Kiezen tussen zwart of een tentzeil: het probleem van grote maten bij mannen

Mannen met een maatje meer die houden van modieuze kleding, moeten zich nog te vaak suf zoeken. ‘Het is niet omdat je wat breder bent, dat je geen mooie kleren wil dragen.’

De kledingmaat die op het etiket van je T-shirt prijkt is in theorie enkel dat: een universele aanwijzing van de grootte van het kledingstuk dat je mee naar huis neemt. Dat wordt alleen een pak lastiger wanneer je als man op zoek bent naar een mooi kledingstuk in een maat gróter dan een extra large. Heel wat grote modelabels zoals Urban Outfitters en Forever 21 bieden die maten simpelweg niet aan. Bij designermerken moet je zo mogelijk nog harder zoeken. Dan wordt het al snel kiezen tussen een vormloos tentzeil of een stapel zwarte kledingstukken die vooral bedoeld zijn om te verhullen – niet om in de verf te zetten. Of zoals iemand het op Twitter verwoordde: ‘Wanneer zwart niet echt je kleur is, ben je eraan voor de moeite.’

Dat mogen we ietwat vreemd vinden. De breedgeschouderde, sufgesportte fitnessmodellen die ons op onze favoriete modewebsites kleding aan de man proberen brengen, zijn evenmin een realistische representatie van De Man. De voorbije jaren zijn Belgische en Nederlandse mannen alleen maar groter en breder geworden, waardoor er dus steeds meer mannen zijn die hun gading niet vinden in de courante maten. Mannenmode zit in de lift, en is volgens cijfers van Euromonitor de voorbije jaren zelfs sneller gegroeid dan vrouwenmode. Commercieel potentieel te over, kortom.

Rolmodellen

Bij vrouwen lijkt de evolutie naar een diverser modebeeld al langer op volle toeren te draaien. En hoewel het ook daar nog steeds vaak blanke, slanke modellen zijn die de catwalk en magazinecovers domineren, tonen modellen als Ashley Graham, Tess Holliday en Nadia Aboulhosn al langer dat het anders kan. De mannenmode heeft veel minder van die boegbeelden en lijkt aan een gezapiger tempo te wennen aan het idee dat er ook mannen bestaan met een kledingmaat boven XL die goedgekleed voor de dag willen komen.

Sterker zelfs: toen ik voor dit artikel bij wijze van research naar het Nederlandse modellenbureau Maxime Models mailde – dat heel wat plussize modellen in hun portfolio heeft staan – lieten ze weten dat geen van hun vijf mannelijke modellen op dit moment opdrachten krijgt. ‘Men loopt in België en Nederland enorm achter wat betreft plussize mode voor mannen’, was de verklaring.

Het enige Nederlandse plussize-model dat kan leven van zijn vak, is AJ Buitendijk. Hij werd al gefotografeerd door modegiganten als Asos en Zalando – die wél al op de kar van grotere maten voor mannen sprongen – en op het moment dat ik hem aan de telefoon krijg, komt hij net terug uit China voor een opdracht. ‘Ik weet ook niet hoe het komt dat grotere maten bij vrouwen al veel meer ingeburgerd lijken’, vertelt hij. ‘In Nederland en in België lopen er toch heel wat grote mensen rond. Ik denk dat het een gat in de markt is. Het is toch niet omdat je een maatje meer hebt, dat je er niet modieus wil bijlopen?’

‘Te dun voor plussize’

Voor Buitendijk begon het allemaal met een grote dosis toeval. ‘Mijn ex-vriendin is ook een plussize model. Ik wist toen nog niet dat er zelfs zoiets bestond als een markt voor plussize mannenmode. Toen de man op de shoot waar ze aanwezig was niet in zijn broek paste, vroeg de art director of ik voor hem kon invallen. De dag nadien had ik meteen een testshoot te pakken. Zo is de bal aan het rollen gegaan.’

Hoewel Buitendijk in België en Nederland nauwelijks opdrachten krijgt, is de markt in het buitenland volgens hem al veel meer ontwikkeld. ‘In Duitsland is de markt enorm en ook in Engeland zijn ze al even overstag gegaan. Onlangs heb ik zelfs in Oslo gewerkt. Het kán dus wel degelijk.’

