De ideale man heeft lange benen, is mager en onbehaard of heeft volgens anderen toch een wat malser omhulsel. Journalist Stijn De Wandeleer weet het ook even niet meer.
Mijn lichaam is geen inwisselbaar kledingstuk.
Soms vraag ik me af of honden zich ooit vragen stellen bij de donzige vacht waarin ze over straat trippelen. Ik denk het niet. Honden moeten geen fitnessabonnementen aan halve prijs van zich afslaan en verslinden geen lifestylemagazines tjokvol tips die je een zomerlichaam beloven (wat zoiets ook moge betekenen). Ze hoeven ook geen artikels te lezen als Welcome to the Age of the Twink, waarin auteur Nick Haramis in The New York Times een lans breekt voor het magere, haarloze mannenlichaam dat nu plots helemaal “in” blijkt te zijn.
Je lichaam omarmen is, op zijn zachts gezegd, complex. Dat is het vooral wanneer er ook nog eens lichaamstypes openlijk trendy worden genoemd. En hoewel ik nu deemoedig achter mijn computer kruip om u te vertellen dat u perfect bent zoals u er nu uitziet en dat u dat fitnessabonnement echt niet nodig hebt om deze zomer complexloos over het strand te lopen, kijk ook ik regelmatig met een wisselende dosis zelfvertrouwen in de spiegel.
Gespierde, breedgeschouderde mannen
Mijn lijf heeft immers nooit gepast in het gespierde, breedgeschouderde ideaal dat voor mannen lang werd voorgedragen als begeerlijk. Integendeel zelfs. Mijn ribben zijn zichtbaar door mijn borstkas en mijn magere, bleke benen verstop ik het liefst van al onder de stof van een lange broek. Het was, kortom, meer dan een bedenkelijk vestimentair inzicht waardoor ik dit weekend op een poolparty verscheen in een zwarte jeans.
We mogen ons vragen stellen bij hoe gezond het is om een lichaamstype als een trend neer te zetten. We moeten er immers een heel leven mee verder.
Maar volgens Haramis is de tijd eindelijk aangebroken waarop lichaamstypes als het mijne gevierd kunnen worden. Hij verwijst daarvoor naar de film Call Me By Your Name, waarin het volgens de auteur vooral het tengere lichaam van Elio, gespeeld door Timothée Chalamet, is dat met de aandacht gaat lopen. Twitter had een kluif aan het stuk. Ondanks het feit dat er nog steeds heel wat culturen zijn waarin een mager mannenlichaam wél een teken van zwakte is, had de homogemeenschap het ook niet begrepen op het gebruik van het woord twink om heteroseksuele mannen te beschrijven. De term behoort immers tot hún lexicon, en wordt gebruikt om een groep haarloze, magere en jongensachtig uitziende mannen te benoemen.
Al mogen we ons ook vragen stellen bij hoe gezond het is om een lichaamstype als een trend neer te zetten (enkele jaren geleden was het nog de zogenaamde dadbod dat bejubeld werd). Want of we dat nu willen of niet, met ons lichaam zitten we voor de rest van ons leven opgescheept. Het is geen inwisselbaar kledingstuk dat je, samen met de heelys die je ooit in huis haalde, jaren later met het schaamrood op de wangen weer in de vuilbak kiept.
Op Twitter las ik dan weer het tegenovergestelde van Haramis’ relaas: dat het niet de mannen zijn die zich een sixpack zweetten in de sportschool die geprezen worden om hun looks, maar dat net mannen met een wat malser, minder strak lichaam als aantrekkelijk worden aanzien. De tweet werd meer dan 17.000 keer geliket, om u een idee te geven. De Standaard schreef een tijd geleden dan weer dat het net de lengte van onze bénen is, natuurlijk, die bepaalt of we ons al dan niet een hottie mogen noemen.
Om aan die hele rist aan onmogelijke en uiteenlopende eisen te voldoen heeft u meer nodig dan een getalenteerde fitnesscoach eer u ze kan afvinken. Het zijn onmogelijke schoonheidsidealen als deze waarmee vrouwen al langer geconfronteerd worden, maar waarvan we al enige tijd lijken te beseffen dat ze niet oké zijn. De schreeuw om een evenwichtigere representatie klinkt daar al langer luid en duidelijk. Mannen plots aan dezelfde normen onderwerpen mogen we, hoewel ze er langer van gespaard bleven, niet normaal gaan vinden.