tijd. En in een latere fase van mijn leven: terugkeren naar Colombia en daar hulpprojecten opzetten. Huizen bouwen, mensen een veilige plaats geven. Mensen naar wie niemand omkijkt. Ik kan wellicht geen honderd van die mensen een beter leven geven. Maar, wie weet, wel tien of twintig. Dat is mijn droom voor later. En ook die ga ik vervullen.”