Fatshaming

Maar denk vooral niet dat plussize-modellen niet te maken krijgen met harde kritiek op hun lichaam. Fatshaming – mensen openlijk beoordelen op hun gewicht – is in de hele modeindustrie hardnekkig aanwezig. ‘Ik hou van sporten en ben wel fit, waardoor ik al eens te horen kreeg dat ik net te dun ben omdat ik wat atletischer gebouwd ben. Je wordt dus nog steeds beoordeeld op je uiterlijk, wat soms best heftig kan zijn. Dat vind ik eigenlijk nog steeds lastig. Als iemand anders de klus krijgt en jij niet, dan is het soms moeilijk om niet heel negatief te beginnen denken.’

‘Er leeft in onze samenleving nog steeds het idee dat als je niet ripped bent, dat je dan wel ongezond moet zijn’, vertelt Buitendijk. Enkele weken geleden haalde New York Times-journalist Corbin Chamberlin dat prangende probleem nog aan in een column, waarin hij fatshaming binnen de modewereld lik op stuk geeft. Daar ontsnapte hij zelf ook niet aan toen hij als jonge journalist voor het eerst een zitje op de frontrow van een prestigieuze modeshow bemachtigde. ‘Toen een frontrow-habitué me zag zitten, keek ze me vol walging aan en haalde ze er de PR-manager van het merk bij. Zij vertelde me dat ik ergens anders moest plaatsnemen omdat mijn gewicht voor wrevel zorgde’, schreef hij.

Is het dan echt moeilijker om plussize kleding voor mannen op de markt af te vuren? Wel. Vrouwenlabels die zich toespitsen op grotere maten, worden vooruit gestuwd door de body positivity-beweging die er op volle toeren draait en waardoor vrouwen hun lichamen en rondingen openlijker kunnen liefhebben. En hoewel fatshaming zich niet laat beperken tot een gender, lijkt de wetenschap dat wat vlees dat boven de broekrand komt piepen géén imperfectie is, maar dat het gewoon deel uitmaakt van je lichaam, daar al meer geaccepteerd. Openlijk toejuichen dat je als man van je lichaam houdt wanneer je geen sixpack onder je shirt verbergt, ligt vaak moeilijker. ‘Ik denk dat veel modemerken hun vingers daarom nog niet durven branden aan een plussize-collectie voor mannen’, klinkt het ook bij Buitendijk.

Al tonen Asos en Zalando dat het wel degelijk kan. Zij spinnen op hun websites geen grote verhalen rond hun plussize-collecties en tonen dat kleding in grotere maten niet identiteitsloos of saai hoeft te zijn. In hun plussize-assortiment vind je doorzichtige T-shirts terug of net felgekleurde kleding. En ook Levi’s heeft een jeans-segment dat speciaal ontworpen werd om hun grotere, vollere klanten tevreden te stellen.

Grote maten alleen volstaan niet

Maar het aanbieden van grotere maten alleen is niet genoeg om ook grotere of gezettere mannen aan een goedzittend kledingstuk te helpen. Als kledingmerken toch al maten boven een extra large in de winkelrekken hangen, is het regelmatig een medium die werd uitvergroot zonder rekening te houden met het lichaamstype waarvoor het bedoeld is. Moeilijk om zoiets flatterend te noemen.

Daardoor zijn heel wat mannen genoodzaakt om hun kleding in speciale winkels te kopen. Zo richtte modeontwerper Brandon Kyle zelf een kledinglijn op, gevoed door zijn frustratie met wat er tot dan voorhanden was in de winkelrekken. En ook labels als Oublier en Jacamo hebben zich toegelegd op grotere maten.

Mannen met een grotere kledingmaat vinden gelukkig wél steeds meer platformen waarop ze zichzelf weerspiegeld zien. Zo is er de website Chubstr, die volledig toegewijd is aan de onderwerpen die plussize-mannen bezighouden. En ook op Instagram vind je een hele rist aan mannen die aantonen dat een goede kledingsmaak en de letters die er op het etiket van je jasje staan, niets met elkaar te maken hebben. In die lijst zijn Nick Holliday, Michael Anthony en Kelvin Davis maar enkele goede rolmodellen. Wij kunnen alvast niet wachten om die groeiende diversiteit terug te zien op de catwalk – maar vooral ook in de winkel.